Οι πατεράδες τους υπήρξαν δύο από τους μύθους της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Στο θέατρο θριάμβευσαν σε δεύτερους ρόλους, ίσης όμως αξίας με αυτούς των πρωταγωνιστών.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Μιλάμε, φυσικά, για τον «σκληρό» του ελληνικού κινηματογράφου Ανέστη Βλάχο και τον πολύπλευρο Γιώργο Βελέντζα, που είναι ο τρίτος πιο πολυσυμμετοχικός κινηματογραφικός Ελληνας ηθοποιός, με 209 ταινίες στο ενεργητικό του.
Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του λαϊκού ινδάλματος Νίκου Ξανθόπουλου, τα δύο παιδιά των αείμνηστων ηθοποιών παρευρέθηκαν στην εξόδιο ακολουθία, θέλοντας να αποτίσουν φόρο τιμής εκ μέρους των γονιών τους. Και πώς συνδέεται ο Νίκος Ξανθόπουλος με τον Γιώργο Βελέντζα και τον Ανέστη Βλάχο; Ο Νίκος Ξανθόπουλος βάφτισε τα παιδιά και των δύο συμπρωταγωνιστών του. Σήμερα τα βαφτιστήρια του Νίκου Ξανθόπουλου, Ηρακλής Βλάχος και Θάνος Βελέντζας, μιλούν για τους σπουδαίους γονείς τους, τη μεγαλειώδη πορεία των γονιών τους, καθώς και τη δική τους συνάντηση έπειτα από 30 ολόκληρα χρόνια!
«Με τον πατέρα μου υπήρχαν και καλές οικογενειακές στιγμές και πολύ δυσάρεστες. Η πιο δυσάρεστη ήταν η απώλεια της αδερφής μου Σοφίας, που μας στιγμάτισε όλους. Ως παιδί είχαμε πολλές ευχάριστες στιγμές, κυρίως στις διακοπές που κάναμε όλοι μαζί. Ηταν πολύ συμπονετικός σε επιτυχίες που είχα στο σχολείο και με παρότρυνε να προχωρήσω ακόμα περισσότερο. Ηταν σωστός ως πατέρας, όμως πολύ αυστηρός» είναι τα πρώτα λόγια του Ηρακλή Βλάχου, αναπολώντας όσα βίωσε με τον πατέρα του ως παιδί.
Ο Ηρακλής Βλάχος χαρακτηρίζει τον μπαμπά του δίκαιο άνθρωπο. «Και αυτό φάνηκε και από τότε που ήταν αντιδήμαρχος Αθηναίων με δήμαρχο τον Δημήτρη Μπέη. Ηταν ένας έντιμος άνθρωπος. Και οι δύο λέξεις που θα τον χαρακτήριζαν θα ήταν “έντιμος και δίκαιος”» αναφέρει στην «Espresso». «Γι’ αυτό και ο πατέρας μου πέθανε φτωχός. Αν και ήταν παντοδύναμος στον Δήμο Αθηναίων, δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ τη θέση του. Ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Και να σκεφτείτε ότι κι εκείνος έκανε πολλά ταξίδια στη Σαουδική Αραβία και σε όλα αυτά τα πλούσια κράτη. Ομως δεν το εκμεταλλεύτηκε ποτέ» λέει και χαμογελάει με νόημα για όσα ακούγονται τελευταία με το Κατάρ-gate.
Ρωτάμε τον Ηρακλή Βλάχο πότε το άστρο του άρχισε να δύει. Συγκινείται. «Η τελευταία μεγάλη συμμετοχή του ήταν με τον νονό μου Νίκο Ξανθόπουλο στην ταινία “Με τον Ορφέα τον Αύγουστο” στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Μετά είχε έναν πολύ μικρό ρόλο στην ταινία “Κόκκινη κλωστή δεμένη” που αναφέρεται στο αντάρτικο. Ουσιαστικά όμως η καριέρα του είχε τελειώσει από τη δεκαετία του ’90. Βλέπεις, στην Ελλάδα τα άλογα τα σκοτώνουν πριν γεράσουν. Αυτό ήταν και το μεγάλο του παράπονο. Το έλεγε και ο ίδιος σε όλες τις συνεντεύξεις του: “Θέλω να μου δώσουν ακόμα έναν ρόλο πριν πεθάνω”. Δυστυχώς τους παλαίμαχους ηθοποιούς δεν τους έπαιρναν σε δουλειές». Η κουβέντα μας φτάνει και στον νονό του, τον Νίκο Ξανθόπουλο, και στην τελευταία φορά που οι δύο μεγάλοι ηθοποιοί συναντήθηκαν.
«Ο νονός μου τα τελευταία χρόνια ήταν κατ’ επιλογή απομονωμένος στο κτήμα του στην Παιανία. Μιλούσαν πολύ συχνά στο τηλέφωνο, όμως η συνάντησή τους ήταν πριν από περίπου έξι χρόνια. Είναι γνωστή άλλωστε η δημόσια δήλωση του νονού μου, όταν πέθανε ο πατέρας μου: “Αδερφέ μου…” Αυτή η λέξη τα λέει όλα. Θυμάμαι πάντως ότι ο μπαμπάς μου λάτρευε τον Νίκο, όπως και ο Νίκος λάτρευε τον Ανέστη. Ηταν σαν μια οικογένεια. Ο μπαμπάς μου έλεγε για τον Νίκο: “Κλειστός άνθρωπος ο Νίκος, αλλά υπέροχος άνθρωπος”». Οπως λέει ο Ηρακλής Βλάχος, τελευταία φορά που του μίλησε ήταν προσφάτως, όταν του τηλεφώνησε στο κτήμα προκειμένου, αν επιθυμεί, να συμμετάσχει σε μια διαδικτυακή εκπομπή. «“Οχι, αγόρι μου. Δεν μπορώ πλέον. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή, αλλά δεν μπορώ” μου απάντησε ευγενικά κι εκεί κατάλαβα πως ο Νίκος Ξανθόπουλος κατέβασε οριστικά ρολά στη ζωή του».
«Ο πατέρας μου ήταν πολύ σοβαρός άνθρωπος. Εκτός οικογένειας, κρατούσε τον κόσμο, τους θαυμαστές του σε απόσταση. Δεν ήθελε πολλές κουβέντες. Ομως μέσα στο σπίτι ήμασταν σαν μωρά παιδιά. Παίζαμε συνεχώς» λέει συγκινημένος στην «Espresso» ο Θάνος Βελέντζας για τον πατέρα του Γιώργο Βελέντζα.
«Ως μοναχογιός και μοναχοπαίδι που ήμουν, μου έδινε τα πάντα. Θυμάμαι πάρα πολύ έντονα ότι καθόμασταν μαζί στο σαλόνι του σπιτιού και βλέπαμε τις ταινίες στις οποίες έπαιζε. Μάλιστα, σε κάθε ταινία που βλέπαμε εκείνος θυμόταν κάθε λεπτομέρεια από τη ζωή και τα βιογραφικά στοιχεία των συμπρωταγωνιστών του. » λέει και χαμογελάει. «Καταρχάς ο Βέγγος και ο Χατζηχρήστος ήταν οι κολλητοί του μπαμπά μου. Γι’ αυτό και γύρισαν τις περισσότερες ταινίες μαζί του. Ο πατέρας μου ήταν της τάξης του ’48 και αποφοίτησε μαζί με τον Θανάση Βέγγο. Επίσης, ο μπαμπάς μου ήταν ο τρίτος σε συμμετοχές ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου, με 209 στο σύνολο. Αν και γύρισε τόσες ταινίες, την περισσότερη δουλειά την είχε στο θέατρο. Είχε ανεβάσει πάνω από 500 θεατρικά έργα σε όλη του την καριέρα» θυμάται ο 65χρονος σήμερα γιος του Θάνος.
Τον ρωτάμε ποια ήταν η καλύτερη ταινία για τον ίδιο. Σκέφτεται. «Νομίζω πως η αγαπημένη του ταινία ήταν το “Ασύλληπτο κορόιδο” με τον Θανάση Βέγγο. Σε πολλές από τις ταινίες με έπαιρνε κοντά του στα γυρίσματα και θυμάμαι που μου έλεγε: “Σε έφερα εδώ όχι για να περάσεις την ώρα σου. Οχι για να φύγεις από το σπίτι, ώστε να μην τσακώνεσαι με τη μάνα σου, αλλά για να δεις τι περνάει ένας ηθοποιός για να γυρίσει μια ταινία, τι αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός. Και στο τέλος να εκτιμήσεις εσύ ο ίδιος το ψωμί που τρως”» λέει και τα δάκρυά του τρέχουν ποτάμι. Με 209 ταινίες στο ενεργητικό του, πολλοί θα πίστευαν ότι ο Γιώργος Βελέντζας θα είχε αποκτήσει χρήματα. Ο γιος του είναι απόλυτος σε αυτό: «Ο πατέρας μου δεν απέκτησε καθόλου χρήματα. Δεν άφησε καμιά περιουσία, όπως άφησε ο Θανάσης Βέγγος, όπως άφησε ο Νίκος Ρίζος και πολλοί ακόμα. Εμένα ο μπαμπάς μου ήταν της φιλοσοφίας να μην κυνηγάει τα χρήματα, αλλά να γίνει σωστός ηθοποιός. Του άρεσε όμως πολύ να δουλεύει με τον Βέγγο, τον Χατζηχρήστο και τον νονό μου τον Νίκο Ξανθόπουλο».
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη τον ρωτάμε πώς γνωρίστηκε ο μπαμπάς του με τον νονό του Νίκο Ξανθόπουλο και πώς προέκυψε η κουμπαριά. «Με τον νονό μου γνωρίστηκαν μέσω του παραγωγού και σκηνοθέτη Απόστολου Τεγόπουλου και αμέσως η φιλία τους έγινε και κουμπαριά». Οσο για τις τελευταίες κουβέντες που θυμάται από τον πατέρα του, πριν εκείνος κλείσει τα μάτια; «Το 2015, όταν νοσηλευόταν στο “Σωτηρία” με καρκίνο στους πνεύμονες, είχε καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασής του. Δεν μπορούσε να μιλήσει, σηκώνει το χέρι και μου κάνει με το χέρι “τέλος”. Σαν να μου έλεγε: “Εγώ φεύγω. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου”».
