Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Άδωνι Γεωργιάδη, που προφανώς δεν θα χάρηκε καθόλου με το «ραβασάκι» του Μεγάρου Μαξίμου, με το οποίο -κατά πολλούς πολιτικούς- υποβιβάστηκε στο Υπουργείο Εργασίας και, μάλιστα, με «ψαλιδισμένες» αρμοδιότητες.
Ο λαλίστατος υπουργός, ωστόσο, φάνηκε να μπήκε άμεσα στο πετσί του νέου ρόλου του, καθώς ήρθε σύντομα αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα: Η αγορά εργασίας είναι διαλυμένη έπειτα από 14 χρόνια σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, καθώς οι εργαζόμενοι θεωρούνται λίγο πολύ σκλάβοι, που -με αφορμή την πολύ υψηλή ανεργία- θα πρέπει να υπομένουν στωικά τα πάντα: Προσβολές, καθυστερήσεις στις πληρωμές, εξευτελιστικούς μισθούς και εξοντωτικά ωράρια.
Ομως, η εικόνα το τελευταίο διάστημα αλλάζει ραγδαία. Η έλλειψη εργατικού δυναμικού σε πολλούς κλάδους, με προεξάρχοντα τον τουρισμό, έχει κάνει τους εργοδότες να ψάχνουν υπαλλήλους και να μη βρίσκουν.
Αν σε κάτι πρέπει να παραδεχτούμε τον Αδωνι Γεωργιάδη, είναι ότι ζώντας πια την κατάσταση από κοντά, δεν μασάει τα λόγια του. «Δεν μπορεί ένας που έχει ένα ξενοδοχείο να αναρωτιέται γιατί δεν βρίσκει εργαζομένους, όταν ο εργαζόμενος πρέπει να ζήσει σε ένα κοτέτσι. Κάθε εργαζόμενος έχει ψυχή και θέλει να ζει αξιοπρεπώς» σημείωσε ο υπουργός Εργασίας σε συνέντευξή του, χρησιμοποιώντας σκληρές, αλλά δυστυχώς πραγματικές εκφράσεις.
«Από τη μια, ακούς 11% ανεργία και, από την άλλη, όποιος κλάδος οικονομίας επισκέπτεται το Υπουργείο Εργασίας μάς ζητάει να του βρούμε εργαζομένους, είτε είναι τουρισμός είτε είναι εστίαση ή είναι οικοδομή ή είναι πρωτογενής τομέας ή είναι βιομηχανία. Κανένας δεν βρίσκει εργαζομένους και ταυτόχρονα έχουμε 11% ανεργία. Αυτό, καταλαβαίνετε, είναι οξύμωρο. Οπότε, δεν υπάρχει μία μόνο απάντηση στο πρόβλημα. Μία απάντηση είναι, σίγουρα, οι χαμηλοί μισθοί. Πιστεύω ότι έχει έρθει η ώρα οι μισθοί να αυξηθούν και να βάλουν οι επιχειρήσεις το χέρι στην τσέπη. Πρέπει η αξία της μισθωτής εργασίας να απεικονίζει την πραγματική αξία στον σημερινό κόσμο» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Αν κάποιο συμπέρασμα βγαίνει από όλα αυτά, είναι ότι οι επισημάνσεις του είναι όντως καίριες. Και, σε κάθε περίπτωση, παράταιρες σε σχέση με το πολιτικό στίγμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
