Την οργή και την απογοήτευση χιλιάδων επαγγελματιών του κλάδου συμπύκνωσε ένα πρόσφατο post για το πευκόμελο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα post που αναδεικνύει μια δυσάρεστη αλήθεια. Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει τη μελισσοκομία και ειδικά την παραγωγή πευκόμελου ως εθνικό παραγωγικό κεφάλαιο.
«Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι οι μόνες χώρες που παράγουν πευκόμελο.
Η Τουρκία έφτιαξε 700 δάση μελιού. Στην Ελλάδα η μελισσοκομία διώκεται, η Εύβοια αφέθηκε να καεί». Η ανάρτηση του Έλληνα μελισσοκόμου αυτή άνοιξε ξανά μια συζήτηση που ο κλάδος κάνει εδώ και χρόνια χωρίς να βρίσκει απαντήσεις.
Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι οι μόνες χώρες που παράγουν πευκόμελο. Η Τουρκία έφτιαξε 700 δάση μελιού με θέσεις για τα μελίσσια και νέες δενδροφυτεύσεις. Στην Ελλάδα οι κυψέλες εντάσσονται στο νόμο περί αυθαιρέτων, η μελισσοκομία διώκεται, η Εύβοια αφέθηκε να καεί. pic.twitter.com/jnCp3jYcdF
— Ορεινό Μέλι (@oreinomeli) December 20, 2023
Το πευκόμελο: ένα στρατηγικό προϊόν που η Ελλάδα δεν θωρακίζει
Το πευκόμελο αποτελεί κορμό της ελληνικής παραγωγής μελιού, καθώς σε ορισμένες χρονιές φτάνει να αντιστοιχεί στο 60–65% της συνολικής εγχώριας παραγωγής.
Πρόκειται για προϊόν ιδιαίτερης οικολογικής αξίας, άρρηκτα δεμένο με τα πευκοδάση και την ισορροπία του δασικού οικοσυστήματος.
Κι όμως, παρά τη σημασία του: δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο προστασίας πευκοδασών με μελισσοκομική στόχευση, θεσμοθετημένο δίκτυο περιοχών ειδικά σχεδιασμένων για μελισσοκομία ούτε βέβαια κάποια πολιτική ενίσχυσης και θωράκισης της παραγωγής.
Τουρκία: Κρατική στρατηγική, όχι αποσπασματικές κινήσεις
Στον αντίποδα, η Τουρκία έχει αντιμετωπίσει το πευκόμελο ως εθνικό πλεονέκτημα. Η Τουρκία παράγει περισσότερο από το 90% του πευκόμελου παγκοσμίως.
Έχει αναπτύξει πάνω από 800 «δάση μελιού», με κρατικό σχεδιασμό, νέες φυτεύσεις και υποδομές για φιλοξενία κυψελών. Παράλληλα, έχει εντάξει τη μελισσοκομία σε εθνική δασική και αγροτική πολιτική, με στόχο τόσο την παραγωγή όσο και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας.
Ελλάδα: Χωρίς σχέδιο, με γραφειοκρατία και χαμένες εκτάσεις
Στην Ελλάδα, αντίστοιχη στρατηγική δεν υφίσταται. Οι μελισσοκόμοι οι οποίοι όλο και μειώνονται έρχονται αντιμέτωποι με διοικητική ασάφεια, απουσία ειδικού χωροταξικού πλαισίου και έλλειψη μέτρων πρόληψης και προστασίας κρίσιμων δασικών περιοχών. Το αποτέλεσμα; Η μελισσοκομία παραμένει ανοχύρωτη, εκτεθειμένη σε πυρκαγιές, κλιματική πίεση και γραφειοκρατικά εμπόδια.
Η καταστροφή στην Εύβοια
Η καταστροφή των πευκοδασών της Εύβοιας δεν ήταν μόνο περιβαλλοντική τραγωδία. Ήταν και πλήγμα στον πυρήνα της ελληνικής παραγωγής πευκόμελου.
Χιλιάδες μελισσοκόμοι είδαν βοσκότοπους να χάνονται και παραγωγικές χρονιές να μηδενίζονται. Παρά την καταστροφή δεν υπήρξε καμία δέσμευση αποκατάστασης και η αναδάσωση όπου έγινε, δεν συνδέθηκε με οργανωμένο σχέδιο επαναφοράς της παραγωγής. Και παρά την κραυγή αγωνίας των μελισσοκόμων, η αδράνεια της κυβέρνησης είναι εκκωφαντική.
Θα ερθει η αλλαγη, κοντα ειμαστε , Αλλα ευχομαι αυτος που θα αναλλαβει , να τα ελεγξει ολα ,και πρωτα απο ολα την Δικαιοσυνη ,