Η Κατερίνα Γερονικολού διανύει τους τελευταίους μήνες μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της καριέρας της.
Στον κινηματογράφο πρωταγωνιστεί με τον αγαπημένο της, τον δημοφιλή ηθοποιό Γιάννη Τσιμιτσέλη, στην πολύ όμορφη ρομαντική ταινία «… Για πάντα», που μας προτρέπει να μη χαθούμε στις πολλές φωνές της πόλης και να ζήσουμε μόνοι, αλλά να επιλέξουμε το «μαζί».
Στη θεατρική παράσταση της Μιμής Ντενίση «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη», η ηθοποιός ζει την ευτυχία μιας sold out επιτυχίας, στην οποία περνούν από τα μάτια του θεατή δεκαεπτά χρόνια Ιστορίας, ενώ στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 ζει μέσω της σειράς « Αν ήμουν πλούσιος» τη δυστυχία… των πολλών χρημάτων!
Η Κατερίνα Γερονικολού μιλά στο «Enjoy» γι’ αυτόν τον χαρούμενο καλλιτεχνικό μαραθώνιο και εύχεται τη νέα χρονιά να διατηρήσει όσα έχει και όχι τίποτα περισσότερο.
Και όχι άδικα, αφού έχει τα πάντα…
Της Μαρίας Ανδρέου
- Εκλαψα, γέλασα, συγκινήθηκα, μαγεύτηκα. Κατερίνα, το «… Για πάντα» είναι μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων ετών και αυτόν τον καταιγισμό των συναισθημάτων, μέσα από τις ερμηνείες, τα κοστούμια, τη φωτογραφία, τη μουσική, δεν τον ένιωσα μόνο εγώ, αλλά και μια κατάμεστη κινηματογραφική αίθουσα. Ο ήρωας, ο Πέτρος, ένας επιτυχημένος σεφ, που στα 35 χρόνια του έχει αποξενωθεί από την οικογένειά του και ζει μια άστατη ερωτική ζωή, θα μπορούσε να είναι ένα νέος που ζει στη διπλανή μας πόρτα. Τελικά, πόσοι άνδρες της ηλικίας του έχουν συναντήσει και έχουν ερωτευτεί μια ρομαντική και όμορφη κοπέλα, όπως η Ζωή, και έχουν προσπαθήσει να προσαρμοστούν στους κανόνες μιας μόνιμης σχέσης, αλλά έχουν παραμείνει μόνοι τους;
Πάρα πολλοί… Και εδώ θέλω να σου πω ότι τα μηνύματα που παίρνουμε στο διαδίκτυο τόσο ο Γιάννης Τσιμιτσέλης όσο και εγώ δεν είναι από γυναίκες, είναι από άνδρες, οι οποίοι είδαν την ταινία και ταυτίστηκαν με τον ήρωα, γιατί σε μια φάση της ζωής τους είχαν παρασυρθεί και αυτοί από τις πολλές φωνές της πόλης, με αποτέλεσμα να μην ψάχνουν το «εμείς» και τη συντροφικότητα, αλλά τις κενές και επιδερμικές γνωριμίες της μιας βραδιάς. Πόσοι άνδρες είδαν την ταινία από παρότρυνση της κοπελιάς τους ή της γυναίκας τους και τελικά ήταν αυτοί που έφυγαν με κλάματα και δάκρυα στα μάτια; Πάρα πολλοί. Για μένα το «… Για πάντα» δεν είναι μια γυναικεία ταινία, γιατί η ηρωίδα προχώρησε. Είναι μια ταινία για τον σύγχρονο άνδρα, αλλά και γενικότερα για τον άνθρωπο που βλέπει να περνά η ζωή του μέσα στους γρήγορους ρυθμούς της πόλης και δεν το καταλαβαίνει.
- Πώς έγινε αυτή η επιλογή της ταινίας από τον Γιάννη Τσιμιτσέλη και πήρε το ρίσκο της παραγωγής;
Εδώ και πολλά χρόνια ο Γιάννης Τσιμιτσέλης ήθελε να αναλάβει την παραγωγή μιας ταινίας. Μιας ταινίας, όμως, που θα άξιζε να επενδύσει σ’ αυτήν. Έπειτα από είκοσι χρόνια ως ηθοποιός βρήκε αυτό το σενάριο, αυτήν την ιστορία, που για χάρη της έκανε το πρώτο βήμα στο σινεμά ως δημιουργός. Σε αυτήν την προσπάθεια βρήκε στο πλάι του αρωγό τη Village και έτσι ανέλαβαν το ριμέικ της ταινίας του τουρκικού ερωτικού δράματος «Πάντα μόνος» του Τσαγκάν Ιρμάκ. Στο πλευρό του στάθηκε και ο σκηνοθέτης Γιάννης Παπαδάκος. Οταν πήγαμε να συζητήσουμε για την ταινία, για το σενάριο, για την παραγωγή, είπαμε, μεμιάς, ότι θα την κάνουμε εμείς. Και ο Γιάννης, που έχει αναλάβει το όλο εγχείρημα, είπε ότι θα την κάνει και ακόμη καλύτερη. Την ερωτευτήκαμε αυτή την ταινία και πιστεύω ότι οι πρώτοι θεατές της ήμασταν εμείς. Ηταν ένα καλλιτεχνικό στοίχημα για εμάς. Ενα στοίχημα για εμένα ως ηθοποιός και ένα μεγαλύτερο στοίχημα για τον Γιάννη, που ως παραγωγός και ηθοποιός πήρε ένα μεγάλο ρίσκο, και ήθελα να ανταμειφθεί γι’ αυτό, όχι μόνο γιατί είναι ο άνθρωπός μου, ο σύντροφός μου, αλλά γιατί δούλεψε πάρα πολύ γι’ αυτήν την ταινία, που τον άγγιξε.
- Η αποδοχή του κόσμου είναι συγκινητική. Μέσα στις τρεις εβδομάδες από την ημέρα της προβολής της, έχετε κόψει χιλιάδες εισιτήρια. Ο ελληνικός κινηματογράφος φέτος στα καλύτερά του…
Η ταινία βγήκε στην αίθουσα την 1η Ιανουαρίου και, μπορώ να πω, ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει για εμένα καλύτερη έναρξη χρονιάς, αλλά και έναρξη δεκαετίας. Δεν μας λείπουν οι καλές κινηματογραφικές ταινίες στην Ελλάδα. Μπορούμε να πάμε άφοβα να τις δούμε και να περάσουμε όμορφα. Δεν χρειάζεται να πεις κάτι καινούργιο ή διαφορετικό σε μια ταινία. Μια απλή ανθρώπινη ιστορία, συνηθισμένη, μπορεί να μιλήσει σε όλες τις καρδιές. Ο Πέτρος και η Ζωή ανήκουν σε όλους μας και θα μπορούσαμε να είμαστε και εμείς.
- Ο Πέτρος, τον οποίο υποδύεται μοναδικά ο Γιάννης Τσιμιτσέλης, βάζοντας κάτι και από το προσωπικό του χιούμορ θεωρώ, γιατί δεν μπορεί να δεθεί με μια γυναίκα; Γιατί θέλει συνεχή επιβεβαίωση, είναι νάρκισσος;
Όχι, δεν το κάνει από ανασφάλεια, δεν είναι ρηχός άνθρωπος. Έχει ευαισθησίες. Θα έλεγα ότι είναι συναισθηματικά ανάπηρος λόγω παιδικών τραυμάτων. Έζησε την καταστροφική σχέση των γονιών του, τους πολλούς καβγάδες και επιλέγει, ως ενήλικας, τη μοναξιά του. Είναι μοναχικός από άποψη, του αρέσουν το κυνήγι και το φλερτ, αλλά αμφισβητεί τις μακροπρόθεσμες σχέσεις, με τον φόβο να αναπαράγει το κακό πρότυπο της άσχημης σχέσης των γονιών του. Αυτά είναι τα συμπτώματα των κακών σχέσεων.
- Ποια μηνύματα θέλει να περάσει η ταινία;
Μου κάνει εντύπωση ότι, οι θεατές που έχουν δει την ταινία, έχουν αποτυπώσει πολλούς διαλόγους και μας στέλνουν ατόφιες τις ατάκες στον προσωπικό μας λογαριασμό στο facebook, και μάλιστα τις αναλύουν. Πριν πέσουμε για ύπνο με τον Γιάννη, διαβάζουμε όλα τα σχόλια που μας στέλνουν, που δεν είναι απλά «συγχαρητήρια»και «μπράβο». Οι περισσότεροι θεατές έχουν καθίσει και έχουν σκεφτεί πολλά πράγματα πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και τις αποτυπώνουν. Διαπιστώνω ότι τους έχουν κάνει εντύπωση οι φράσεις «οι μεγάλες πόλεις ξεγελούν τους ανθρώπους», «μέσα στη φασαρία της πόλης δεν καταλαβαίνεις πως είσαι μόνος και η ζωή φεύγει», καθώς και η προτροπή της μάνας του ήρωα προς την αγαπημένη του «γίνε μια ανάσα στο πλευρό του». Βέβαια, αυτό που διαβάζουμε πιο συχνά στην αρχή των μηνυμάτων, είναι η φράση «από την ημέρα που σε γνώρισα έχουμε παντού ευτυχία, σαν να έχουμε γιορτή». Προφανώς αυτό το συναίσθημα, ότι όλα είναι πρωτόγνωρα όταν ερωτευόμαστε, οι γεύσεις, τα χρώματα, τα αρώματα, οι ήχοι, και όλα παίρνουν άλλη ουσία και διάσταση, το έχουμε ζήσει όλοι μας. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για τον Γιάννη, που είναι είκοσι χρόνια στον χώρο, και για μένα, που είμαι δέκα. Το να σου γράφουν, τελικά, «άξιζε που την είδαμε αυτή την ταινία», είναι το μεγαλύτερο βραβείο. Η δημιουργία, τελικά, είναι μεγάλη ευτυχία. Εμείς σ’ αυτήν τη ταινία βάλαμε ένα σποράκι για σκέψη. Θέλουμε να περάσουμε ένα μήνυμα: «Σκέψου τι κάνεις και τι θέλεις πραγματικά. Η ζωή φεύγει από τα χέρια μας, κυλά, μη μένεις μόνος χωρίς λόγο».
- Πώς προσέγγισες την ηρωίδα σου, τη Ζωή;
Δεν της πρόσθεσα καμία ιδιαιτερότητα. Είναι μια γλυκιά κοπέλα, με ωραία ψυχή, που θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί αμοιβαία, που θέλει να ερωτευτεί και έχει πληγωθεί στο παρελθόν, από άνδρες που την παραμύθιαζαν με ωραία λόγια και μετά της γκρέμιζαν τα όνειρα, γιατί δεν ήθελαν να περάσουν στη δέσμευση. Έμεναν μόνο στη σαρκική επαφή, ενώ η ζωή περνά και θέλει αγάπη και συντροφικότητα καθώς μεγαλώνεις. Με τη Ζωή δεν μπορώ να πω ότι μοιάζω ως χαρακτήρας, αλλά και εγώ, ως γυναίκα, έχω γνωρίσει επιφανειακά άτομα που δεν ήθελαν να αγαπήσουν, να κάνουν μια όμορφη σχέση. Και υπαρξιακά, σε αυτό το κομμάτι του πόνου, της θλίψης, της οργής, της απόρριψης, τη Ζωή τη νιώθω όπως πολλές κοπέλες. Όλα τα κορίτσια έχουν ζήσει εμπειρίες με άνδρες που περνούν χωρίς συνείδηση και με μεγάλη ευκολία από τη μια κοπέλα στην άλλη, σαν να μην τους αγγίζει τίποτα. Ναι, έχω υπάρξει στη ζωή μου μια Ζωή. Δεν μου είναι δύσκολο να ταυτιστώ.
- Πιστεύεις ότι ο Γιάννης έχει κομμάτια του Πέτρου;
Όχι. Απέχει πάρα πολύ. Πάνω κάτω, την προσωπική ζωή του Γιάννη Τσιμιτσέλη την ξέρετε όλοι από τα περιοδικά. Ήταν πολύ συγκεκριμένη. Ο Γιάννης γνωρίζει ανθρώπους και χτίζει σχέσεις. Οι ηθοποιοί είναι πολύ παρεξηγημένοι. Μπορεί να βλέπετε στις σειρές, στις ταινίες, στο θέατρο ότι αλλάζουμε με ευκολία ερωτικούς παρτενέρ, αλλά αυτό είναι η δουλειά μας, όχι η ζωή μας. Στην προσωπική μας ζωή θέλουμε κάτι πιο ήρεμο και ήσυχο, και είμαστε αφοσιωμένοι σ’ αυτό για να μας ισορροπεί. Στην προσωπική μας ζωή, οι ηθοποιοί θέλουμε (τα πράγματα να είναι) πιο τρυφερά, ρομαντικά και αγαπησιάρικα.
- Η Ζωή, η ηρωίδα σου, όμως, βρίσκει τη δύναμη και προχωρά. Μετά τον χωρισμό δεν γυρίζει πίσω…
Όταν φεύγει μια γυναίκα, έφυγε. Θα τα καταφέρει. Θα το κάνει και δεν υπάρχει, συνήθως, περίπτωση επανασύνδεσης. Προχωρά κουβαλώντας τις πληγές της, αλλά συνεχίζει να ζει.
- Πόσο καιρό σάς πήραν τα γυρίσματα γι’ αυτό το άρτιο αποτέλεσμα; Η Πλάκα, η Αθήνα μας με μια άλλη ματιά…
Κάναμε έναν αγώνα δρόμου το καλοκαίρι που μας πέρασε, για ενάμιση μήνα. Στην Πλάκα ήταν τα πιο όμορφα γυρίσματα. Αλλά και οι ερωτικές σκηνές, για μένα, καλλιτεχνικά, είχαν ιδιαίτερη σημασία και αξία, καθώς ο Γιάννης με προστάτευσε. Είχαν μια ομορφιά αυτές οι σκηνές και πολύ αγάπη. Τίποτα το πρόστυχο, το σεξιστικό. Όλα ήταν πολύ γλυκά. Ο Γιάννης Τσιμιτέλης μού έβγαλε όλη αυτήν την άνεση στις ερωτικές σκηνές, όχι γιατί είναι ο σύντροφός μου στην προσωπική μου ζωή, αλλά γιατί τόλμησε να φτιάξει μια ερωτική ιστορία-ύμνο σε όσους ανθρώπους ερωτευόμαστε πραγματικά στη ζωή μας και τους φερόμαστε με σεβασμό.
- Επιτυχία και στον κινηματογράφο, αλλά και στο θέατρο. Η θεατρική παράσταση «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη» στο θέατρο Ελληνικός Κόσμος, στην οποία παίρνεις μέρος, είναι sold out. Τι… μαγικό έχει κάνει και αυτή τη φορά η Μιμή Ντενίση;
Η Μιμή Ντενίση είναι πάντα πρωτοπόρος. Χρησιμοποιεί σαν μοχλό την Ιστορία και προσφέρει μια υπερπαραγωγή, ένα άρτιο θεατρικό θέαμα. Αυτοί οι άνθρωποι που έζησαν τη Μικρασιατική Καταστροφή, έφυγαν κυνηγημένοι από τους Νεότουρκους και ήρθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες. Ήρθαν, ουσιαστικά, στην πατρίδα τους, αλλά τους αντιμετώπιζαν σαν ξένους. Στη Θεσσαλονίκη, αυτοί που ήταν άρχοντες στην Πόλη και στη Σμύρνη, ήρθαν ως φτωχοί και ξεκίνησαν από την αρχή ως εργάτες. Μέσα σε μια πόλη-μωσαϊκό, με Εβραίους, Αρμένιους, Τούρκους, με μια ιδιαιτερότητα και ανομοιογένεια, καλούνται να ζήσουν, να επιβιώσουν και να «ριζώσουν». Οι θεατές βλέπουν μια παράσταση τρεισήμισι ωρών και από τα μάτια τους περνούν δεκαεπτά χρόνια Ιστορίας, μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Τι σας λένε οι θεατές στα καμαρίνια;
Ότι μια τέτοια παράσταση είχαν ανάγκη να τη δουν θεατρικά. Ηταν ένα κομμάτι από το παζλ που τους έλειπε. Το έργο αυτό η Μιμή το έδωσε στο κοινό την κατάλληλη στιγμή χρονικά. Ήταν μια εξαιρετική συγκυρία. Η Ελλάδα ζει τα απόνερα της οικονομικής κρίσης. Οι θεατές ταυτίζονται με τους ανθρώπους που κλήθηκαν να επιβιώσουν σε δύσκολες συνθήκες. Οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη προσλήφθηκαν από τους πλούσιους Θεσσαλονικείς ως «φτηνά εργατικά χέρια». Οι άνθρωποι αυτοί ενσωματώθηκαν με πάρα πολλή δουλειά στη νέα πραγματικότητα που αντιμετώπισαν.
- Πώς βλέπεις τα πράγματα στη γειτονιά μας;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Οι πρόσφυγες ήρθαν και πάλι στην πατρίδα μας, αλλά από τη Συρία. Για εμένα αυτή η παράσταση έχει μια εξέλιξη. Η ηρωίδα μου, η Ζαχαρούλα, από τη Σμύρνη, όπου ήταν υπηρέτρια, έρχεται στην Αθήνα και καλείται να επιβιώσει στην Ελλάδα μαζί με τον αγαπημένο της, ως πρόσφυγας. Ξαφνικά, δεν υπάρχει για αυτήν στη νέα της ζωή η διαφορά των τάξεων. Δεν είναι αυτός πλέον ο άρχοντας και αυτή η υπηρέτρια. Ο πόλεμος, η προσφυγιά τα έχουν αλλάξει όλα. Νομίζω ότι η παράσταση έχει πολλά να πει στους ανθρώπους, πέρα από τη συγκίνηση. Αυτό που λέει η Μιμή στο έργο είναι συγκλονιστικό: «Ο άνθρωπος αν δεν θέλει να πεθάνει, πρέπει να θυμάται, να μην ξεχνά».
- Πραγματικά δημιουργική χρονιά. Η κομεντί στην οποία πρωταγωνιστείς στον ΑΝΤ1, το «Αν ήμουν πλούσιος», έχει αγκαλιαστεί από τον κόσμο. Αλήθεια, Κατερίνα, για να δανειστώ τον τίτλο της σειράς, αν ήσουν πλούσια, τι θα έκανες;
Δεν θα με ενδιέφερε να ήμουν πολύ πλούσια. Να ήμουν λίγο καλύτερα οικονομικά, δεν θα έλεγα όχι. Αν είχα παραπάνω χρήματα, θα ήθελα να κάνω ταξίδια και ίσως περισσότερο μασάζ… Μου αρέσει πολύ να με χαϊδεύουν, με χαλαρώνει (γέλια…).
- Τι εύχεσαι για τη νέα δεκαετία;
Να διατηρήσω όσα μου δόθηκαν από τον Θεό. Έκανα μεγάλα βήματα και καλλιτεχνικά και στην προσωπική μου ζωή. Δεν μου αρέσει να κάνω σχέδια· μακροπρόθεσμα σχέδια. Είμαι πλήρης, χορτάτη, δεν θέλω το πιο πολύ. Θέλω να μείνουν όλα ως έχουν. Νιώθω την πληρότητα και είμαι ευγνώμων. Η Δάφνη, η ηρωίδα που υποδύομαι, στο «Αν ήμουν πλούσιος», είναι η μόνη που σνομπάρει τα χρήματα. Γιατί, ξέρει ότι τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία. Ίσα ίσα, θα έλεγα ότι τα πολλά λεφτά φέρνουν φαγωμάρα, εντάσεις. Είσαι κτήμα τους. Και δεν ξέρεις και οι άλλοι γιατί σε θέλουν. Αν ήμουν πλούσια, δεν θα ήμουν και ευτυχισμένη.
