Επειτα από 14 χρόνια στον Alpha η Βίκυ Χατζηβασιλείου διανύει την πρώτη σεζόν εκτός τηλεόρασης και η απουσία της είναι εμφανής. Πώς είναι η μικρή οθόνη χωρίς το «Πάμε Πακέτο»; Η απάντηση, πολύ απλή: χωρίς αλάτι, χωρίς πιπέρι, χωρίς ζάχαρη. Χωρίς την αλήθεια… της ζωής.
Η φετινή τηλεοπτική σεζόν ξεκίνησε χωρίς τη δημοφιλή εκπομπή των τηλεθεατών, χωρίς το συνηθισμένο ραντεβού τους με τη Βίκυ Χατζηβασιλείου, και αυτό δεν ήταν καλό, ούτε για τον Alpha, ούτε για τους τηλεθεατές, που είχαν μια όμορφη συντροφιά και έναν λόγο να βλέπουν καλή τηλεόραση.
Το «Εnjoy» συνάντησε τη Βίκυ Χατζηβασιλείου στο Νομισματικό Μουσείο, εκεί όπου παρουσίασε το νέο βιβλίο της «Κάν’ το να συμβεί τώρα» και εκείνη μας άνοιξε την καρδιά της.
Τη στιγμή που οι φήμες τη θέλουν να έχει έρθει σε επαφή με το Open ώστε να επαναφέρει την εκπομπή της «Πάμε Πακέτο» στο κανάλι του Ιβάν Σαββίδη, εκείνη μας μιλά για τη λήξη της συνεργασίας της με τον Alpha με ένα σύντομο τηλεφώνημα…
Τελικά, η τηλεόραση είναι ένα σπορ για… πολύ γερά στομάχια!
Της Μαρίας Ανδρέου
- Βίκυ, πώς πέρασες στις γιορτές; Τι νόημα έχουν για εσένα;
Τις γιορτές τις πέρασα όμορφα, οικογενειακά. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα η γιορτή των Χριστουγέννων να είχε καθαρά θρησκευτική χροιά. Νομίζω ότι, με τα χρόνια, όλο και απομακρυνόμαστε από το ουσιαστικό νόημα των Χριστουγέννων, που είναι η γέννηση του Θεανθρώπου και το μήνυμα αγάπης, ειρήνης και σωτηρίας όλου του κόσμου. Ο Χριστός γεννήθηκε σε μια φάτνη, ταπεινός. Αυτό το ξεχνάμε και μας παρασύρει η έννοια της κατανάλωσης και των δώρων. Έχουμε μια αυξημένη υποχρέωση, ένα «πρέπει»… Για να διασκεδάσουμε πολύ, να αγοράσουμε πολύ, να μαγειρέψουμε πολλά φαγητά, να φτιάξουμε πολλά γλυκά. Τώρα, όλο αυτό το «πρέπει» δεν ξέρω πώς συνδέεται με τη γέννηση του Χριστού, με αυτή την κατάνυξη, την ευδοκία, αλλά μακάρι κάθε φορά, περιμένοντας αυτή τη μεγάλη γιορτή, να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την αξία της και να κάνουμε μια ενδοσκόπηση.
- Τι ζητάς από τον Θεό αυτές τις άγιες ημέρες;
Ειδικά στη μεγάλη εορτή των Θεοφανίων, όπου λένε ότι οι ουρανοί είναι ανοιχτοί, ζητάω φώτιση. Κάθεσαι και βλέπεις τι γίνεται σήμερα στον κόσμο, από την καταστροφή του περιβάλλοντος, μέχρι το τι τραβάνε οι πρόσφυγες που «ξεριζώνονται» από τα σπίτια τους, τον φόβο ενός γενικευμένου πολέμου από ηγέτες που τραβάνε τα πράγματα στα άκρα λόγω οικονομικών συμφερόντων, αλλά, κυρίως, λόγω αλαζονείας και εξουσίας, και αυτό που ζητάς από τον Θεό είναι μόνο φώτιση, σύνεση, συγκρότηση αυτών που κυβερνούν και έχουν την τύχη ολόκληρων λαών ή ακόμη και της ανθρωπότητας στα χέρια τους.
- Τι εύχεσαι για το 2020;
Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι, το νέο έτος, οι άνθρωποι να συνδεθούν με το καλό, με τη χαρά και να ψάξουν να βρουν την ηρεμία και την ευτυχία μέσα από τα απλά και καθημερινά πράγματα.
- Βίκυ, αυτό που λες πόσο εύκολο είναι να γίνει πραγματικότητα; Μέσα από απλά πράγματα που κάνουμε στην καθημερινότητα να συνδεθούμε με τη χαρά;
Αν θέλουμε, μπορεί να γίνει. Με αυτή την αφορμή γράψαμε και το βιβλίο μαζί με τον Χάρη Παπαδόπουλο, «Κάν’ το να συμβεί, τώρα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος και αγκαλιάστηκε μεμιάς από τον κόσμο. Με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποίησα ότι κουβαλούσα διάφορα «μπλοκαρίσματα» από την παιδική μου ηλικία. Αυτό συμβαίνει γιατί μεγαλώνουμε με διάφορες πεποιθήσεις, φόβους, έχουμε φάει αρκετές απορρίψεις, αλλά και έχουμε κάνει πολλούς συμβιβασμούς για να γίνουμε αποδεκτοί από τους γονείς μας, ώστε να έχουμε την αγάπη τους. Ολα είναι μια νοητή αλυσίδα, και αυτό που μας αξίζει με την πάροδο των χρόνων είναι όλα αυτά να φύγουν και να επικρατήσει η σοφία. Να μη μας καθορίζουν πια.
- Είναι δυνατόν να φύγουμε από το στερεότυπο του καλού παιδιού, με το οποίο μεγάλωσαν γενιές;
Πόσες γενιές δεν μεγάλωσαν με τον φόβο ότι «αν δεν είμαι καλό παιδί, θα με απορρίψουν οι γονείς μου»! Αλλά αυτή είναι μια λανθασμένη άποψη, ένα λανθασμένο συμπέρασμα που πρέπει να το αποβάλουμε, γιατί αλλιώς θα αποβεί καταστροφικό για εμάς. Χρειάζεται κάποια στιγμή να κάνουμε έναν ανοιχτό διάλογο με τους γονείς μας, γιατί αλλιώς όλο αυτό το συναίσθημα της μη αποδοχής από τη μητέρα και τον πατέρα είναι ένας φαύλος κύκλος. Η επιβεβαίωση της αγάπης των γονιών μάς δίνει δύναμη και αξία. Ενα παιδί χωρίς «μπράβο» μεγαλώνει με εμφανή ανεπάρκεια. Και, δυστυχώς, αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε πιστεύουμε ότι είμαστε και αυτό προσλαμβάνουν και οι άλλοι. Μακάρι να κάνουμε ανακωχή με τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο.
- Τι σε βοήθησε να δεις ότι και εσύ η ίδια έχεις διάφορα πράγματα που σε μπλοκάρουν; Και, ειδικά, πώς εστίασες στο θέμα των γονέων;
Η τριβή μου με τους ανθρώπους μέσα από την τηλεόραση. Εδώ και 17 χρόνια, μέσα από την εκπομπή «Πάμε πακέτο», συναντώ ανθρώπους που από το σκοτάδι βγαίνουν στο φως. Ειδικά μέσω της παραγωγής είδα ότι τα παιδιά πάντα συγχωρούν τους γονείς τους και ψάχνουν να τους βρουν, να τους συναντήσουν. Αν τα παιδιά θεωρούν ότι οι γονείς τους τα βλέπουν ως μετριότητες, έτσι θα νιώθουν, κι ας κατακτούν πράγματα στη ζωή. Αυτή η συμφιλίωση με τους γονείς και με τον εαυτό μας είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
- Μπορεί αυτό να επιτευχθεί;
Αν δεν νιώθεις καλά και θέλεις όλο αυτό να αλλάξει, είναι μια πολύ καλή αρχή. Ολα στη ζωή έχουν δύο όψεις. Αν θέλεις πλέον να βλέπεις την καλύτερη και πιο δυνατή εικόνα του εαυτού σου, μπορείς να το κάνεις, και μάλιστα με επιτυχία.
- Βίκυ, πώς ήταν αυτή η σεζόν χωρίς τηλεόραση;
Δεν θα πω ψέματα σε εσένα: Ηταν μια τεράστια αλλαγή. Υστερα από 17 χρόνια στη μικρή οθόνη, και συγκεκριμένα έπειτα από 14 χρόνια «Πάμε πακέτο», αυτή η αλλαγή με σημάδεψε. Κάθε αλλαγή, όμως, έρχεται για καλό. Είναι μια εξέλιξη. Αν δεν είχε συμβεί αυτή η αλλαγή στη ζωή μου, δεν θα έγραφα αυτό το βιβλίο που, όπως μου λένε αρκετοί αναγνώστες, τους έχει βοηθήσει πολύ, και δεν θα δημιουργούσα το κανάλι μου στο YouTube, Vicky’s Vita. Μου αρέσει που δίνω μυστικά στους ανθρώπους για ευεξία, ομορφιά, για σωστή διατροφή και άσκηση. Τo νέο μου εγχείρημα το έχει αγκαλιάσει ο κόσμος και, αφού μου γράφουν στην αρχή «Βικάκι, σε χάσαμε, πότε ξεκινάει το “Πακέτο”;», μετά μου λένε ότι αυτές οι συμβουλές που τους δίνω είναι πολύ χρήσιμες, εύκολες, οικονομικές, και χαίρομαι για αυτό.
- Πάντως, οι συντάκτες του τηλεοπτικού ρεπορτάζ, το μόνο πρόσωπο που δεν περιμέναμε να είναι εκτός τηλεόρασης, ήσουν εσύ. Δεν είναι λογικό, και από πλευράς τηλεθέασης και από πλευράς διαφήμισης. Εδώ θέλω να πω ότι αναγνώστες μας έπαιρναν στη «δημοκρατία» για να μας ρωτήσουν πότε ξεκινά η εκπομπή σου στον Alpha και, όταν έμαθαν ότι δεν θα γίνει, μας είπαν -και σ’ το λέω ειλικρινά, γιατί το έχω σημειώσει- «χάσαμε το καθιερωμένο μας ραντεβού, δεν υπάρχει λόγος να βλέπουμε τηλεόραση».
Με συγκινείς τώρα, θα κλάψω… Δεν μπορώ να συνεχίσω… Θα νομίζουν ότι σε έβαλα να τα πεις εσύ.
- Γιατί να κάνω κάτι τέτοιο;
Υστερα από αυτή την περιπέτεια που είχα το καλοκαίρι με τον Alpha, είπα ότι, πλέον, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πάνω στο πικ της επιτυχίας -δεν είχε χαθεί μονάδα τηλεθέασης- ολοκληρώνει το κανάλι τη συνεργασία μαζί μου. Δεν ξέρω τι έγινε… Ακόμη δεν έχω καταλάβει το «γιατί». Τον Alpha τον είχα σαν το σπίτι μου. Οικογένειά μου. Ξέρεις πόσες φορές είχα δεχτεί πρόταση για μεταγραφή; Δεν την έκανα ποτέ. Έχεις δει την πορεία μου. Δεν αλλάζω κανάλια, γιατί δένομαι με τους ανθρώπους. Έτσι είμαι εγώ. Και όχι με τα χρήματα. Δεν θα έφευγα από τον Alpha, αλλά, ως φαίνεται, επειδή τα πάντα ρει, την αλλαγή αυτή την επέβαλε το σύμπαν.
- Πώς σου φαίνεται που το «σπίτι» σου, όπως λες και εσύ, έχει χάσει ποσοστά τηλεθέασης από το γενικό σύνολο;
Στενοχωριέμαι. Όταν βλέπω ότι το πρώην σπιτικό μου κλυδωνίζεται, εκεί όπου έδωσα 17 χρόνια από τη ζωή μου, πως θα αισθανθώ; Θα χαρώ; Ε, δεν έχω δείξει ότι είμαι τέτοιος άνθρωπος! Από το γυαλί δεν μπορείς να κρυφτείς. Αλλά δεν ήταν επιλογή μου που τελείωσε η συνεργασία μου με τον Alpha. Με σταμάτησε μια κυρία από τη Λαμία και μου λέει «Βίκυ, η τηλεόραση δεν μου δίνει πλέον συναίσθημα». Δεν πίστευα τα λόγια που άκουγα. Μου φάνηκαν υπερβολικά. Κι όμως, μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες αυτά τα «παιχνίδια» που παίζει η ζωή τα ξέρουν. Τελικά και εγώ ήμουν άρρηκτα δεμένη με τους τηλεθεατές μου και αυτοί μαζί μου.
- Συζητήσεις για την επαναφορά του «Πακέτου» στη μικρή οθόνη με το νέο έτος γίνονται;
Ναι, υπάρχουν κάποια σχέδια.
- Με το χέρι στην καρδιά, οι λόγοι που έφυγες από τον Alpha ήταν οικονομικοί;
Ειλικρινά δεν ήταν. Δεν έγινε καμία οικονομική συζήτηση με τον σταθμό. Δεν βρέθηκα σε κανένα γραφείο να μιλάω για το κόστος της εκπομπής μου, δεν έκανα καμία συζήτηση με κανένα στέλεχος από το πρόγραμμα ή τη διοίκηση. Δεν διαπραγματεύτηκα κανένα συμβόλαιο, ούτε όρους έβαλα. Μου ανακοινώθηκε από το τηλέφωνο ότι λύεται η συνεργασία μας και είχε περάσει το καλοκαίρι. Οδηγούσα και έβαλα στην άκρη το αυτοκίνητό μου.
- Δεν μου φαίνεται πολύ ηθικό και ντόμπρο…
Θα έλεγα ότι δεν ήταν μια ωραία συμπεριφορά, έπειτα από τόσα χρόνια συνεργασίας.
- Ποιος σε στήριξε σε όλο αυτό; Ένα σοκ θα το έπαθες… Ήταν κάτι πολύ ξαφνικό.
Ξεκάθαρα η οικογένειά μου. Αλλά δεν θέλω τα δύο μου αγόρια να τα βάζω μέσα σε όλο αυτό. Έχουν τις σπουδές τους, τον δρόμο τους. Και αυτό το βιβλίο που έγραψα είναι και για αυτά. Είναι ένας δρόμος αυτογνωσίας. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα βάζει τα παιδιά να μάθουν τριγωνομετρία και όχι ψυχολογία… Γιατί δεν υπάρχει το μάθημα αυτό; Εχει γίνει έρευνα σε σχολεία, που έδειξε ότι, από ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών που πίστευαν ότι θα τα καταφέρουν στη ζωή τους λίγα, τελικά στη διαδρομή τα κατάφεραν και βρήκαν την ευτυχία.
- Πώς σου φαίνεται που πάνω από 700.000 Ελληνόπουλα δουλεύουν στο εξωτερικό και έχουν φύγει από τις οικογένειες και την πατρίδα τους;
Λυπηρό. Και όλα αυτά τη στιγμή που η Τουρκία προκαλεί. Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε από τον Ερντογάν ότι αμφισβητεί τη Συνθήκη των Σεβρών. Όλα αυτά δεν είναι ευχάριστα. Οι κάτοικοι των ακριτικών νησιών της Ελλάδας είναι ήρωες.
- Τι δεν μπορείς να βλέπεις καθόλου στις ειδήσεις;
Το θέμα με τα ασυνόδευτα παιδιά στη Μόρια. Με θλίβει όσο τίποτα άλλο.
- Τηλεόραση βλέπεις;
Όχι πολύ. Περισσότερο θα δω κάποιες σειρές στο Netflix. Μου αρέσει, όμως, που ο κόσμος επικροτεί τις «Άγριες Μέλισσες» και το «Κόκκινο Ποτάμι». Το «Κόκκινο Ποτάμι» είναι μια σειρά που με συγκινεί πάρα πολύ. Ως γνωστόν, η καταγωγή μου είναι από τον Πόντο – έχω γεννηθεί στη βόρεια Ελλάδα. Η μητέρα του πατέρα μου πέρασε όλες αυτές τις κακουχίες, για να έρθει με την ανταλλαγή των πληθυσμών στην Ελλάδα. Μπήκε στο καράβι μόνη της, ήρθε ορφανή και υιοθετήθηκε από τον θείο μου στην Ελλάδα. Για μένα, αυτές οι διηγήσεις με τις πορείες θανάτου, τις ταλαιπωρίες, την πείνα, τους βιασμούς στις εκκλησιές, μέχρι την τελική κατάληξη και τον θάνατο, ήταν μια τραγική πραγματικότητα στο σπίτι μας. Έτσι εξοντώθηκαν οι συγγενείς μας. Μακάρι αυτή η σειρά να γίνει και ταινία, και να βάλει ένα λιθαράκι για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, που είναι η ιστορία και της δικής μου οικογένειας.
- Ριάλιτι τύπου «GNTM» παρακολουθείς;
Δεν το έχω δει και αρνούμαι.
- Τι θα ήθελες για τον λαό μας τη νέα δεκαετία;
Να αποσυνδεθεί από καθετί τοξικό, αρνητικό, χειριστικό, που μας οδηγεί στην καταστροφή. Να επιλέξουμε την παιδεία και τον πολιτισμό. Θέλω να ξαναδώ στον δρόμο ανθρώπους με χαμόγελο, με έναν ωραίο και γλυκό λόγο που θα σου φτιάξει την ημέρα. Θα ήθελα μια κοινωνία με δομές που να βοηθά την οικογένεια, τα παιδιά, τον συνταξιούχο, για να μη νιώθει κανένας μόνος του. Το θέμα είναι η Πολιτεία να σταθεί αρωγός στα προβλήματα του κόσμου, που αυξήθηκαν με την οικονομική κρίση, για να μπορεί ένας οικογενειάρχης να τα διαχειριστεί.
