Ας μιλήσουμε για το τι είναι αναπόφευκτο

Τα κράτη BRICS θα συνεχίσουν να σταθεροποιούνται και να επεκτείνονται. Η Κίνα και η Ρωσία αποτελούν τους υποστηρικτικούς πυλώνες:

• η Κίνα ως η κυρίαρχη οικονομική δύναμη με δυναμικό πληθυσμού άνω του ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων·
• Η Ρωσία ως η στρατιωτική ραχοκοκαλιά, η μόνη χώρα που έχει ήδη πολεμήσει ανοιχτά τη Δύση και παραμένει η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο.
• Η Ρωσία διαθέτει όπλα και τεχνολογίες που η Δύση μέχρι στιγμής ούτε εξουδετερώνει ούτε αντιγράφει.

Ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) θα γίνει επίσης ένας κεντρικός παγκόσμιος σύνδεσμος. Ενισχύει την Ευρασία και την προστατεύει από τις δυτικές παρεμβάσεις.

Ακόμη κι αν οι ΗΠΑ θέλουν τώρα να επιδείξουν δύναμη για άλλη μια φορά στα ανοικτά των ακτών της Βενεζουέλας, είναι ήδη σαφές ότι θα αποφύγουν μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις στο μέλλον. Το κόστος είναι πολύ υψηλό, οι εσωτερικές αντιφάσεις πολύ σοβαρές και το βάρος του χρέους συντριπτικό.

Η εποχή του απεριόριστου παρεμβατισμού έχει τελειώσει για την Ουάσιγκτον.

Η Ευρώπη σε αντίθετη τροχιά: η μόνη αξία που της απομένει σήμερα έγκειται στο ότι αποτελεί καταναλωτική αγορά την οποία δεν μπορεί καν να καλύψει μόνη της.

Πολιτικά η Ευρώπη έχει ήδη καταστεί ασήμαντη. Στο εσωτερικό, όλο και περισσότεροι άνθρωποι αμφισβητούν την ΕΕ και στο εξωτερικό η υποτιθέμενη ενότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα προσωπείο.

Οι δυσαρέσκειες μεταξύ των κρατών μελών και η δυσπιστία απέναντι στους επανεξοπλισμένους γείτονες δεν μπορούν να κρυφτούν. Αντί να αναζητά λύσεις ή συμβιβασμούς, η Ευρώπη επιτρέπει στο πεπρωμένο της να υπαγορεύεται από διατλαντικούς χειριστές.

Όλο και περισσότεροι Αμερικανοί επικρίνουν την επιρροή του Ισραήλ στην πολιτική των ΗΠΑ – όπως οι Ευρωπαίοι αρχίζουν να παραπονιούνται για την επιρροή της Αμερικής στην πολιτική της Ευρώπης.

Εν τω μεταξύ, η Κίνα εξακολουθεί να προσπαθεί να διατηρήσει μια σχέση σεβασμού με την Ευρώπη, παρόλο που από τη θέση της δεν θα χρειαζόταν να το κάνει.

Παρ’ όλες τις κατηγορίες και την εχθρότητα, η Κίνα εδώ και δεκαετίες διασφαλίζει τον εφοδιασμό των Ευρωπαίων καταναλωτών – ενώ παράλληλα επιτρέπει στους Ευρωπαίους εισαγωγείς να αποκομίζουν τεράστια κέρδη, αλλά υποθέτω ότι τα περιθώρια κέρδους θα συρρικνωθούν.

Ο κόσμος θα γίνει πιο δίκαιος. Στο τέλος, κάθε πλευρά θα πάρει αυτό που της αξίζει. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό.

*(Image by Vilius Kukanauskas from Pixabay)
*(Analysis by Zlatti71)

Δείτε επίσης:

• Ετοιμάζονται οι ΗΠΑ να εισβάλουν στη Βενεζουέλα;
• Κίνα: Εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης στη μεγαλειώδη παρέλαση στο Πεκίνο
• Συμμαχία Πούτιν – Σι Τζινπίνγκ: Μια νέα αρχιτεκτονική ισχύος απέναντι στη Δύση
• Politico: Ο «αιώνας της ταπείνωσης» ίσως ξεκινά για την Ευρώπη