Με αφορμή την εκτόξευση των τιμών της ενέργειας και τη συνεχώς αυξανόμενη τάση τους, το ΔΝΤ μέσω υψηλόβαθμων στελεχών του προτρέπει τις Κυβερνήσεις να αφήσουν τις τιμές λιανικής να αυξηθούν και να μειώσουν την ευρεία στήριξη του πληθυσμού τους, σε μια υποτιθέμενη πρόταση για την… προστασία των φτωχών και την… εκπαίδευση των καταναλωτών στην εξοικονόμηση ενέργειας!
Το πως ακριβώς οι αυξήσεις στη λιανική, αυτό που πληρώνει ο κόσμος δηλαδή από την τσέπη του, θα βοηθήσουν γενικότερα μια ευρωπαϊκή (κυρίως) και παγκόσμια οικονομία που παραπαίει, μάλλον μόνο στα διαβολικά μυαλά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έχει κάποια «λογική».
Γράφουν αναλυτικά οι Oya Celasun, Dora Iakova και Ian Parry στο blog του ΔΝΤ για την εξωφρενική πρότασή τους:
Οι αυξανόμενες τιμές της ενέργειας έχουν αυξήσει απότομα το κόστος διαβίωσης για τους Ευρωπαίους.
Από τις αρχές του περασμένου έτους, οι παγκόσμιες τιμές του πετρελαίου διπλασιάστηκαν, οι τιμές του άνθρακα σχεδόν τετραπλασιάστηκαν και οι τιμές του ευρωπαϊκού φυσικού αερίου σχεδόν επταπλασιάστηκαν.
Καθώς οι τιμές της ενέργειας είναι πιθανό να παραμείνουν πάνω από τα προ κρίσης επίπεδα για κάποιο χρονικό διάστημα, η Ευρώπη πρέπει να προσαρμοστεί σε υψηλότερους λογαριασμούς εισαγωγών ορυκτών καυσίμων.
Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να αποτρέψουν την απώλεια πραγματικού εθνικού εισοδήματος που προκύπτει από το σοκ των όρων του εμπορίου.
Θα πρέπει να επιτρέψουν την πλήρη αύξηση του κόστους των καυσίμων να περάσει στους τελικούς χρήστες για να ενθαρρύνουν την εξοικονόμηση ενέργειας και τη διακοπή των ορυκτών καυσίμων.
Η πολιτική θα πρέπει να μετατοπιστεί από την υποστήριξη ευρείας βάσης, όπως οι έλεγχοι των τιμών, στη στοχευμένη ανακούφιση, όπως οι μεταφορές σε νοικοκυριά με χαμηλότερο εισόδημα που υποφέρουν περισσότερο από τους υψηλότερους λογαριασμούς ενέργειας.
Σε μια νέα εργασία, υπολογίζουμε ότι το μέσο ευρωπαϊκό νοικοκυριό θα δει αύξηση περίπου 7% στο κόστος ζωής του φέτος σε σχέση με αυτό που περιμέναμε στις αρχές του 2021.
Αυτό αντανακλά την άμεση επίδραση των υψηλότερων τιμών της ενέργειας καθώς και της μετακύλισής τους σε άλλα αγαθά και υπηρεσίες.
Οι μεγάλες διαφορές στον αντίκτυπο μεταξύ των χωρών αντικατοπτρίζουν διαφορετικούς κανονισμούς, αντιδράσεις πολιτικής, δομές αγοράς και πρακτικές σύναψης συμβάσεων. Η άνοδος του κόστους ζωής θα μπορούσε να επιδεινωθεί σε περίπτωση διακοπής της προμήθειας φυσικού αερίου από τη Ρωσία.
Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι υψηλότερες τιμές της ενέργειας επιβάλλουν ακόμη μεγαλύτερο βάρος στα νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα, επειδή ξοδεύουν μεγαλύτερο μερίδιο του προϋπολογισμού τους σε ηλεκτρική ενέργεια και φυσικό αέριο.
[…]
Μέχρι στιγμής, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής της Ευρώπης έχουν ανταποκριθεί στην άνοδο του ενεργειακού κόστους κυρίως με μέτρα ευρείας βάσης, μείωσης των τιμών, συμπεριλαμβανομένων των επιδοτήσεων, των φορολογικών περικοπών και των ελέγχων των τιμών.
Αλλά η καταστολή της μετακύλισης στις τιμές λιανικής απλώς καθυστερεί την απαραίτητη προσαρμογή στο ενεργειακό σοκ μειώνοντας τα κίνητρα για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις για εξοικονόμηση ενέργειας και ενίσχυση της απόδοσης. Διατηρεί την παγκόσμια ζήτηση και τις τιμές ενέργειας υψηλότερα από ό,τι θα ήταν διαφορετικά.
Επιπλέον, το αυξανόμενο κόστος αυτών των μέτρων συμπιέζει τον περιορισμένο δημοσιονομικό χώρο των οικονομιών, καθώς επιμένουν οι υψηλές τιμές. Σε πολλές χώρες το κόστος θα ξεπεράσει το 1,5 τοις εκατό της οικονομικής παραγωγής φέτος, κυρίως λόγω των ευρέων μέτρων μείωσης των τιμών.
Στοχευμένη ανακούφιση
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να απομακρυνθούν αποφασιστικά από μέτρα ευρείας βάσης σε στοχευμένες πολιτικές αρωγής, συμπεριλαμβανομένης της εισοδηματικής στήριξης για τους πιο ευάλωτους.
Για παράδειγμα, η πλήρης αντιστάθμιση της αύξησης του κόστους ζωής για το κατώτερο 20 τοις εκατό των νοικοκυριών θα κόστιζε στις κυβερνήσεις 0,4 τοις εκατό του ΑΕΠ κατά μέσο όρο για ολόκληρο το 2022. Θα κόστιζε 0,9 τοις εκατό του ΑΕΠ για να αντισταθμιστεί πλήρως το χαμηλότερο 40 τοις εκατό.
Το μερίδιο του πληθυσμού που λαμβάνει αποζημίωση θα ποικίλλει από χώρα σε χώρα, ανάλογα με τις κοινωνικές προτιμήσεις και τον δημοσιονομικό χώρο. Αλλά θα έπρεπε ιδανικά να σχεδιάζεται με τρόπο που να αποφεύγει τα «φαινόμενα ξαφνικής απώλειας», με τα οφέλη να μειώνονται σταδιακά σε υψηλότερα επίπεδα εισοδήματος.
Ορισμένες κυβερνήσεις υποστηρίζουν επίσης τις επιχειρήσεις. Αυτό ενδείκνυται μόνο εάν μια βραχύβια άνοδος των τιμών θα προκαλέσει την αποτυχία των κατά τα άλλα βιώσιμων επιχειρήσεων.
Θα υπήρχε, για παράδειγμα, ισχυρή υποστήριξη εάν η Ευρώπη αντιμετώπιζε πλήρη διακοπή των ροών φυσικού αερίου και οι χώρες έπρεπε να μεριμνήσουν προσωρινά το φυσικό αέριο προς τη βιομηχανία. Οι εταιρείες που διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στην εισαγωγή και διανομή ενέργειας μπορεί επίσης να χρειαστούν υποστήριξη όταν οι τιμές ανεβαίνουν.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, ωστόσο, είναι δύσκολο να εφαρμοστεί ένα καλά στοχευμένο καθεστώς στήριξης για τις επιχειρήσεις χωρίς να εισάγονται στρεβλώσεις και να αμβλύνονται τα κίνητρα για εξοικονόμηση ενέργειας. Δεδομένου ότι οι τιμές αναμένεται να παραμείνουν υψηλές για αρκετά χρόνια, η υποστήριξη των επιχειρήσεων είναι γενικά αδύναμη.