Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη,
Είχα παύσει να ενδιαφέρομαι για τα διαμειβόμενα στο ΣΥΡΙΖΑ, αφότου ξεπούλησε τη Μακεδονία, και αφότου μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015.
Ήδη, ωστόσο, η κατάσταση εντός του οφείλει να δημιουργήσει πολυσύνθετες ανησυχίες, όχι αποκλειστικά και μόνο για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για ολόκληρη τη χώρα. Και τούτο, διότι πρόκειται για την ανάγκη ύπαρξης αξιόλογης αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είναι, καταρχήν, υποστηρίξιμο ότι ο συμπαθής, κατά τα άλλα, κ. Στέφανος Κασσελάκης, δικαιολογείται να μην έχει τον απόλυτο έλεγχο της γλώσσας μας, επειδή έζησε για χρόνια στο εξωτερικό.
Ωστόσο, το ατόπημα περί του «κρατιδίου», λυπούμαι να πω, ότι η απόδοση του σε ανεπαρκή χειρισμό της γλώσσας δεν μου φαίνεται αρκετά πειστική. Επιπλέον, και επειδή το συμβάν είναι από μόνο του τρομακτικό, για λόγους που υποθέτω ότι είναι διαυγείς, δεν θα έπρεπε να εκληφθεί ως πρόβλημα αποκλειστικά παραταξιακό, δεδομένου ότι είναι σαφέστατα εθνικό.
Είναι, βέβαια, πιθανόν ότι αυτοί που υποστηρίζουν τον κ. Κασσελάκη, θα έλεγα χωρίς δισταγμούς, γνωρίζουν περισσότερα σχετικά από όλους εμάς, και γι’ αυτό δεν δείχνουν να ανησυχούν.
Στην οικτρή, όμως, θέση που βρίσκεται η Ελλάδα, με απειλές από πολλές πλευρές, η χειρότερη δυνατή επιλογή της τώρα θα ήταν να ριψοκινδυνεύσει να έχει και στο μέλλον ανάλογες δηλώσεις με αυτήν του κ. Κασσελάκη.
Προκειμένου, λοιπόν, να βεβαιωθούν οι ψηφοφόροι του Σύριζα, και όχι μόνο, αλλά και ολόκληρος ο ελληνικός λαός, ότι το «κρατίδιο» ήταν μια κακή στιγμή, που αποκλείεται να έχει επανάληψη, υπήρχε ένας σίγουρος τρόπος, που όμως, για αδιευκρίνιστους λόγους δεν ακολουθήθηκε. Να είχε, δηλαδή, προηγηθεί της ψηφοφορίας μια τηλεοπτική συζήτηση εφ’όλης της ύλης, μεταξύ όλων των υποψηφίων, για την αρχηγία του Σύριζα, όπως εθνικά, οικονομικά, μεταναστευτικό πρόβλημα, και ότι άλλο θέμα θα κρινόταν απαραίτητο.
Θα υποστήριζα, επιπλέον, ότι μια τέτοια συζήτηση θα έπρεπε να αποτελεί τον κανόνα, σε κάθε περίπτωση που κάποια ή κάποιος διεκδικεί μια υπεύθυνη θέση, για την κατάληψη της οποίας υπάρχουν περισσότεροι του ενός υποψήφιοι. Πιστεύω, ότι με τον τρόπο αυτό θα αποφευγόταν κατηγορίες για νεποτισμό, που άλλοτε ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και άλλοτε όχι, και κυρίως θα υπήρχε δικλείδα ασφαλείας, σχετικά με την καταλληλότητα του εκάστοτε επιλεγμένου/ης.
Ειδικότερα, στην περίπτωση του κ. Κασσελάκη, πιστεύω ότι είναι πλέον η ξεκάθαρο, ότι αυτή η συζήτηση/αντιπαράθεση μεταξύ των υποψηφίων ήταν απολύτως επιτακτική. Και τούτο, παρότι είναι πολύ πιθανόν ότι ο κ, Κασσελάκης είναι καθόλα εξαιρετικός, και ακριβώς αυτός που χρειάζεται ο Σύριζα. Ωστόσο, δεδομένου ότι πρόκειται για διεκδικητή της αρχηγίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που προέκυψε ξαφνικά και από το πουθενά, ως διάττων αστέρας, επιβάλλεται ιδιαίτερη προσοχή. Να επαναλάβω ότι ουδόλως αποκλείεται ο κ. Κασσελάκης να είναι πράγματι ο Μεσσίας που θα σώσει τον Σύριζα, και που θα αποδειχθεί πολύτιμος για την ποιότητα της ελληνικής πολιτικής ζωής. Αν, όμως, δεν είναι έτσι, και είναι κάτι ακριβώς διαφορετικό; Δεδομένου ότι, δυστυχώς, το άγνωστο, όπως είναι η περίπτωση του κ. Κασσελάκη, έχει αναγκαστικά απρόβλεπτο περιεχόμενο.
Πόσο, λοιπόν, καλύτερες και ασφαλέστερες να υλοποιηθούν, θα ήταν οι προσμονές του Σύριζα, να καταστεί ξανά αξιόλογη αξιωματική αντιπολίτευση ή και κυβέρνηση, αν είχε προηγηθεί αυτή η απαραίτητη, κατά τη γνώμη μου, συζήτηση! Αλλά, και πόσο πολύ αυξάνουν, δυστυχώς, οι αμφιβολίες και οι φόβοι, για το τι ενδέχεται να προκύψει, στο Σύριζα, όσο και γενικότερα στην Ελλάδα!
Ένα μυστήριο, πράγματι, χωρίς προς το παρόν εξήγηση, σχετικά με τους λόγους για τους οποίους ο Σύριζα δεν έσπευσε να αποφύγει, όπως όφειλε, πιθανές κακοτοπιές, στην περίπτωση του κ. Κασσελάκη.
