Η σπουδαία ερμηνεύτρια Χαρούλα Αλεξίου, δήλωσε πρόσφατα πως σταματάει η καριέρα της.
Συγκεκριμένα είπε:
«Δεν με “ακούει” πια η φωνή μου, είναι καλύτερο να σταματήσω»
Αυτή η είδηση ενδεχομένως, να τάραξε πολλούς καλλιτέχνες καθώς η Χαρούλα Αλεξίου δεν είναι μία απλή τραγουδίστρια, η φωνή και τα τραγούδια που ερμήνευσε ακούμπησαν τις καρδιές πολλών ανθρώπων.
Έτσι έγινε και στην περίπτωση της Δέσποινας Βανδή, η οποία στον προσωπικό λογαριασμό της στο Instagram, ένιωσε την ανάγκη να την ευχαριστήσει για όσα την έκανε να νιώσει σε μία πολύ τρυφερή ανάρτηση:
«Καβάλα 1979…
Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες!Ωστοσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπιτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές!
Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρουλας και του Μανου Λοιζου! «Όλα σε θυμίζουν»…
Αν και δε με αφορούσε ιδιαίτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περίοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην
παιδική ψυχή μου!
Θεσσαλονικη…
Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο στο θέατρο Δάσους!
Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη,θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα μάτια μόνο με το άκουσμα της φωνης της!
Η δική μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα θελα να ακούσω! “Την μπαλάντα της Ιφιγένειας”! Δεν το είπε ποτε!
Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινήσω το δικό μου ταξίδι!
Ούτε άργησε και η στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα!
Αθήνα 1995…
Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβάτι ,έναν καναπέ, ένα τραπέζι και..τον σκύλο μου!
Μόνη σε μια άγνωστη πόλη όπου και οι 2-3 άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειες τους-μέρες που ήταν – και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω…με πήρε το παράπονο «πανσέληνος» «σε ένα μινορακι»…
Τα χρονιά περνούσαν και όσο κι αν απολάμβανα η και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα η Χαρουλα Αλεξιου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνεύεται το λαϊκό τραγούδι!Ήταν καταφύγιο!
Η φωνή της είχε μια θέρμη που συνδεόταν με την ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις! Η χαρά ειπωνοταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο!
Η Χαρουλα Αλεξιου ερήμην της χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου!
Δεν έτυχε ποτέ να την γνωρίσω!
Και από συστολή δεν το επεδίωξα!
Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζόμουν από 10 χρονών…
2020 ακόμα Αθήνα…
Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες και με κάνεις να νιώθω χρόνια τώρα…άθελα σου…και ηθελημένα μου!
Έτσι!
Γιατί ήθελα μια μέρα να στα πω…»
