Η υπέρμετρη οικειότητα με την οποία ο Νίκος Ανδρουλάκης δρασκέλισε το γραφείο του Κ. Μητσοτάκη την περασμένη Τετάρτη ξένισε πολλούς ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Αφετέρου άνοιξε ένα μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βλέπει στην προσέγγιση Μαξίμου – Χαριλάου Τρικούπη μια άτεχνη προσπάθεια -επιβεβλημένη άνωθεν- για την ανασύσταση ενός ατελούς δικομματισμού.
- Γιώργος Χατζηδημητρίου
Την πρωτοβουλία της συνάντησης έλαβε κατά τα ειωθότα ο πρωθυπουργός. Ομως, για να φτάσει να γίνει, χρειάστηκαν ορισμένες υπερβάσεις. Ο Ν. Ανδρουλάκης να παραμερίσει τη βαριά αντιδημοκρατική συμπεριφορά του οικοδεσπότη, ο οποίος δεν δίστασε να διατάξει να τον παρακολουθούν οι μυστικές υπηρεσίες. Και ο Κ. Μητσοτάκης να ξεπεράσει τον εαυτό του και τις κακές του συνήθειες και να φερθεί αυτή τη φορά με τρόπο θεσμικό.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ φλέγεται να αποκτήσει θεσμικό προφίλ. Το κόμμα του, αναβαθμίστηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση στα χαρτιά και χωρίς να το αξίζει, ωστόσο ο ίδιος στις δημοσκοπήσεις δείχνει να «μην τραβάει». Στον πολιτικά αόριστο χυλό του κεντρώου χώρου, όπου έχει επιλέξει να απευθύνεται, θα πρέπει, όπως έχει συμπεράνει, να είναι, ή τουλάχιστον να δείχνει, σοβαρός, μήπως και αποκτήσει κάποια ελκυστικά πρωθυπουργικά χαρακτηριστικά. «Εμείς θα ασκούμε σοβαρή αντιπολίτευση. Θα καταθέτουμε προτάσεις. Θα λέμε τα “όχι” που πρέπει και τα “ναι” που είναι παραγωγικά», δήλωσε μετά τη συνάντηση.
Από την πλευρά του ο πρωθυπουργός έχει ανάγκη από έναν αντίπαλο έστω και σε ρόλο αντιπολιτευτικού σκιάχτρου. Τα συστήματα που τον στηρίζουν, όπως εκτιμούν στην Κουμουνδούρου, έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν για να σβήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τον χάρτη, ώστε να αποδείξουν ότι αυτό το οικόπεδο (για την Ελλάδα μιλάμε) έχει συγκεκριμένη ιδιοκτησία.
Αλλά η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με την προϊούσα κυβερνητική φθορά και την ισχυρή παρουσία δεξιών δυνάμεων, όπως η Αφροδίτη Λατινοπούλου στο μαλακό υπογάστριο της Ν.Δ., τον αναγκάζει να αποδεχθεί ως συνομιλητή τον Ν. Ανδρουλάκη, διότι με κάποιον τρόπο πρέπει να αναχαιτίσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις που αναπτύσσονται στο κόμμα του.
Στη συζήτηση στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη όλοι πρόσεξαν την προσεκτική στάση του έναντι του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ., το οποίο αυτή τη φορά απέφυγε να χαρακτηρίσει «πράσινο ΣΥΡΙΖΑ». Το μεγάλο πρόβλημα που φαίνεται ότι αντιμετωπίζει τώρα ο Ανδρουλάκης είναι ακριβώς με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τον επικρίνει ότι αναδεικνύεται σε έναν «βολικό αντίπαλο του Μητσοτάκη», δυναμιτίζοντας την προοπτική συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων.
Είναι αλήθεια ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου ζεμάτισε το άλλοτε ΠΑΣΟΚ, που έφτασε σε χαμηλά επίπεδα ορατότητας, ώστε να μην ανιχνεύεται καν από τα δημοσκοπικά ραντάρ. Εχοντας τη σοφία του πρόσφατου παρελθόντος, θα επιλέξει αυτή τη φορά ο Ανδρουλάκης προσεκτικότερα βήματα;
Ακόμα και εντός κόμματος, αρκετοί εμφανίζονται αβέβαιοι. Ιδίως μετά την αποστροφή του ότι «το ταγκό της συναίνεσης χρειάζεται δύο», κάτι που σημαίνει για πολλούς ότι στρατηγικά έχει αποφασίσει με ποιανού το μέρος θα πάει και θέτει προκαταβολικά όρους, όταν το βράδυ των εκλογών η αυτοδυναμία, όπως όλα δείχνουν, αποδειχθεί ανέφικτη.
Οι θέσεις που εκφράζει η επικεφαλής του Πολιτικού Σχεδιασμού Αννα Διαμαντοπούλου, όπως σημειώνουν στελέχη, «αποτελούν πίεση στη Ν.Δ. από τα δεξιά». Χαρακτηριστικά επικαλούνται τις πρόσφατες δηλώσεις της με τις οποίες εγκαλεί την κυβέρνηση για την εγκατάλειψη ουσιαστικά του «σχεδίου Πισσαρίδη», το οποίο, σύμφωνα με την Αριστερά, προβλέπει: αποκλεισμό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων από την τραπεζική χρηματοδότηση, περαιτέρω μείωση του κόστους εργασίας, κάτι που νομοθέτησε η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για τον αλγόριθμο στους μισθούς, διευκόλυνση των απολύσεων, κατάργηση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα της ασφάλισης και ιδιωτικοποίηση της επικουρικής, οριζόντιες φορολογικές επιβαρύνσεις και νέες φοροαπαλλαγές στον μεγάλο πλούτο.
«Καταφέραμε να απαντήσουμε με τον δικό μας τρόπο στην πιεστική ερώτηση “με ποιον θα πάτε’’», παινευόταν μετά την επανεκλογή του ο Ν. Ανδρουλάκης. Υπό την (πρώτη) προεδρία του το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝ.ΑΛ. πολέμησε λυσσαλέα τον ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας ότι, όπως έλεγαν στελέχη (Καστανίδης, Καρχιμάκης, Κατρίνης κ.ά.), σταθερός πολιτικός και ιδεολογικός αντίπαλος του Κινήματος ήταν ανέκαθεν η Δεξιά. Ο κίνδυνος, υπό τις νέες συνθήκες, όπως παρατηρούν βιτριολικά στα πολιτικά καφενεία, δεν είναι να γίνει το κόμμα ένας «πράσινος ΣΥΡΙΖΑ», αλλά μια «πράσινη Ν.Δ.».
Η κόντρα με τον Φάμελλο και η «γέφυρα» με την κυβέρνηση
Την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή ο Ανδρουλάκης ενοχλήθηκε από κάποιες παρατηρήσεις και το έδειξε, ιδίως όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος επισήμανε: «Η χώρα και η κοινωνία δεν χρειάζονται μια συναινετική και βολική αντιπολίτευση απέναντι σε αυτήν την κυβέρνηση της Ν.Δ. που θα χορέψει μαζί της ταγκό, αλλά ισχυρή αντιπολίτευση. Λες και οι υποκλοπές δεν έγιναν ποτέ. Αλήθεια, τόσο γρήγορα ξεχάσατε το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης; Προετοιμάζεται συναίνεση. Εμείς λέμε “ναι” σε προοδευτικές συνεργασίες για ανατροπή της κυβέρνησης».
Παραβλέποντας ότι αποτέλεσε και ο ίδιος μέρος του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου που έφερε τη Ν.Δ. στην εξουσία, ο Ανδρουλάκης απάντησε: «Τώρα, για τα μαθήματα περί αντιπολίτευσης, λέω στον κ. Φάμελλο ότι το ΠΑΣΟΚ θα κάνει αξιόπιστη, προγραμματική, δυναμική και δομική αντιπολίτευση αλλά χωρίς τοξικότητες. Επιτρέψτε μας να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο, που πιστεύουμε ότι, θα οδηγήσει το γρηγορότερο δυνατό τη Νέα Δημοκρατία στην αντιπολίτευση, και όχι τον δικό σας που την έκανε δύο φορές κυβέρνηση».
Την περασμένη Τετάρτη ακούσαμε όλοι από τα κανάλια τα εξής: «Πώς είσαι; Ελα, κάτσε. Με ρώτησαν τι θα σε κεράσω και τους απάντησα “πράσινο τσάι”» του είπε, όταν τον υποδέχτηκε ο πρωθυπουργός. «Νόμιζα ντολμαδάκια» απάντησε, με όσο χιούμορ διαθέτει, ο Ν. Ανδρουλάκης. «Πράσινο τσάι για να κάνουμε μια καλή γέφυρα» ανταπάντησε ο οικοδεσπότης. Οι γέφυρες έχουν ήδη στηθεί.
Πηγή: Κυριακάτικη Δημοκρατία
