Υστερα από 18 μήνες διακυβέρνησης από τον τεχνοκράτη Μάριο Ντράγκι, η Ιταλία οδηγείται σήμερα στις κάλπες με νίκη, εκτός απροόπτου, του συνασπισμού της δεξιάς, Μελόνι – Σαλβίνι – Μπερλουσκόνι, και πρώτο κόμμα το ακροδεξιό «Αδέλφια της Ιταλίας» της Τζόρτζια Μελόνι. Αν και πρόκειται για ακόμη μια σελίδα στη μακρά ιστορία των συχνών εκλογικών αναμετρήσεων και των βραχύβιων κυβερνήσεων, το μήνυμα της κάλπης αυτή τη φορά θα προκαλέσει πολιτικό σεισμό, επιβεβαιώνοντας την άνοδο της ακροδεξιάς στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης.
Το κόμμα της Μελόνι προηγείται στις δημοσκοπήσεις με ποσοστά κοντά στο 25% και ηγείται του συνασπισμού που περιλαμβάνει τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και τη Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, τα τρία αυτά κόμματα ενδέχεται να αποσπάσουν αθροιστικά το 49,8% των ψήφων.
Δεν αποκλείεται στο Κοινοβούλιο με άλλες συμμαχίες να συγκεντρώσουν ακόμα και πλειοψηφία δύο τρίτων, η οποία θα τους επιτρέψει να επιβάλουν την ατζέντα τους.
Η Μελόνι κέρδισε δημοτικότητα, υιοθετώντας αντιευρωπαϊκές θέσεις, αν και ποτέ δεν μίλησε για έξοδο της Ιταλίας από την ευρωζώνη. Υποστηρίζει την τροποποίηση του ιταλικού Συντάγματος, προκειμένου το ιταλικό δίκαιο να υπερισχύει του ευρωπαϊκού.
Για την οικονομία
Τα σχέδιά της για την ιταλική οικονομία εξακολουθούν να έρχονται σε αντίθεση με την οικονομική ορθοδοξία των Βρυξελλών, αν και δεσμεύεται να διατηρήσει σε τάξη τον προϋπολογισμό και να αποφύγει μετωπικές επιθέσεις στην Ε.Ε. Αλλά το παρελθόν του κόμματός της λέει μια άλλη ιστορία, καθώς αμφισβητεί σταθερά ορισμένους πυλώνες της ολοκλήρωσης της Ε.Ε., όπως τους κανόνες της εσωτερικής αγοράς, και δεν βιάζεται να εφαρμόσει ορισμένες από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που επιδιώκουν οι Βρυξέλλες. Στις αίθουσες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Επιτροπής υπάρχει ανησυχία, καθώς η πολιτική που θα ακολουθήσει η Μελόνι ή μια κυβέρνηση στην οποία θα συμμετάσχει, θα σηματοδοτήσει μια απότομη αποχώρηση από τον Μάριο Ντράγκι, τον κεντρικό τραπεζίτη, αγαπημένο των ευρωπαϊκών ελίτ.
Αν και η Μελόνι επιμένει ότι θα είναι συνετή με τις δημόσιες δαπάνες, ορισμένες χώρες φοβούνται ότι θα μπορούσε να είναι δύσκολο να βρεθούν συμβιβασμοί με μια κυβέρνηση υπό την ηγεσία της σε βασικές διαπραγματεύσεις, όπως αυτές για τη μεταρρύθμιση των δημοσιονομικών κανόνων της Ε.Ε., όπου η Ιταλία θέλει περισσότερα περιθώρια. Ο Τζούλιο Τρεμόντι, ο οποίος διετέλεσε τέσσερις φορές υπουργός Οικονομικών υπό τις κυβερνήσεις του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τώρα είναι υποψήφιος με τη Μελόνι, προσφέρει διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπάρξουν εντάσεις μεταξύ μιας κυβέρνησης υπό την ηγεσία της Μελόνι και των Βρυξελλών. Ο δεξιός συνασπισμός προτείνει να ξανασυζητηθεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το σχέδιο ανάκαμψης της χώρας υπό το πρίσμα της τρέχουσας ενεργειακής κρίσης, ζητώντας αλλαγές.
Από τα κοκτέιλ, στον στίβο της πολιτικής
Η Μελόνι γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στη Ρώμη. Η μητέρα της, Αννα, καταγόταν από τη Σικελία και ο φοροτεχνικός πατέρας της από τη Σαρδηνία. Εγκατέλειψε την οικογένεια, όταν ακόμα η Τζόρτζια και η αδελφή της Αριάνα ήταν μικρές, με αποτέλεσμα η σχέση μεταξύ πατέρα και κόρης να διαλυθεί. Η απώλεια αυτή λειτούργησε ενωτικά για τις τρεις γυναίκες, τη μαμά Αννα και τις δύο κόρες της. Οι δύο αδελφές παραμένουν μέχρι και σήμερα αχώριστες.
Η ίδια εντάχτηκε στη Νεολαία του νεοφασιστικού κόμματος, το 1996 ανέλαβε την ηγεσία της Φοιτητικής Δράσης, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως μπαργούμαν στο Piper Club.
Σύντομα μεταπήδησε στην Εθνική Συμμαχία του Μπερλουσκόνι, τo 1998 εξελέγη για πρώτη φορά σε αυτοδιοικητικό πόστο και το 2006 βουλευτής. Δύο χρόνια αργότερα ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι τη διόρισε υπουργό Πολιτικών Νεολαίας στην τέταρτη κυβέρνησή του, την πιο νέα σε ηλικία υπουργό στην ιστορία της Ιταλίας. Τον Δεκέμβριο του 2012 ίδρυσε το κόμμα Αδελφοί της Ιταλίας. Η Μελόνι θεωρεί την παράνομη μετανάστευση «απειλή για την πολιτισμική και εθνική ταυτότητα της Ιταλίας» και των οικογενειακών αξιών. Την άμβλωση την περιγράφει ως «ήττα» και, βέβαια, αντιτάσσεται στον γάμο ομοφυλοφίλων.
«Ταγκό» αστάθειας! 20 κυβερνήσεις σε 20 χρόνια
«Την ιταλική πολιτική δεν την πολυκαταλαβαίνω. Μόνο αυτές οι 20 κυβερνήσεις σε 20 χρόνια είναι λίγο περίεργο, αλλά καθένας έχει τον τρόπο του να χορεύει το ταγκό» σχολίασε πρόσφατα ο Πάπας Φραγκίσκος.
Το πολιτικό αυτό σύστημα προκύπτει από τη βούληση των ιδρυτών της μεταπολεμικής Ιταλικής Δημοκρατίας για την αποφυγή της υπερσυγκέντρωσης εξουσιών σε ένα και μόνο πρόσωπο. Το αποτέλεσμα είναι ένα καθεστώς όπου το Κοινοβούλιο στην Ιταλία, που ανεβάζει και κατεβάζει τις κυβερνήσεις, συγκροτείται βάσει ενός εκλογικού συστήματος το οποίο αναμειγνύει αναλογικό και πλειοψηφικό σύστημα στην τελευταία του εκδοχή και υποχρεώνει τα κόμματα να δημιουργούν συνασπισμούς. Από το 1946 και την ίδρυση της Ιταλικής Δημοκρατίας, ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν σχηματιστεί 67 κυβερνήσεις στην Ιταλία. Ο εκλογικός νόμος που επέτρεψε στον Ρομάνο Πρόντι να κερδίσει τις εκλογές του 2006, έστω με την ισχνή αυτή πλειοψηφία, συντάχθηκε από την ιταλική Δεξιά κατά την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, για να εμποδίσει μια νίκη της Αριστεράς.
Οι Ιταλοί θα συναντήσουν πολλές καινοτομίες κατά τη σημερινή ψηφοφορία, καρπούς του τελευταίου εκλογικού νόμου και της τροποποίησης του Συντάγματος: η Βουλή περνά από τα 630 στα 400 μέλη και η Γερουσία από τα 315 στα 200. Για πρώτη φορά οι Ιταλοί μπορούν να εκλέξουν γερουσιαστές από την ηλικία των 18 ετών, την ώρα που μέχρι σήμερα οι ψηφοφόροι θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 25 ετών.
Στα δύο σώματα του Κοινοβουλίου, που διαθέτουν ακριβώς τις ίδιες εξουσίες, το 61% των εδρών κατανέμεται βάσει αναλογικού εκλογικού συστήματος, με την ισχύ διαφορετικών εκλογικών ορίων, το 37% εκλέγεται βάσει πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος και το 2% ανήκει στους Ιταλούς που διαμένουν στο εξωτερικό.
