Στις πιο δύσκολες στιγμές αναζητείς έμπνευση ή κίνητρο. Ειδικά όταν βλέπεις να γκρεμίζονται τα πάντα γύρω σου.
- Του Δημήτρη Ριζούλη (Διευθυντής εφημερίδας «δημοκρατία»)
Όταν έχεις φτάσει στο αμήν και τα αμφισβητείς όλα. Όταν αναρωτιέσαι αν διάλεξες λάθος επάγγελμα. Τι ήθελες και έμπλεξες με όλα αυτά; Αξίζουν τόσοι κόποι, όλο αυτό το καθημερινό άγχος, ο συνεχής αγώνας για παροχή σωστής ενημέρωσης υπό αντίξοες συνθήκες, η αγωνία αν κρίνεις σωστά τα γεγονότα, οι αμφιταλαντεύσεις αν έχεις αδικήσει κάποιον;
Aξίζει η τρέλα που κουβαλάς, τέλος πάντων, γιατί, κακά τα ψέματα, για να κάνεις αυτή τη δουλειά σε τέτοιες εποχές και με τόσα οικονομικά προβλήματα πρέπει να έχεις μεγάλη δόση. Πόσο μάλλον τώρα, εν μέσω της πρωτοφανούς πανδημίας που σαρώνει τα πάντα. Τώρα που δεν ξέρεις πόσοι σε διαβάζουν και αν θα καταφέρουν να συνεχίσουν να το κάνουν. Τώρα που, αντί να προστατεύσεις την υγεία σου, πρέπει να είσαι πρώτος στη μάχη, ακόμα πιο έτοιμος και νηφάλιος παρά το χάος που επικρατεί γύρω σου.
Όταν λοιπόν βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση, ψάχνεις αυτό που σας έγραψα στην αρχή. Ένα σημάδι για να «πιαστείς», ένα μήνυμα να σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα, μια αχτίδα φωτός για να πάρεις δύναμη και να συνεχίσεις ακόμα πιο δυνατά, προσηλωμένος στο καθήκον που επέλεξες να κάνεις τρόπο ζωής.
Αυτό συνέβη χθες στη «δημοκρατία». Ένας αναγνώστης, χωρίς να μας ενημερώσει, κατέθεσε ένα πολύ σεβαστό ποσό στον λογαριασμό της εφημερίδας με τη σημείωση «αρωγή επιβίωσης» και έναν τηλεφωνικό αριθμό. Ανώνυμα, αυθόρμητα, άδολα, ανθρώπινα! Μια χειρονομία απίστευτης αγάπης, μια δήλωση εμπιστοσύνης. Όταν επικοινώνησα μαζί του, με συγκλόνισε με τις αφοπλιστικές του απαντήσεις. «Πιστεύω πως εξακολουθώ να είμαι ένας σκεπτόμενος πολίτης και ήθελα να συμβάλω προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει η εφημερίδα που βοηθά τους Έλληνες να σκέπτονται και να κρίνουν σωστά» μου είπε.
Δεν ήθελε τίποτα άλλο. Όταν του ζήτησα να μου δώσει την άδεια να γράψω το γεγονός, μου απάντησε «μόνο αν νομίζετε ότι μπορεί να παρακινήσει κι άλλους να πράξουν το ίδιο. Όμως μην αναφέρετε το όνομά μου. Γράψτε απλώς ότι τη δωρεά έκανε ο “χειρουργός Τοξότης”. Οι φίλοι μου θα καταλάβουν…»
Να ‘σαι καλά, αγαπητέ γιατρέ. Μας έδωσες πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζεις. Η αρωγή επιβίωσης που προσέφερες είναι πρωτίστως ψυχική. Μας απέδειξες ότι δεν κάνουμε άσκοπα τόσους κόπους, γιατί η «δημοκρατία» δεν είναι δική μας. Είναι δική σου και όλων των υπόλοιπων πιστών αναγνωστών. Όσων αντέχουν ακόμα να διαβάζουν και να σκέπτονται.
Η εφημερίδα σας, λοιπόν, φίλοι μου, δίνει πράγματι έναν αγώνα δύσκολο, αλλά τίμιο. Στις παρούσες συνθήκες, άνισο. Όμως πιστεύουμε ότι θα αντέξει. Θα κάνουμε τα πάντα γι’ αυτό. Το χρωστάμε άλλωστε στους θαυμάσιους αναγνώστες μας. Σε σένα, γιατρέ, πρώτον απ’ όλους.
ΥΓ. Η «δημοκρατία» δεν κάνει έρανο ούτε έχει τέτοιες προθέσεις. Με αφορμή όμως τον «χειρουργό Τοξότη», αν κάποιος αναγνώστης νιώθει ότι σε αυτή τη δύσκολη εποχή θέλει με κάποιον τρόπο να συνδράμει (όχι απαραίτητα υλικά) μπορεί να επικοινωνήσει στο τηλέφωνο 2130170642. Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε! Σας ευχαριστούμε.
