Έναν χρόνο μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές σε Μάτι, Ραφήνα και Νέο Βουτζά, τα ουρλιαχτά πόνου και αγωνίας των 102 αδικοχαμένων ψυχών αντηχούν ακόμα στους μαυρισμένους δρόμους και στα εφιαλτικά απομεινάρια των καμένων κατοικιών, που στέκουν ακόμη όρθια για να θυμίζουν την αποφράδα ημέρα.
- Από τον Θάνο Μακρογραμβράκη
Δυστυχώς, 365 μέρες μετά, ο κρατικός μηχανισμός παραμένει «παράλυτος» απέναντι στην καταστροφή, σαν να μην έχει αλλάξει κάτι από την 23η Ιουλίου 2018. Ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο κανένα ουσιαστικό έργο ανάπλασης δεν έχει γίνει, ώστε να σημάνει την αρχή της αποκατάστασης.
«Οσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη πως το Μάτι γύρισε σελίδα μετά τη μέρα της καταστροφής, κάνουν μεγάλο λάθος. Η περιοχή και κυρίως οι κάτοικοί της εξακολουθούν να ζουν την ίδια ακριβώς κατάσταση…» σχολιάζει στην «Espresso» η γνωστή τραγουδίστρια Ελένη Καρουσάκη, η οποία ακόμα παλεύει με τους εφιάλτες που την έχουν στοιχειώσει από τη στιγμή που αντίκρισε, μαζί με την οικογένειά της, τις φλόγες να καταπίνουν τα πάντα στο πέρασμά τους.
«Ημουν μέσα στο σπίτι όταν άρχισε να μυρίζει έντονα καμένο… Πήρα αμέσως την Πυροσβεστική και μου είπαν για μια φωτιά στον Νέο Βουτζά, πάνω από τη λεωφόρο Μαραθώνος. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα με πήρε η αδελφή μου έντρομη από την παραλία δίπλα μας -το Κόκκινο Λιμανάκι- και μου είπε: “Καιγόμαστε!” Τρελάθηκα, βγήκα έξω και η φωτιά ήταν πραγματικά δίπλα μας. Δέντρα και αυτοκίνητα καίγονταν, κόσμος ούρλιαζε από τον πανικό και η καταστροφή έμοιαζε βιβλική. Τρέξαμε στην παραλία για να σωθούμε από τις φλόγες! Για τέσσερις ολόκληρες ώρες παλεύαμε μέσα στη θάλασσα. Την αδελφή μου τρεις φορές την πήρε το κύμα, και κατάφερα και τις τρεις να τη σώσω. Φιλιόμασταν, λες και ήταν η τελευταία φορά. Τι να πω, τι να θυμηθώ; Τα ουρλιαχτά των ανθρώπων κάλυπταν ακόμα και τα αλυχτίσματα των σκυλιών. Αυτό θεωρώ πως περιγράφει τα πάντα» αναφέρει. «Ο εφιάλτης μόλις είχε αρχίσει, αλλά δεν τελείωνε εκεί… Ακόμα κι αυτοί που σώθηκαν από τα στοιχεία της φύσης βρήκαν μπροστά τους την ανθρώπινη αναλγησία!»
«Ξέρεις τι είναι να βγαίνεις σε ημιλιπόθυμη κατάσταση στο λιμάνι της Ραφήνας, να ζητάς λίγο νερό και να μην υπάρχει ή να σου ζητούν 50 λεπτά για ένα μπουκαλάκι; Αυτά συνέβαιναν την ώρα της κρίσης και άλλα πολλά!» διηγείται η τραγουδίστρια.
Οι εφιαλτικές εικόνες έρχονται και ξανάρχονται στο μυαλό της, και γνωρίζει καλά πως όσα έζησε καταγράφηκαν για πάντα στη μνήμη της. Ωστόσο για την ίδια παίζει σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι το οικιστικό περιβάλλον δυστυχώς εξακολουθεί να παραμένει σχεδόν το ίδιο…
Χωρίς ρεύμα και νερό
«Η 12χρονη ανιψιά μου δεν θέλει πλέον να έρχεται εδώ, και την καταλαβαίνω. Ομως εγώ, που έχω περάσει τόσες ευτυχισμένες στιγμές, δεν μπορώ να το διαγράψω και να φύγω. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έφυγα στιγμή από το σπίτι μετά τη φωτιά, αλλά παρέμεινα εδώ, για να παλεύω χωρίς ρεύμα και νερό, μαζί με τους άλλους κατοίκους. Δόξα τω Θεώ, εμείς δεν πάθαμε ιδιαίτερες ζημιές, γι’ αυτό παλεύουμε μόνοι μας να επαναφέρουμε το σπίτι στην κανονικότητά του» επισημαίνει.
Η Ελένη Καρουσάκη έχει απαντήσεις για όσους λένε πως όσοι είχαν τα σπίτια τους μπροστά στη θάλασσα ήταν παράνομοι ή αυθαίρετοι: «Η ρετσινιά είναι αυτή που σιχαίνομαι περισσότερο. Τους καλώ εδώ και τώρα να έρθουν και να δουν όλα τα έγγραφα και τις δικαστικές αποφάσεις που μας δικαιώνουν. Είναι ντροπή, αφού εδώ και έναν χρόνο θρηνούμε νεκρούς στο Μάτι, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές κάποιοι να βγαίνουν σε εκπομπές και στο… πανηγύρι των ευθυνών να εξακολουθούν να κατηγορούν εμάς. Κανένας δήμος, καμία Πολιτεία δεν μας στήριξαν τις ημέρες εκείνες όσο η ιδιωτική πρωτοβουλία και η Εκκλησία. Να είναι καλά ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου, που από την πρώτη στιγμή βρέθηκε έμπρακτα εδώ, κοντά μας, μέσω των εκκλησιών, με τρόφιμα, ρούχα, ενώ γνωρίζω ότι στηρίζει οικονομικά και οικογένειες με σημαντικά προβλήματα.»
Οι εθελοντές
«Δεν ξεχνάω στιγμή τους εθελοντές που βρέθηκαν εδώ και εκείνους που βοήθησαν να φυτευτούν έστω λίγα δεντράκια στην παραλία. Τώρα, για εκείνους που έκοψαν τα δέντρα, πήραν κάποιους από τους κορμούς και τους υπόλοιπους τους άφησαν μαζί με τα κλαδιά πάνω από τα κεφάλια μας στην παραλία δεν έχω λόγια… Φυσικά, δεν έχω λόγια και για το κράτος, που προσπαθεί να μας πείσει ως πολίτες πως ζούμε σε μια ασφαλή χώρα, ζητώντας μας να πληρώνουμε μια σειρά από ατελείωτους φόρους! Εγώ εξακολουθώ να αισθάνομαι ακάλυπτη και φοβισμένη μπροστά σε μια τέτοια απειλή. Ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν εύχομαι να ζήσει αυτό που βιώσαμε εμείς εκείνη την ημέρα».
