Ο γοητευτικός ηθοποιός, που πρωταγωνιστεί στην καθημερινή σειρά του Αlpha «Ελα στη θέση μου», μιλάει για τη δουλειά του, την τηλεόραση, αλλά και για τη σχέση του με τη Ρούλα Ρέβη και τα παιδιά τους, τα οποία άλλαξαν τη ζωή του.
- Της Μαρίας Ανδρέου
Χαμογελαστός, άνετος, γεμάτος ενέργεια, ο Αποστόλης Τότσικας συνάντησε το «Εnjoy» και μίλησε για μία από τις όμορφες περιόδους της ζωής του. Ο γοητευτικός ηθοποιός, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην καθημερινή επιτυχημένη σειρά του Αlpha «Έλα στη θέση μου», μάς εξομολογείται ότι, η απόφασή του να κάνει μόνο μία δουλειά αυτή την εποχή δεν ήταν τυχαία, αφού θέλει να συμβάλει ουσιαστικά στην ανατροφή των δύο παιδιών που έχει με τη σύζυγό του, τη γνωστή φωτογράφο Ρούλα Ρέβη.
Ο ίδιος μιλάει με πολλή αγάπη για την κόρη και τον γιο του. Λέει ότι, μέσα από τα μάτια τους βλέπει τη ζωή αλλιώς και έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Όσον αφορά τη γυναίκα του, τονίζει ότι του χάρισε το θαύμα της ζωής…
Η συζήτηση πηγαίνει στον πατέρα του. Ο Αποστόλης Τότσικας τονίζει ότι πάντα τον «κουβαλά» μέσα του και δεν νιώθει την απώλεια, ενώ, από όσα του έλεγε, έχει κρατήσει την προτροπή του «να είσαι παλικάρι, γιε μου».
- Αποστόλη, για να δανειστώ και τον τίτλο της σειράς στην οποία πρωταγωνιστείς, πόσο συχνά μπαίνεις στη θέση των άλλων;
Αρκετά συχνά. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι να μπαίνει στη θέση του άλλου. Άρα και λόγω επαγγέλματος μπαίνω στα παπούτσια των άλλων και προσπαθώ να καταλάβω γιατί φέρονται έτσι. Θα έλεγα, όμως, ότι από μικρό παιδί έχω αυτή την ενσυναίσθηση ή μια αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη. Πιο ευαίσθητες «κεραίες»; Ίσως… Γενικά, για να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά κάποιου ανθρώπου, πρέπει να καταλάβω το backround. Δηλαδή τι έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος και σε τι περιβάλλον έχει ζήσει. Αν καταλάβω τι συνέβη στη ζωή αυτού του ανθρώπου, ακόμη και αν έχουμε διαπληκτιστεί, μπορεί να του ζητήσω και συγγνώμη.
- Λες συγγνώμη; Παραδέχεσαι το λάθος σου;
Και βέβαια. Δεν είμαι «κουτοεγωιστής». Αυτό μου το έχουν μάθει οι γονείς μου, οι φίλοι μου, η σύζυγός μου. Κάποιες ημέρες μπορεί να μην είναι καλές. Μπορεί να βλέπεις τον συνάδελφό σου νευρικό, ψυχρό, σκεπτικό, εριστικό. Αν σου εξηγήσει: «Φίλε, δεν είμαι πολύ καλά, συγγνώμη, σε πήρε η μπάλα κι εσένα», είναι ανθρώπινο… Αν κάποιος όμως είναι μόνιμα χειριστικός, θέλει να ελέγχει τη ζωή του άλλου, να την κρίνει, να είναι αρνητικός, με λίγα λόγια «τοξικός» άνθρωπος, που ζητά μόνο και δεν δίνει, αχάριστος και αγενής, αυτός έχει φύγει με συνοπτικές διαδικασίες από τη ζωή μου. Δεν εκτιμάς την αξία μου, είσαι κακοπροαίρετος, δεν έχεις θέση δίπλα μου. Πάντως, έχω μεταδώσει την έννοια της συγγνώμης και στα παιδιά μου, την κόρη και το γιο μου, γιατί θέλω να την ξέρουν και με αυτή να πορεύονται από τώρα, που είναι πιτσιρίκια. Θέλει μαγκιά για να ζητήσεις συγγνώμη.
- Πάντως, η κοινωνία μας θα έλεγες ότι χαρακτηρίζεται από αγένεια;
Δυστυχώς, καθένας κάνει ό,τι θέλει. Δεν έχει επίγνωση ότι με την αδιαφορία του βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του συνανθρώπου του ή με τον άκρατο εγωισμό του. Από τον τρόπο με τον οποίο οδηγούμε, έως τον τρόπο με τον οποίο φερόμαστε στο περιβάλλον, όλα έχουν να κάνουν με την ανατροφή μας, με τις γνώσεις μας. Η καλή συμπεριφορά είναι θέμα πολιτισμού.
- Δεν ξέρω αν έχεις δει την ταινία του Γούντι Αλεν «Match Point», αλλά νομίζω ότι αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια ως ανθρωπότητα, με καθέναν να κάνει ό,τι θέλει και να μην υπάρχουν οι ανάλογες συνέπειες, το περιγράφει αυτό το φιλμ εκατό τοις εκατό. Ο ήρωας δολοπλοκεί, κινείται με βάση την απληστία, την καλοπέραση, είναι καιροσκόπος, φτάνει και στο έγκλημα, τελικά όμως δεν τιμωρείται…
Γιατί, έχει άδικο η ταινία; Είναι σαν τα φιλμ του αγαπημένου μου Αυστριακού σκηνοθέτη Μίκαελ Χάνεκε, αυτού του «ανατόμου» της ανθρώπινης ψυχής. Πολλοί λένε ότι ο Μίκαελ Χάνεκε κάνει ταινίες θλιβερές για τις μοντέρνες κοινωνίες. Δεν το πιστεύω. Απλώς «φωτογραφίζει» τον σύγχρονο Μεσαίωνα. Οι αρχαίες τραγωδίες είχαν, από την «Αντιγόνη» έως την «Ηλέκτρα», τιμωρία, κάθαρση, λύτρωση. Γι’ αυτό μου αρέσει τρομερά η αρχαία δραματουργία. Σήμερα τα πράγματα δεν έχουν φως.
- Πώς αποφάσισες να μπεις στη ροή ενός καθημερινού σίριαλ, που έχει αγγίξει τις καρδιές των τηλεθεατών, στο οποίο πρωταγωνιστεί πλειάδα γνωστών ηθοποιών, οι οποίοι έχουν «δεθεί» και έχουν βρει τα πατήματα και τη χημεία τους;
Μα, αυτή η ομάδα, από τον Γιάννη Τσιμιτσέλη έως την Αθηνά Οικονομάκου, με έκανε να πω το «ναι» σ’ αυτή την πρόταση. Ξέρω τους περισσότερους συναδέλφους που παίρνουν μέρος στο σίριαλ και έχω δουλέψει με αυτούς. Γνώρισα εξαρχής την αποδοχή που έχει η συγκεκριμένη παραγωγή στον κόσμο. Όταν πήρα στα χέρια μου το ρόλο του Μάρκου Σοφοκλέους, μου άρεσε, γιατί είχα να κάνω με έντιμο άνθρωπο, εργατικό, που δεν θέλει να κοροϊδέψει κανέναν ούτε και να σφετεριστεί, απλώς να δώσει στην εταιρία, που ανήκει και στον πατέρα του. Τα αδέλφια του έχουν ιδιοτελείς σκοπούς για την επιχείρηση, εκείνος είναι καθαρός και δεν θέλει να κάνει κακό ούτε να βλάψει. Μου αρέσει αυτός ο χαρακτήρας, γιατί είναι ακέραιος και σοβαρός. Από όσες τηλεοπτικές προτάσεις ήρθαν στα χέρια μου, θεωρώ ότι αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή. Ξέρετε, δεν έχω τη δυνατότητα να μη δουλέψω. Να μείνω άνεργος. Και νομίζω ότι ένας ηθοποιός θα πρέπει να εργάζεται συνεχώς, γιατί μόνο με την τριβή γίνεται καλύτερος ηθοποιός.
- Αλήθεια, από μικρός ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
Θεωρώ πως ναι. Στο υποσυνείδητό μου υπήρχε πολύ έντονα. Λόγω του πατέρα μου, του Γιάννη Τότσικα, μεγάλωσα μέσα στο θέατρο και στην τηλεόραση. Από τη στιγμή που ο πατέρας μου, ως ηθοποιός, με έπαιρνε στα θέατρα μαζί του, νομίζω ότι ήταν αναπόφευκτο να συνεχίσω στα χνάρια του. Μέσα από αυτή τη δουλειά ψάχνομαι γενικώς και εξελίσσομαι, χωρίς να θέλω να κάνω μεγάλες εκπτώσεις. Είναι μεγάλο επίτευγμα για έναν ηθοποιό να παίρνει έναν ρόλο από το μηδέν, από το τίποτα, και να του δίνει ζωή, να τον κάνει να έχει ανάσα, να περνά συναίσθημα. Χαίρομαι πολύ που βλέπω ότι το θέατρο, ο ελληνικός κινηματογράφος, οι σειρές μυθοπλασίας στην τηλεόραση έχουν «πάρει μπρος». Βλέπετε τι γίνεται και με το Netflix παγκοσμίως. Και αυτό σημαίνει δουλειά για τους ηθοποιούς και έναν ολόκληρο κλάδο.
- Δεν σε φόβισε η ανεργία, όταν αποφάσισες να επιλέξεις το επάγγελμα του ηθοποιού;
Γιατί, ποιο επάγγελμα σου δίνει μονιμότητα; Δεν φοβήθηκα ποτέ την ανεργία. Γιατί ήξερα ότι θα κάνω τα πάντα από τη μεριά μου για να έχω μια δουλειά στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση. Δεν πρόκειται να κάτσω στο σπίτι μου. Γιατί έχω ανάγκη και τα χρήματα, αλλά μεγαλύτερη ανάγκη να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερος.
- Πόσο άλλαξε τη ζωή σου ο ερχομός των παιδιών σου, του Αγγέλου-Μιχαήλ και της Ειρήνης-Χρυσής, στη ζωή σου το 2015; Πώς είναι να έχει γίνει κάποιος μπαμπάς;
Να είσαι πατέρας είναι το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο. Πιστεύω ότι έχω αλλάξει προς το καλύτερο. Δίνω, μέσω των παιδιών μου, στη δική μου ζωή μια δεύτερη ευκαιρία. Μέσα από τα μάτια των παιδιών μου αρχίζω να βλέπω ξανά με άλλη οπτική το σχολείο, τα μαθήματα, την άθληση, τη γυμναστική, το παιχνίδι.
- Τι θέλεις για τα παιδιά σου;
Εγώ τι θέλω; Αυτά τι θέλουν! Πού ξέρω τι πρόκειται να γίνει με την κόρη μου και με το γιο μου; Η πρωταρχική σκέψη μου είναι να έχουν την υγεία τους και να χαίρονται κάθε στιγμή στη ζωή τους, να είναι ευτυχισμένα. Από ‘κει και πέρα, ό,τι επιλέξουν να σπουδάσουν, να κάνουν για επάγγελμα ή για σύντροφο, είναι δική τους απόφαση. Αυτό, όμως, που επιθυμώ είναι να χαμογελούν, να κάνουν πλάκες, αστεία, να έχουν ενέργεια και να είναι αισιόδοξα.
- Αυτή η οπτική της χαράς ήταν μια κληρονομιά της δικής σου οικογένειας;
Ναι. Γεννήθηκα στον Βόλο και είχα αυτή την ευχάριστη εμπειρία της ελευθερίας που σου δίνουν η φύση και η περιφέρεια. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν μορφωμένοι άνθρωποι και ήξεραν τι σημαίνει να παίρνει ένα παιδί πρωτοβουλίες, να μην του κόβεις τα «φτερά της αναζήτησης», αλλά να του βάζεις και κανόνες. Αν αναλογιστούμε όλοι μας τι έχουμε κάνει ως παιδιά, από βουτιές στη θάλασσα έως ποδηλατάδες, τότε θα σκεφτούμε ότι ένα θεϊκό χέρι, μια ανώτερη δύναμη μας προστάτευε.
- Το 2018 έχασες τον πατέρα σου. Σου λείπει; Τι θυμάσαι από εκείνον;
Ο πατέρας μου δεν μου λείπει, γιατί τον «κουβαλάω» μέσα μου. Σου λείπει κάτι όταν το ξεχνάς. Δεν έχω ξεχάσει τίποτε από εκείνον. Θεωρώ ότι είμαι «κόπια» του πατέρα μου, πιο εξελιγμένη, γιατί ζω σε μια σύγχρονη κοινωνία, αλλά, κατά βάση, είμαι ίδιος με εκείνον, τόσο στα θετικά μου, όσο και στα αρνητικά μου. Το καλό ήταν ότι, όταν ο πατέρας μου «έφυγε», δεν είχα απωθημένα μαζί του. Είχα συμφιλιωθεί μαζί του. Τι θυμάμαι από τον πατέρα μου; Μια φράση του, που τη λέω και εγώ στον γιο μου: «Να είσαι παλικάρι». Τι σημαίνει αυτό; Η λέξη «παλικάρι», που δεν υπάρχει στις άλλες γλώσσες στον κόσμο, περιέχει τα πάντα: να είσαι καθαρός, έντιμος, σωστός, δίκαιος.
- Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν από όρια;
Φυσικά. Γιατί έτσι νιώθουν και ασφάλεια. Το ελεύθερο παιδί δεν σημαίνει ότι είναι το παιδί που τα σπάει όλα. Υπάρχουν όρια, υπάρχουν φραγμοί, υπάρχει μέτρο. Το αίμα στους νέους βράζει. Όλοι ήμασταν «τρελόπαιδα» στις αλάνες, στις γειτονιές, στις εκδρομές. Αλλά πάντα υπήρχαν στο πίσω μέρος του μυαλού μας οι συμβουλές των γονιών μας. Όταν έχεις αναθρέψει ένα παιδί σωστά, με αρχές, του έχεις ταυτόχρονα και εμπιστοσύνη. Φέτος έχω επιλέξει να κάνω μόνο τηλεόραση, για να είμαι κοντά και στα παιδιά μου τα απογεύματα. Θέλω να κάνω δουλειά μαζί τους…
- Μια και μιλάμε για παιδιά, γιατί κόπηκε η πολύ ωραία σειρά «Για πάντα παιδιά» στο Open; Εσύ, ο Καλφαγιάννης, ο Πουρσανίδης δίνατε ρεσιτάλ στην κωμωδία…
Ήταν μία από τις καλύτερες κωμωδίες που έχω δει γενικότερα στην τηλεόραση. Είχε καλή «αρματιά» σε σκηνοθεσία, σενάριο και καστ. Ωστόσο, υπήρξαν εμπόδια στην ολοκλήρωσή της, οικονομικά θέματα με τον σταθμό, μια κακή συγκυρία. Αλλά, ως ποιότητα δουλειάς, ήταν άριστη. Μακάρι κάποτε να ξανασυναντηθούμε… Είχε την άνεση του εβδομαδιαίου σίριαλ. Γιατί, κακά τα ψέματα, το καθημερινό έχει μια φθορά στον χρόνο και ανταγωνίζεσαι με αυτό που λέγεται «καλό υλικό και ποιότητα». Στο «Μπρούσκο», μια σειρά που αγαπήθηκε πολύ από τους τηλεθεατές, η σεναριογράφος έδινε μάχη για να μη γράφει το ίδιο και το ίδιο. Δεν είναι εύκολο πράγμα το καθημερινό. Οι ηθοποιοί που παίζουν σε καθημερινές σειρές, σύγχρονες ή εποχής, είναι ήρωες. Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο καλή και αν είναι μια παραγωγή, όσα και αν είναι τα λεφτά που έχουν επενδυθεί. Το μοτίβο γύρω από τις καθημερινές σειρές παγκοσμίως έχει αλλάξει. Οι καθημερινές σειρές, όσον αφορά την εξέλιξη της ιστορίας, έχουν κάτι το παρελκυστικό.
- Ξέρεις ότι το «Μπρούσκο» έχει πουληθεί σε 60 χώρες; Ίσως και σε περισσότερες…
Ξέρω ότι έχει πουληθεί σε πολλές χώρες με υποτίτλους και έχει μεταγλωττιστεί. Ένας φίλος μου με είδε μεταγλωττισμένο στο Ντουμπάι! Πρέπει να ήταν αστείο.
- Οι Έλληνες δημιουργοί και καλλιτέχνες μπορούν να διαπρέψουν στο εξωτερικό;
Η κατάρα μας είναι ότι απευθυνόμαστε σε μια μικρή αγορά. Αλλιώς, σε φαντασία, σε τεχνική και σε ταλέντο δεν υπολειπόμαστε. Το πνεύμα των Ελλήνων έχει κάτι το παγκόσμιο και το οικουμενικό. Έχουν αποδείξει τι κάνουν οι Έλληνες όταν φεύγουν στο εξωτερικό. Αυτό που έκανε ο Γιώργος Λάνθιμος στον διεθνή κινηματογράφο είναι μοναδικό. Τον θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες παγκοσμίως.
Η «Ευνοούμενη» είναι μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών. Νιώθω μεγάλη τιμή που τον έχω γνωρίσει, γιατί έχω διαπιστώσει και κάτι άλλο: είναι πολύ απλός, σεμνός, «προσγειωμένος» άνθρωπος. Σενάριο τέτοιας σύλληψης σαν και αυτής του «Κυνόδοντα» δεν υπάρχει. Ο Λάνθιμος δεν αντιγράφεται. Στην Ελλάδα έλεγαν γι’ αυτόν ότι ξεκίνησε από τη διαφήμιση, από τα βιντεοκλίπ. Ε, και; Ήταν δημιουργικός σε όλα. Ο Λάνθιμος ξεπετάχτηκε από την σημερινή Ελλάδα και με πολλή αγάπη γι’ αυτό αυτό που κάνει βγήκε από τα γρανάζια της κρίσης και δημιούργησε.
- Έχουμε βγει από αυτή την οικονομική κρίση;
Η τσέπη σας τι λέει; Πιστεύω πως όχι. Αλλά δεν θα μάθουμε μέσα από αυτές τις πολιτικές λιτότητας, από τα νούμερα και τους αριθμούς, γιατί όλη αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται. Συμφέρει κάποιους; Πόσοι μορφωμένοι νέοι έχουν φύγει στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή, για να δημιουργήσουν οικογένεια; Συμφέρει κάποιους να φεύγουν τα λαμπρά μυαλά στο εξωτερικό; Μήπως η γνώση είναι δύναμη;
- Πώς σου φαίνεται η εποχή μας;
Χωρίς φως. Είμαι υπέρ της τεχνολογίας που βοηθά, αλλά όχι της κατάχρησης. Έχουμε ξεφύγει. Ο κόσμος δεν διαβάζει πολύ. Υπάρχει μια υπερπληροφόρηση, αλλά όχι κριτική σκέψη. Δεν μου αρέσουν τα social media και όλο αυτό που γίνεται με την εικόνα και την προβολή. Με τους ακολούθους. Με τα φίλτρα στην εικόνα. Με το να αγοράζουμε μέσα από αλγόριθμους… φίλους-followers. Δεν μου αρέσει να γίνεται ο άνθρωπος μηχανή. Εδώ παιδιά έχουν κάνει το Ιnstagram επάγγελμα. Μα μόνο το 1% θα βγάλει χρήματα από αυτό και θα το προσεγγίσει κάποια διαφημιστική εταιρία.
- Τι σε στενοχωρεί περισσότερο βλέποντας ένα δελτίο ειδήσεων;
Η κλιματική αλλαγή. Αυτό που γίνεται στο δάσος του Αμαζονίου, στην Αυστραλία είναι μια μεγάλη καταστροφή για τον πλανήτη. Πονάει η ψυχή μου. Θα δούμε μια τραγική ξηρασία τα επόμενα χρόνια. Οι άνθρωποι θα σκοτώσουν την ανθρωπότητα. Η Γη θα επανέλθει. Η φύση θα επανέλθει. Εμείς σκοτώνουμε όμως τις νέες γενιές και τα όνειρα των παιδιών μας. Πώς αυτή η κοινωνία του Τραμπ και κάθε άπληστου ηγέτη θα συντονιστεί με την αγάπη για το περιβάλλον; Στην Ελλάδα η τραγωδία στο Μάτι δεν θα ξεχαστεί τόσο εύκολα. Ζούμε σε πολύ άσχημες εποχές για την ανθρωπότητα και ας ευχηθούμε να μη δούμε τα χειρότερα. Τα χρήματα είναι πάνω απ’ όλα και τα συμφέροντα. Βλέπετε τι γίνεται στη Λιβύη για το πετρέλαιο…
- Από πού παίρνεις χαρά, κουράγιο;
Από τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου. Η σχέση μου με τη Ρούλα Ρέβη μετρά 12 χρόνια. Είναι ο άνθρωπός μου. Πέντε χρόνια είμαστε παντρεμένοι και χαίρομαι κάθε στιγμή. Η Ρούλα με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο και αυτό πιστεύω ότι είναι και το νόημα της ζωής. Όταν είδα τον αγώνα που έκανε να φέρει στον κόσμο τα δύο παιδιά μας, τους μήνες που έκατσε στο νοσοκομείο, τη θαύμασα. Οι άνδρες δεν θα καταλάβουν ποτέ τι περνά μια γυναίκα στην εγκυμοσύνη – τις επιπλοκές, την αγωνία, τον πόνο. Η πίστη της Ρούλας μέσα στο νοσοκομείο και η γενναιότητα που έδειξε ήταν μεγάλες. Η προσπάθεια ήταν δική της, το θαύμα δικό της, ήταν τέλεια.
Διαβάστε επίσης: Εβελίνα Παπούλια: «Είμαι μαμά κουκουβάγια, θαυμάζω την κόρη μου» (video)
