Η πόλη που πνίγεται

Η Αθήνα δεν χρειάζεται εχθρούς απ’ έξω έχει τον χειρότερο εχθρό μέσα στα ίδια της τα σπλάχνα – τον αέρα που αναπνέουν οι κάτοικοί της.

Το φαινόμενο street canyon – το «φαράγγι δρόμου», όπως λέγεται από τους ειδικούς μια λεωφόρος με κτίρια δεξιά κι αριστερά, εγκλωβίζει τα καυσαέρια ανάμεσα σε τσιμεντένιους τοίχους και πολυκατοικίες, μετατρέποντας τις λεωφόρους της πόλης σε θαλάμους αερίων.

Στην Κηφισίας, κάτω από τους ανισόπεδους κόμβους, τα καυσαέρια δεν βρίσκουν διέξοδο. Κολλούν σαν πέπλο στην ατμόσφαιρα, εισχωρούν σε πνευμόνια, βάφουν τις πολυκατοικίες μαύρες. Όποιος ζει ή εργάζεται εκεί το ξέρει, δεν χρειάζεται επιστημονικές μελέτες για να καταλάβει ότι η καθημερινότητα είναι δηλητήριο.

Η ατμοσφαιρική ρύπανση σκοτώνει σιωπηλά

Και όμως, οι μελέτες υπάρχουν, η ατμοσφαιρική ρύπανση σκοτώνει σιωπηλά, με χιλιάδες πρόωρους θανάτους κάθε χρόνο στην Ελλάδα.

Η εικόνα είναι παντού η ίδια. Μαυρισμένα μπαλκόνια από την αιθάλη, παράθυρα που δεν ανοίγουν γιατί φέρνουν μέσα βρώμικο αέρα, άνθρωποι που περπατούν δίπλα σε λεωφορεία και νιώθουν τη μυρωδιά της βενζίνης να καίει τον λαιμό τους. Η Αθήνα δεν είναι απλώς μια πόλη με κυκλοφοριακό πρόβλημα, είναι μια πόλη που στραγγαλίζεται από τον ίδιο της τον σχεδιασμό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

«Το έβαλα στα πόδια»: Η αντίδραση Τσίπρα όταν είδε αφίσες του στα Εξάρχεια

Κι ενώ οι Σκανδιναβικές και άλλες ανεπτυγμένες χώρες έχουν βρει λύσεις – πράσινες ζώνες, περιορισμούς κυκλοφορίας στο κέντρο, ακόμα και φίλτρα εξωτερικού χώρου που ελαττώνουν το πρόβλημα -, εδώ συνεχίζουμε να φτιάχνουμε γυάλινα κουτιά και τσιμεντένιους όγκους που κρατούν το καυσαέριο φυλακισμένο, φυτεύουμε δένδρα σε παρτέρια που δε μπορούν να αναπτυχθούν.

Οι άλλοι σχεδιάζουν πόλεις για να αναπνέεις, εμείς σχεδιάζουμε πόλεις για να πνίγεσαι.

Συμβιβασμός και αδιαφορία

Το χειρότερο; Έχουμε συμβιβαστεί. Σηκώνουμε τους ώμους, πλένουμε πιο συχνά τα μπαλκόνια μας και συνεχίζουμε. Κανείς δεν λογαριάζει ότι αυτός ο αέρας σκοτώνει σιωπηλά, φθείρει καρδιές και πνεύμονες, κόβει χρόνια από τη ζωή μας.

Η Αθήνα είναι θύμα της ίδιας της αδιαφορίας μας. Όσο οι δήμοι, η περιφέρεια και η πολιτεία συνεχίζουν να βλέπουν την ατμόσφαιρα σαν «ψιλά γράμματα» μπροστά σε εργολαβίες και έργα βιτρίνας, ο κάτοικος θα εξακολουθεί να αναπνέει δηλητήριο.

Και, κάποια στιγμή, το τίμημα θα είναι αβάσταχτο, μια πόλη που σκοτώνει αργά τους ίδιους της τους ανθρώπους.

• Δείτε επίσης: Η αόρατη απειλή στις αποβάθρες του μετρό