Εκατό χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη γέννηση του Γρηγόρη Μπιθικώτση και ο συνονόματος γιος του, που ακολουθεί τα χνάρια του στο καλλιτεχνικό μονοπάτι, μαζί με την αδελφή του Άννα άρχισαν ήδη να τιμούν τον αείμνηστο πατέρα τους επί ελληνικού εδάφους.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Η μουσική παράσταση «100 χρόνια Γρηγόρης Μπιθικώτσης 1922-2022», που έκανε πρεμιέρα με επιτυχία στις 25 Ιανουαρίου, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γρηγορίου, στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», κλείνει τώρα ραντεβού με το κοινό στις 7 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής. Δεν είναι τυχαία μάλιστα ούτε αυτή η ημερομηνία, αφού στις 7 Απριλίου του 2005 ο «σερ» του ελληνικού τραγουδιού, όπως τον είχε αποκαλέσει πρώτος σε χρονογράφημά του ο Δημήτρης Ψαθάς, έφυγε από τη ζωή, περνώντας στην αθανασία.
Η παράσταση για τον τραγουδιστή της «Ρωμιοσύνης», που θα περιοδεύσει αρχικά σε Ελλάδα και Κύπρο και έπειτα στην ομογένεια, όπου υπάρχουν Ελληνες, λειτούργησε ως αφορμή για να έρθουν πάλι κοντά τα δύο παιδιά του, ο Γρηγόρης και η Αννα Μπιθικώτση, οι οποίοι είχαν κοντραριστεί πριν από λίγα χρόνια.
Πλήρωμα του χρόνου
«Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου να ενωθούμε με την Αννα και να γιορτάσουμε τον πατέρα μας παντού, όπως του αξίζει. Ετσι κι αλλιώς, τα είχαμε βρει μεταξύ μας πολύ νωρίτερα…» δηλώνει στην «Espresso» ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και συνεχίζει: «Εφόσον λοιπόν με την αδελφή μου είμαστε πλέον μια γροθιά, αποφασίσαμε να συνεργαστούμε κιόλας σε τούτη την παράσταση, την οποία έχουμε επιμεληθεί από κοινού. Η Αννα έχει γράψει τα κείμενα, ενώ κάνει και την αφήγηση, συνδέοντας τη ζωή του πατέρα μας με τα τραγούδια του. Οσο για μένα, τον τραγουδώ έχοντας γύρω μου τα μέλη της Λαϊκής Ορχήστρας Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ουσιαστικά είναι μια παράσταση μέσα από την οποία ο κόσμος έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει καλύτερα τον πατέρα μας ως άνθρωπο και καλλιτέχνη, καθώς περιλαμβάνει όλους τους μεγάλους σταθμούς της ζωής και της καριέρας του».
Ταξιδεύοντας πίσω στο κοινό παρελθόν του με τον σπουδαίο καλλιτέχνη και πατέρα του, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης θυμάται με νοσταλγία την ισχυρή σχέση στοργής που τους συνέδεε πάντα. «Ηταν ο πιο γλυκός πατέρας του κόσμου. Είχαμε μεγάλη αδυναμία ο ένας στον άλλον. Ημασταν όχι απλά ενωμένοι, αλλά… αυτοκόλλητοι. Μόνο καλά έχω να θυμάμαι από αυτόν τον άνθρωπο, το πόσο με φρόντισε, την αγάπη που πήρα, τις ατελείωτες συζητήσεις που κάναμε, οι οποίες ξεκινούσαν στις 3 τα ξημερώματα και τελείωναν στις 8 το πρωί. Εκείνος έπαιζε μπουζούκι, προβάραμε μαζί τραγούδια, σταματούσαμε, πίναμε ένα ποτό, τα λέγαμε, γενικά κάναμε πολύ καλή παρέα οι δυο μας…» αναφέρει συγκινημένος.
Σε ερώτησή μας ποια ήταν η συμβουλή που του έδωσε, όταν του ανακοίνωσε την απόφασή του να βαδίσει τελικά στον ίδιο μουσικό δρόμο, ο Μπιθικώτσης ο νεότερος απαντά μονολεκτικά: «Υπομονή!» Οπως επισημαίνει, ωστόσο, θεωρεί τον εαυτό του τυχερό, καθώς μαθήτευσε δίπλα του ως τραγουδιστής, χωρίς φυσικά να συνειδητοποιεί τότε πόσο σημαντικό ήταν αυτό το προνόμιο για εκείνον.
«Η σχέση μας δεν πέρασε ποτέ κάποια κρίση. Είχαμε βέβαια τις διαφωνίες μας ως πατέρας με γιο, γιατί ήμασταν και οι δύο ισχυρογνώμονες, αλλά μέχρι εκεί. Γενικότερα, ήταν πολύ ευαίσθητος ο πατέρας μου, με αποτέλεσμα πολλές φορές να τον εκμεταλλεύονται κιόλας. Αυτό το έχω “κληρονομήσει’’ κι εγώ… Στην εποχή μας ίσως να είναι και ελάττωμα τελικά η τόση ευαισθησία» σχολιάζει.
στον πατέρα του
Συγκινητικό live
Με τον πατέρα του ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ταξίδεψε στα πέρατα της Γης, συνειδητοποιώντας από πρώτο χέρι πόσο ψηλά τον είχε ο κόσμος στην καρδιά του.
«Στην πρώτη περιοδεία που πήγα μαζί του σάστισα. Ηταν ουσιαστικά η πρώτη μου επαφή με τόσο μεγάλο κοινό και τα έχασα με την αγάπη του κόσμου στο πρόσωπό του, μιλάμε για λατρεία!» λέει στην «Espresso» ο καλλιτέχνης. Πάντως, η πιο όμορφη, γλυκιά και συγχρόνως πιο συγκινητική στιγμή που μοιράστηκαν οι δύο τους ήταν στην εμβληματική συναυλία του Μπιθικώτση το 2002 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στην οποία συμμετείχαν προς τιμήν του δεκάδες σημαντικοί τραγουδιστές και το αποτέλεσμα ηχογραφήθηκε σε live cd, το οποίο έκανε ρεκόρ πωλήσεων.
«Θυμάμαι εκείνη τη βραδιά τα λόγια του πατέρα μου, λίγο προτού βγει στη σκηνή. Μου λέει: “Γρηγόρη, αυτή είναι η τελευταία συναυλία μου”. Στο τέλος της εκδήλωσης, όταν του έπαιξαν την εισαγωγή για να τραγουδήσει το “Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ’’, εκείνος ανέβηκε πάνω στη σκηνή και είπε: “Εγώ θα πω: ‘Του Βοτανικού ο μάγκας’’’. Και “έπεσε’’ όλο το στάδιο από τα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές. Μάλιστα, το χόρεψε κιόλας, μου πέταξε το μικρόφωνο και άρχισε να χορεύει ζεϊμπέκικο, προκαλώντας δέος και ρίγη συγκίνησης στους χιλιάδες θεατές. Αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ!» εξομολογείται ο καλλιτέχνης.
Οσο για το αγαπημένο του τραγούδι από τον πατέρα του; Οπως εξηγεί, είναι πολλά αυτά που… μιλάνε στην ψυχή του. «Ας μην ξεχνάμε πως ο Μπιθικώτσης τραγούδησε τα πάντα στην Ελλάδα. Βέβαια, υπάρχουν κάποια πιο ξεχωριστά για έμενα. Ενα από αυτά, που μάλιστα το συνέθεσε ο ίδιος, είναι το “Ας ήτανε αληθινό το όνειρο τ’ αποψινό”» λέει συγκινημένος.
Η περηφάνια για το… βαρύ όνομα και η κατάθλιψη από τον χαμό των γονιών του!
Οταν ο «σερ» έφυγε από τη ζωή, το 2005, το σοκ υπήρξε μεγάλο για τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. «Δεν έχω συμφιλιωθεί ακόμη με τον χαμό του πατέρα μου. Δεν μπορώ να σου πω ότι υπάρχει μέρα που να μη μου λείπει. Μάλιστα, ο θάνατός του συνδυάστηκε με άλλα άσχημα περιστατικά, όπως η διάγνωση της μητέρας μου, Μεταξίας, με καρκίνο έξι μήνες μετά. Θυμάμαι είχα χάσει τον πατέρα μου, ήταν άρρωστη και η μητέρα μου, οπότε ήμουν για καιρό σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Δεν μπόρεσα να τα διαχειριστώ όλα αυτά, κλείστηκα στον εαυτό μου και, δεν σου κρύβω, είχα φτάσει στα όρια της κατάθλιψης» παραδέχεται.
Σε ερώτησή μας αν νιώθει ακόμη «βαρύ» το όνομα Μπιθικώτσης στους ώμους του, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα παιδιά μεγάλων καλλιτεχνών, ο Γρηγόρης απαντά πως ο ίδιος κατάφερε να συνειδητοποιήσει σχετικά νωρίς ότι ο Μπιθικώτσης ήταν ένας και δεν γίνεται να υπάρξει δεύτερος.
«Κατά τη γνώμη μου, όποιον και να συγκρίνεις με αυτόν τον «ογκόλιθο’’ της μουσικής, θα έρθει δεύτερος. Κατά πρώτον, λοιπόν, όσο πιο γρήγορα συμφιλιωθείς με την ιδέα τόσο καλύτερα περνάς στη ζωή σου. Κατά δεύτερον, όλο αυτό το… βάρος του ονόματος που ένιωθα στην αρχή έχει δώσει τώρα τη θέση του στην περηφάνια. Είμαι περήφανος που κουβαλάω το όνομα του πατέρα μου, είμαι περήφανος που διαχειρίζομαι την πολιτιστική κληρονομιά του και την ιστορία του. Αισθάνομαι περήφανος που αυτός ο άνθρωπος μεγάλωσε με τα τραγούδια του πάνω από τρεις γενιές Ελλήνων και που βλέπω πως όσο πατάμε ελληνικό χώμα ο Μπιθικώτσης θα είναι εδώ κοντά μας» λέει χαρακτηριστικά.
Εχοντας πάρει περίσσια αγάπη από τους γονείς του, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης την προσφέρει σήμερα απλόχερα στα δικά του παιδιά, τον πρωτότοκο (και συνονόματό του) Γρηγόρη και τη Μεταξία, η οποία ήρθε πρόσφατα στον κόσμο και αποτελεί καρπό του δεύτερου γάμου του με την Ελένη Τσιριγκάκη. «Εχω τον Γρηγοράκη μου, που είναι 13 ετών, και την κορούλα μου, η οποία είναι τώρα σχεδόν τριών μηνών, τη Μεταξία μας. Πήρε το όνομά της από τη μητέρα μου, που έφυγε τελικά από τη ζωή πριν από δύο χρόνια. Αισθάνομαι ευλογημένος που απέκτησα και τη Μεταξία, για να έχει και ο Γρηγοράκης μου την αδελφή του. Προσπαθώ να είμαι όσο καλύτερος πατέρας μπορώ. Κάθε μέρα αγωνίζομαι γι’ αυτό. Θέλω να πιστεύω ότι τα καταφέρνω. Και αυτό που λέω πάντα στους δικούς μου ανθρώπους είναι πως θα προσπαθήσω έστω τη μισή αγάπη που πήρα εγώ από τους γονείς μου, να τη δώσω στα παιδιά μου».
