Είναι ένας από τους πλέον ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του, με σημαντικές τηλεοπτικές και θεατρικές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Ο Περικλής Λιανός, ο εμβληματικός «Θόδωρος» του «Καφέ της Χαράς», πρωταγωνιστεί αυτή την εποχή στην παράσταση «The Acid Test» της Ανια Ράις, που ανεβαίνει στο θέατρο Εν Αθήναις, σε σκηνοθεσία/διασκευή του Ντίνου Ψυχογιού, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
«Είπα το “ναι” σε αυτή τη δουλειά, γιατί μου την πρότεινε ο Ντίνος Ψυχογιός, ένας νέος, πολύ ταλαντούχος σκηνοθέτης που είχα δει δουλειές του και μου άρεσαν» αναφέρει στην αρχή της κουβέντας μας. «Πρόκειται για μια ιστορία που μιλάει για όλα τα προβλήματα του δυτικού κόσμου και των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα από χιούμορ αλλά και καβγάδες, χωρίς να έχει καταγγελτικό χαρακτήρα» εξηγεί. Στο «The Acid Test» ο Περικλής Λιανός συμπρωταγωνιστεί με τρεις ταλαντούχες ηθοποιούς της καινούργιας γενιάς, τις Αλίκη Κακολύρη Αναστασία Ντεντιάεβα και Αμαλία Σγουμποπούλου.
«Στην αρχή, δεν σας κρύβω πως είχα μια αγωνία, γιατί δεν πετυχαίνεις πάντα το καλό. Και δεν εννοώ από ταλέντο, αλλά από χαρακτήρα. Είναι άλλωστε και λίγο κακομαθημένα τα νέα παιδιά, τα έχουν μάθει ότι δικαιούνται τα πάντα χωρίς να έχουν υποχρεώσεις. Εδώ όμως με τα κορίτσια της παράστασης πραγματικά μαγεύτηκα, ο σεβασμός και ο επαγγελματισμός υπάρχουν ξεκάθαρα πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους. Τις χαίρομαι και τις αγαπώ πολύ και τις τρεις. Θα είμαστε στο Εν Αθήναις έως τις 10 Ιουνίου».
Ποιες εικόνες έρχονται πρώτες στο μυαλό σας από τα παιδικά σας χρόνια, κύριε Λιανέ;
Ομορφες εικόνες, με πολύ παιχνίδι. Μεγάλωσα στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας, τελείωσα εκεί το λύκειο και στα 18 μου ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω στη Νομική και στη δραματική σχολή.
Οι σπουδές στη Νομική ήταν δική σας επιλογή ή σας έσπρωξαν προς τα εκεί οι δικοί σας;
Ηταν καθαρά δικές μου επιλογές τόσο η δικηγορία όσο και η υποκριτική. Ο πατέρας μου ήθελε να γίνω χασάπης, γιατί αυτό ήταν το δικό του επάγγελμα. Βλέποντας όμως ότι εμένα δεν μου ταίριαζε αυτή η δουλειά, μόλις του είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός δεν μου έφερε αντίρρηση. Απεναντίας, και οι δυο γονείς μου σταθήκαν δίπλα μου. Οσο για τη Νομική, ήρθε γιατί με το σύστημα των πανελλαδικών που υπήρχε τότε έπρεπε να δώσω εξετάσεις για να πάρω το απολυτήριό μου. Μάλιστα, δήλωσα μόνο Νομική Αθηνών γιατί εδώ, στην Αθήνα, ήταν και η δραματική σχολή που ήθελα.
Τα βρήκατε δύσκολα σπουδάζοντας παράλληλα στη Νομική και τη δραματική σχολή;
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1981 πέρασα στη Δραματική Σχολή Θεοδοσιάδη και στις 24 του ίδιου μήνα βγήκαν τα αποτελέσματα της Νομικής. Δηλαδή οι σπουδές γίνονταν όντως παράλληλα κι εγώ ήμουν συνεπής στις υποχρεώσεις μου και στα δύο. Φυσικά η υποκριτική με γοήτευσε παραπάνω, αφού αυτό ήταν που αγαπούσα, ενώ απέκτησα αμέσως και φίλους στη δραματική σχολή. Στο πανεπιστήμιο δεν πήγαινα όσο συχνά θα έπρεπε, αλλά διάβαζα και περνούσα τα μαθήματα. Το πτυχίο από τη Νομική όμως δεν το πήρα στα τέσσερα χρόνια, γιατί άρχισα να παίζω πολύ νωρίς και στο θέατρο. Το πήρα τον Ιανουάριο του 1988, πριν πάω φαντάρος. Μέχρι τότε είχα κάνει τέσσερα σίριαλ, πολύ θέατρο και είχα παίξει και στον κινηματογράφο.
Κι αφού είχατε μπει στη δουλειά του ηθοποιού γιατί δουλέψατε στη συνέχεια παράλληλα και ως δικηγόρος;
Διότι ως άνθρωπος αισθάνομαι πάντα την ανάγκη να να κάνω τον κύκλο μου στα πράγματα που θα ασχοληθώ. Ενώ λοιπόν έπρεπε να αφήσω τη Νομική όταν πήρα πτυχίο, δεν ξέρω τι με έπιασε και πήγα σε ένα γραφείο για να κάνω την άσκησή μου. Αυτό έγινε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας. Επειτα έδωσα εξετάσεις στον Δικηγορικό Σύλλογο και υπήρχε ένα γραφείο που το είχαν πρώην συμφοιτητές μου, οι οποίοι είχαν τελειώσει τις σπουδές τους πολύ νωρίτερα από εμένα, και με προσκάλεσαν να δουλέψω μαζί τους. Οταν απολύθηκα από φαντάρος ένιωσα πως έπρεπε να ξαναρχίσω από την αρχή στη δουλειά του ηθοποιού. Παρόλο που είχα δουλέψει αρκετά πριν από τον στρατό, μετά την απόλυσή μου δυσκολεύτηκα για κάνα χρόνο. Ισως γι’ αυτό μπήκα και στην περιπέτεια της Νομικής αποφασίζοντας να τα συνδυάσω. Δεν είναι εύκολο βέβαια, γιατί πρόκειται για δύο δουλειές καριέρας που απαιτούν αφοσίωση.
Και πότε αποφασίσατε να αφήσετε τη δικηγορία οριστικά;
Δούλεψα από το 1991 μέχρι το 1996. Οταν άνοιξαν πολύ οι δουλειές στο θέατρο και στην τηλεόραση έκανα αίτηση στον Δικηγορικό Σύλλογο να με διαγράψει επικαλούμενος το ασυμβίβαστο.
Ποια ήταν η πρώτη σας τηλεοπτική δουλειά;
Ενα σίριαλ στην ΕΡΤ, «Τα σκληρά καρύδια», που το έκανα ενώ φοιτούσα στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής, το 1982. Σκηνοθετούσε ο Φράνσις Κάραμποτ, πρωταγωνιστούσαν ο Νίκος Γαλανός και η Νέλλη Σακελλάρη, και τα γυρίσματα γίνονταν στα αναμορφωτήρια Κορυδαλλού. Εκεί έπαιζα μαζί με τους Χάρη Ρώμα, Σπύρο Μπιμπίλα, Στηβ Ντούζο και άλλους. Κάναμε τα παιδιά του αναμορφωτηρίου. Από εκεί ξεκίνησαν και κάποιες φιλίες μου. Με τον Σπύρο Μπιμπίλα, ας πούμε, που είμαστε αδελφικοί φίλοι, γνωριζόμαστε από τότε.
Λίγο νωρίτερα είχα γνωριστεί και με τον Κώστα Ευριπιώτη. Ηταν συμμαθητής μου στη σχολή, δώσαμε μαζί εξετάσεις και γίναμε στην πορεία αγαπημένοι φίλοι. Ενας φίλος που «έφυγε» νωρίς, δυστυχώς. Πρέπει να σας πω ότι δεν συναντηθήκαμε ποτέ επί σκηνής, ούτε καν στη δραματική δεν παίξαμε κάτι μαζί με τον Κώστα Ευριπιώτη. Η μόνη εξαίρεση ήταν μια αντικατάσταση που έκανε εκείνος για μια εβδομάδα σε περιοδεία του «Σεσουάρ για δολοφόνους».
Παίξατε και στη «Μαντάμ Σουσού» με την Αννα Παναγιωτοπούλου. Τι θυμάστε από τα γυρίσματα;
Εχω πολύ ωραίες αναμνήσεις. Εκεί γνώρισα και τον Τάσο Χαλκιά, στον οποίο οφείλω πολλά. Αυτός με γνώρισε στην Ελένη Μαβίλη, που κάναμε μετά το «Χάι Ροκ» και το «Λαβ Σόρρυ». Τον ευγνωμονώ τον Τάσο, μου άνοιξε πόρτες. Στη «Μαντάμ Σουσού» γνώρισα και πολλούς άλλους ηθοποιούς, τη Νεφέλη Ορφανού, τον Θανάση Παπαγεωργίου. Εγώ ήμουν πιτσιρικάς τότε, μόλις 22 ετών, και με αντιμετώπισαν με πολλή αγάπη.
Εχετε ασχοληθεί με το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις μεταγλωττίσεις. Τι σας «γεμίζει» πιο πολύ;
Για εμένα το παν είναι οι συνεργασίες. Να είναι μια δουλειά που να μου αρέσει, αλλά να έχω και καλούς συνεργάτες. Να μπορείς να συνεννοηθείς, να τους εκτιμάς και να χαίρεσαι να δουλεύεις μαζί τους. Οπως γινόταν, ας πούμε, στα χρόνια του «Καφέ της Χαράς» του Χάρη Ρώμα και της Αννας Χατζησοφιά. Τότε δεν ήθελα τίποτε άλλο από το να πηγαίνω στο γύρισμα. Το γέλιο και η αγάπη με τα παιδιά της ομάδας αυτής ήταν κάτι το απίστευτο. Ξέρετε, δεν είναι αυτονόητο αυτό στις δουλειές. Είχα και δύσκολες συνεργασίες, όχι τραγικά πράγματα… Επίσης, δεν επέτρεπα άσχημες συμπεριφορές, έβαζα πάντα τα όριά μου. Το πλήρωσα αυτό βέβαια, αλλά δεν πειράζει.
Από τους ρόλους που έχετε παίξει στη μικρή οθόνη θα λέγατε πως ο «Θόδωρος» στο «Καφέ της Χαράς» ήταν ο πιο επιδραστικός στο κοινό;
Βέβαια, γιατί κράτησε πέντε χρόνια μαζί με τη συνέχεια της σειράς. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις επαναλήψεις, θεωρώ ότι με «σφράγισε». Πολλοί με συναντούν στον δρόμο και με φωνάζουν «Θόδωρο» ακόμη και σήμερα.
Πώς ήταν η εμπειρία να επιστρέψετε στον ίδιο ρόλο τόσα χρόνια μετά;
Στην αρχή ήμουν πολύ διστακτικός για να το κάνω, γιατί δεν μου αρέσουν γενικά τα… ξαναζεσταμένα φαγητά. Οταν όμως διάβασα τα σενάρια και είδα πως πήγαινε αλλού το πράγμα, αντιλήφθηκα πως υπήρχε λόγος να ξαναγίνει. Διότι πολύ απλά η ιστορία συνεχιζόταν πλέον με τα παιδιά των ηρώων. Το βρήκα ενδιαφέρον και θεωρώ πως έγινε πολύ ωραία δουλειά.
Ποιες συνεργασίες σας θα χαρακτηρίζατε σταθμούς στην καριέρα σας;
Πολλές δουλειές αγάπησα, αλλά σταθμούς θεωρώ εκείνες που μου άνοιξαν πόρτες ή έλυσαν δικούς μου «κόμπους», ακόμα κι αν δεν ήταν και πολύ επιτυχημένες. Σίγουρα οι «12 Ενορκοι», που έπαιξα στο θέατρο για πέντε χρόνια, ήταν μία από αυτές. Εννοείται στην τηλεόραση το «Καφέ της Χαράς», στο σινεμά το «Τέλος εποχής» είχε την ομορφιά του, καθώς και ο «Καϊκτσής», μια ταινία ελληνικής, τουρκικής και βουλγαρικής σύμπραξης που έκανα το 1998. Σταθμούς στην πορεία μου για πολλούς λόγους θεωρώ επίσης την παράσταση «Βασανίζομαι» του Αντώνη Τσιπιανίτη και το «Γκυγιώμ γλυκιά μου» του Γκυγιώμ Γκαλιέν, όπου έπαιζα 26 ρόλους.
Ποια έχετε καταγράψει ως την πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή σας;
Οταν πέθανε η μάνα μου και χρειάστηκε να παίξω δύο παραστάσεις. Και τους δύο γονείς μου τους έχασα παίζοντας, αλλά ήταν πολύ πιο οδυνηρό στην απώλεια της μάνας μου. Οταν ο πατέρας μου έπαθε εγκεφαλικό είχα, θυμάμαι γυρίσματα, πρόβες, μεταγλωττίσεις, αλλά τους είπα «λυπάμαι, φεύγω για να τον προλάβω ζωντανό». Και με στήριξαν όλοι, κάτι που δεν ξεχνώ ποτέ. Στη μάνα μου, όμως, πάρκαρα έξω από το θέατρο, στους «12 Ενόρκους», και με ενημέρωσαν ότι πεθαίνει. Και εγώ έπρεπε να μπω και να κάνω δύο παραστάσεις με αυτή την αγωνία. Το έκανα και έφυγα αμέσως οδικώς για το Αγρίνιο, την πρόλαβα ζεστή, αλλά σε κώμα πια. Αυτό ήταν κάτι που δεν ξεπέρασα ποτέ. Ούτε ξέρω πώς έπαιξα τότε δύο παραστάσεις με αυτή τη σκέψη στο μυαλό μου. Σήμερα μου φαίνεται αδιανόητο. Από την άλλη μεριά όμως, λέω πως είμαι τυχερός που κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί είναι τεράστιο αποκούμπι. Μπόρεσα αυτές τις απώλειες, και άλλες που ακολούθησαν φίλων καρδιάς, να τις αντιμετωπίσω ακριβώς επειδή δούλευα.
Πηγή: Espresso
