Το διαβάσαμε σε καινούργιο βιβλίο:
Και δημιουργούν τάσεις. Σαν τον Φόρεστ Γκαμπ, στην πασίγνωστη ταινία. Ο πρωταγωνιστής έτρεχε μόνος του και επειδή έτρεχε συνέχεια, όλοι νόμιζαν ότι έτρεχε για ένα σκοπό. Και έτσι κάποιοι τον ακολουθούσαν και έπειτα και άλλοι και ολοένα και περισσότεροι, ακριβώς επειδή οι άλλοι τον είχαν ήδη ακολουθήσει.
Και όταν σταμάτησε να τρέχει όλοι απογοητεύτηκαν γιατί σταμάτησαν να έχουν τον σκοπό που είχαν οι ίδιοι δημιουργήσει, καθώς πίστευαν ότι υπήρχε κάποιος σκοπός. Μόνο που αυτό δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Και έτσι με το που είπε ο Φόρεστ Γκαμπ stop, όλοι μαζί ρώτησαν «κι εμείς τι θα απογίνουμε τώρα»; Λες και πριν είχαν βρει κάτι. Είχαν βρει κάτι. Είχαν βρει το απόλυτο τίποτα για να το ακολουθήσουν μέχρι να βρουν κάποιο άλλο τίποτα να ακολουθήσουν…
Αυτά γράφει το νέο βιβλίο στο συγκεκριμένο απόσπασμα. Εμάς πάντως μας θύμισε το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Με την διαφορά ότι δεν είναι καθόλου αθώο σαν τον Φόρεστ Γκαμπ. Δεν «παρασύρεται», είναι δόλιο.
