Μπορεί ο Ταγίπ Ερντογάν να παραμένει προκλητικός. Μπορεί επίσης να επικαλείται επετείους, όπως την μάχη του Σαγγαρίου για να λεονταρίσει. Στην πραγματικότητα όμως βρίσκεται σε πανικό.
Η τριμερής της Ελλάδας με την Κύπρο και την Αίγυπτο, αποδεικνύεται πολύ πιο σημαντικό στοιχείο πίεσης προς την Άγκυρα, από ότι ορισμένοι πίστευαν. Η επικείμενη σύνοδος αυτής της τριμερούς στην Καβάλα, είναι τόσο ενοχλητική για τον αυταρχικό ηγεμόνα της Τουρκίας, όσο και το γεγονός πως πρέπει να αναδιπλωθεί απέναντι στην Αίγυπτο, ελπίζοντας να βελτιώσει τις σχέσεις του μαζί της.
Έτσι από την μία παραληρεί απέναντι στην Ελλάδα και από την άλλη φαίνεται να εγκαταλείπει κάποια μεγαλοϊδεατικά σύμβολα, όπως τον χαιρετισμό Rabia των Αδελφών Μουσουλμάνων της Αιγύπτου, των ορκισμένων εχθρών του Προέδρου Σίσι. Τους εγκαταλείπει σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να υπονομεύσει την συνεργασία Ελλάδας-Αιγύπτου.
Το χαρακτηριστικό στοιχείο που πρέπει να επισημάνουμε, όσον αφορά στην στάση του έναντι της Αιγύπτου είναι ότι τελευταία έχει σταματήσει να χρησιμοποιεί τον χαιρετισμό των «τεσσάρων δακτύλων» της «μουσουλμανικής αδελφότητος». Πράγματι τα τελευταία χρόνια ο Ερντογάν συνήθιζε να χαιρετά σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις του με τα τέσσερα δάκτυλα ενωμένα, στην κίνηση της Rabia των Αδελφών Μουσουλμάνων της Αιγύπτου. Πρόκειται για τον χαιρετισμό που συμβολίζει την φιλοδοξία αναβίωσης του χαλιφάτου και την προβολή του ως ηγέτη ολοκλήρου του σουνιτικού Ισλάμ, όπως ήσαν κάποτε οι σουλτάνοι των Κωνσταντινούπολης.
Καθώς αυτός ο χαιρετισμός, στις τελευταίες εμφανίσεις του Ερντογάν έπαυσε να χρησιμοποιείται, εκτιμάται ότι η αλλαγή αυτή εξυπηρετεί την αγωνιώδη προσπάθεια της Αγκύρας να γεφυρώσει τις χαώδεις διαφορές της με το Κάιρο. Αντίστοιχες προσπάθειες καταβάλλονται για την συμφιλίωση με τα Εμιράτα και τις χώρες του Κόλπου, με τις οποίες (μοναδική εξαίρεση το Κατάρ) η Τουρκία είχε ανοίξει μέτωπα αντιπαράθεσης.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της υπερφίαλης και εξαιρετικά επιθετικής όσο και μιλιταριστικής εξωτερικής πολιτικής που μαζί με την ρητορική του Ερντογάν, απομόνωσαν την Άγκυρα. Έτσι τώρα, μια στροφή συντελείται καθώς ο Τούρκος Πρόεδρος επιδιώκει να κλείσει κάποια από τα μέτωπα που ο ίδιος άνοιξε. Κενά που η Ελλάδα έχει καλύψει με κινήσεις όπως η χθεσινή αποστολή πυροβολαρχίας Patriot στην Σαουδική Αραβία.
Τα μέτωπα όμως δεν λείπουν και από το εσωτερικό της Τουρκίας. Και εκεί υπάρχει μια αντίστοιχη στροφή, καθώς ο Ερντογάν «βλέπει» την εκλογική του δύναμη να υποχωρεί. Καταφεύγει λοιπόν σε νέα τεχνάσματα. Πληροφορίες που αναδημοσιεύθηκαν παντού στον τουρκικό Τύπο θέλουν την κυβέρνηση του Ερντογάν να εισηγείται αλλαγή του εκλογικού νόμου, ώστε να μειωθεί το όριο εισόδου ενός κόμματος στην Βουλή από 10% σε 7%. Αν οι πληροφορίες επιβεβαιωθούν αυτό θα διαψεύσει τα σενάρια πρόωρων εκλογών πριν το φθινόπωρο του 2022, γιατί ο νέος εκλογικός νόμος δεν μπορεί να εφαρμοσθεί πριν κλείσει χρόνος από την ψήφισή του.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η αλλαγή αυτή φέρνει και αλλαγή πολιτικών ισορροπιών και συμμαχιών. Ο χαμηλότερος πήχης θα επιτρέψει στο ακροδεξιό ΜΗΡ να διεκδικήσει αυτοτελώς την είσοδό του στην Βουλή. Έτσι και το ΑΚΡ θα κατέβει στις εκλογές μόνο, χωρίς να συστεγάζεται με τους ενοχλητικούς εθνικιστές. Ελπίζει δε, ότι θα τον βοηθήσει να διεκδικήσει ξανά τις αποξενωμένες κουρδικές ψήφους. Επί πλέον ευελπιστεί ότι και το κόμμα της Ακσενέρ θα δελεασθεί να διεκδικήσει είσοδο στην Βουλή και να σπάσει την συμμαχία της αντιπολίτευσης. 
Απέναντι στην Ελλάδα πάντως η παραληρηματική ρητορική του να συνεχίζεται. Εσχάτως τον ακούσαμε να συνδέει τον Σαγγάριο, το Μαντζικέρτ και την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Ανιστόρητος ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται βεβαίως, ότι πρόκειται για τρεις μάχες τις οποίες έχασαν οι Έλληνες εξαιτίας ιδίων τακτικών σφαλμάτων. Δεν τις κέρδισαν οι Οθωμανοί με υπέρτερες τακτικές ή με ηρωισμό. Αυτά όμως δεν είναι της παρούσης.
Για τον Σαγγάριο λοιπόν είπε: «Η μάχη του Σαγγαρίου ολοκληρώθηκε με την νίκη της 30ης Αυγούστου, ενώ στις 9 Σεπτεμβρίου έφτασε στον τελικό της στόχο με το πέταγμα του εχθρού στην θάλασσα της Σμύρνης. Ο εχθρός καθώς αποσυρόταν από τον Σαγγάριο, κατέστρεφε και έκαιγε κάθε μέρος και οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του κάνοντας αμέτρητες ντροπιαστικές σφαγές και δείχνοντας έτσι το πραγματικό του πρόσωπο».
Εδώ όμως έχουμε μια νέα τακτική, όπου η ρητορική του παραμένει επιθετική, η προσπάθειά του όμως είναι να υποστηρίξει εκ παραλλήλου, πως οι Τούρκοι είναι «θύματα» ενός δήθεν ανάλγητου εχθρού, για τον οποίο και σήμερα υποστηρίζει πως τον επιβουλεύεται.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Είναι ο ίδιος Ερντογάν και είναι η ίδια Τουρκία. Ούτε υποχωρεί, ούτε λογικεύεται. Προβαίνει απλώς σε τακτικό ελιγμό, καθώς οι απώτερες επιδιώξεις του δεν αλλάζουν. Ο Ερντογάν εξακολουθεί να απαιτεί κυριαρχία στο Αιγαίο, αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, σύμφωνα με τις δικές του ορέξεις. Αυτή η ρητορική εγκαινιάσθηκε σε ένα συνέδριο για τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, παρόντων του Ερντογάν και του υπουργού Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, όπου έγινε λόγος για «ελληνική επιθετικότητα». Όπως προαναφέραμε όμως ο Τούρκος Πρόεδρος βρήκε τρόπο να συνδυάσει την τακτική αυτή, με τις πάντα επιθετικές του δηλώσεις.
