O Nίκος Κουρής έδωσε μια εξομολογητική συνέντευξη στον Άρη Καβατζίκη και στην εκπομπή “Πάμε Δανάη” και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο θέατρο, στο διαβήτη, στους φόβους, στην οικογένειά του, στα social media αλλά και στο χειροκρότημα.
«Στο IQ 160, όπου υποδύομαι έναν αστυνομικό ντετέκτιβ, δεν έχω εγώ τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης, άλλα ο ρόλος της Σμαράγδας Καρύδη. Στη ζωή συμβαίνει συχνά κάποιος που είναι έξυπνος, έχει ενδιαφέρον και χιούμορ να μας εκνευρίζει, γιατί μας αποστομώνει και κερδίζει τον θαυμασμό των άλλων. Σε αυτές τις σχέσεις που δεν καταφέρνουμε εμείς να βγαίνουμε πιο έξυπνοι από τον άλλο, υπάρχει μία κρυφή ερωτική περιοχή», είπε αρχικά ο Νίκος Κουρής.
https://www.instagram.com/p/CN4teIelAIb/?hl=el
Για την υποκριτική και την επιλογή των ρόλων, δήλωσε: «Υπάρχει μία μυθολογία ότι εγώ είμαι δραματικός ηθοποιός, κάτι που είναι εξόχως βαρετό και επίσης, δεν ξέρω πώς παίζονται οι δραματικοί η οι κωμικοί ρόλοι. Ανακαλύπτω εκ νέου τους ρόλους μου, δεν είναι δουλειά μου να έχω έτοιμες συνταγές και να πουλάω κάτι που έχω ήδη βρει. Προσπαθούμε κι εμείς να καταλάβουμε τι εννοούμε, όταν λέμε ότι κάποιος έχει η δεν έχει ταλέντο, ότι είναι η δεν είναι κάλος ηθοποιός. Θα έκανα επιθεώρηση εάν ήταν καλή, γιατί συνήθως τα κείμενα που υπάρχουν στην επιθεώρηση δεν μου αρέσουν».
Για τα social media, ο ηθοποιός ανέφερε: «Δεν πιστεύω στα social media, άλλα στη φυσική επαφή με τους ανθρώπους, όλα τα άλλα, είτε τα πολύ καλά είτε τα πολύ κακά, δεν ξέρεις τι είναι».
https://www.instagram.com/p/COLhIxEl-yp/?hl=el
Για το χειροκρότημα στο θέατρο, ο Νίκος Κουρής είπε: «Είμαι δύσπιστος με το χειροκρότημα, δεν γνωρίζεις αν σε χειροκροτούν θερμά, επειδή τους άρεσε η ερμηνεία σου ή επειδή τέλειωσε η παράσταση. Λέει κάποιος “σηκώθηκα και χειροκρότησα όρθιος για την προσπάθεια των ηθοποιών και γιατί τέλειωσε επιτέλους αυτό το μαρτύριο”. Το θέατρο έγινε πλέον οικονομικός αγώνας για το ποια παράσταση θα πάει καλά, και αν δεν τα φέρνεις, δεν επιβιώνεις. Δεν μπορεί να είναι προτεραιότητα το τι θα φέρει κόσμο στο θέατρο, γιατί δεν το ξέρεις και κάνεις επιφανειακές επιλογές, που δεν οδηγούν τους ηθοποιούς σε απόλαυση».
Έπειτα ο Νίκος Κουρής αναφέρθηκε στην παράσταση “Η μοναξιά της Δύσης”: «Η παράσταση “Η μοναξιά της Δύσης” που σκηνοθέτησα δεν πήγε καθόλου καλά, με πονάει πολύ για τους τρεις ηθοποιούς που έβαλα σε αυτήν την περιπέτεια. Για κανέναν ηθοποιό δεν είναι ευχάριστο να παίζει χωρίς κόσμο, εγώ προσωπικά ευχαριστήθηκα τη συνεργασία και τις στιγμές της πρόβας και των παραστάσεων. Έχω ζήσει πολύ μεγάλες επιτυχίες και παραστάσεις που είχαν πολύ κόσμο, στις οποίες όμως δεν περνούσα καθόλου καλά. Λυπάμαι που η παράσταση δεν πήγε όπως περίμενα, εγώ μάλλον δεν έκανα κάτι καλά ή ήταν λάθος η επιλογή του έργου, θα κάνω την αυτοκριτική μου. Στεναχωριέμαι για τους ηθοποιούς (Χρήστος Μαλάκης, Δανάη Μιχαλάκη, Γιώργος Ηλιόπουλος) – και χαίρομαι γιατί πιστεύω πολύ στη δύναμη που σου δίνει η αποτυχία. Δεν με έχει αγκυλώσει η αποτυχία, θεωρώ ότι μπορώ να σκηνοθετήσω πολύ καλά, απλώς έχω μία ένσταση στο αν μπορώ να παίζω παράλληλα στην παράσταση».
Ο Νίκος Κουρής είπε στη συνέχεια για την υγεία του: «Έχω βγάλει από τη διατροφή μου όλα όσα θεωρώ ότι μου κάνουν κακό, όχι επειδή είμαι διαβητικός, άπλα κόβω ό,τι έχω μετρήσει ότι μου κάνει άμεσα κακό. Μετράω το πόσο θα φάω και πόση ινσουλίνη θα κάνω, προκείμενου να κάνω όλα αυτά που κάνω μέσα στην ήμερα μου. Έχω πετάξει τελείως τα γαλακτοκομικά, το αλεύρι, το αλκοόλ, άπλα είναι πολύ οδυνηρό γιατί έχεις και επιθυμίες.
https://www.instagram.com/p/CNSqsJ9lU6v/?hl=el
Είμαι άμετρος, αν δεν είχα διαβήτη μόνο θα έπινα και θα έτρωγα, μου αρέσει πολύ το ποτό, δεν ικανοποιούμαι με δυο ποτηράκια, θέλω να πιω δυο μπουκάλια. Έχω πιει στη ζωή μου 2-3 μπουκάλια καθημερινά, έχω περάσει από αυτοκαταστροφές και είναι απαραίτητες. Για να μπορώ να δουλεύω με αυτούς τους ρυθμούς και έτσι όπως έχω την αξίωση από τον εαυτό μου να δουλεύω, πρέπει να είμαι πολύ προσεκτικός. Εκεί που έπινα τρία μπουκάλια αλκοόλ, ξύπνησα μία μέρα και είπα δεν θα ξαναπιώ αλκοόλ, έχω ένα απόλυτο στοιχείο μέσα μου ως άνθρωπος, είναι ο πυρήνας μου.
Εγώ ζω μαζί με το φόβο, έχω εκατομμύρια φόβους, ζω με τον φόβο της αρρώστιας μου, ζω καθημερινά με το φόβο του τέλους μου. Επειδή είσαι στραμμένος συνέχεια προς τα μέσα σου, για να ρυθμίσεις την ιστορία του διαβήτη, νομίζεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου. Τώρα πλέον έχω μάθει, σαν τεχνική, να δίνω περισσότερο χώρο στους άλλους για να ξεχνάω και τον εαυτό μου και το πρόβλημα μου».
Για την σύντροφό του και τον γιο του είπε: «Έδωσα περισσότερη σημασία στη σύντροφο μου και στον γιο μας, Πέτρο, γιατί τους είχα παραγκωνίσει, τους είχα αποκομμένους από τη ζωή μου. Με το γιο μου, επειδή τα παιδιά έχουν άλλες απαιτήσεις και διαδρομές, δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να χάνεται γιατί είμαι πολύ ευσυνείδητος και φιλότιμος. Τώρα ανοίγομαι στους ανθρώπους, είμαι πιο γενναιόδωρος, ξεχνάω το πρόβλημα μου και έτσι «χρησιμοποιώ» τους ανθρώπους που με αγαπούν, τους αφήνω να με βοηθήσουν. Είμαι πολύ καλύτερα και στην οικογενειακή μου ζωή με την Έλενα και τον Πέτρο, γιατί έχω αλλάξει, έχω αλλάξει, έχω μετατοπιστεί».
