Ο υπουργός εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης υποτίθεται πως είναι ένας έμπειρος νομικός. Έτσι υποστηρίζει, ως τέτοιος πρέπει να κριθεί.
Όταν λοιπόν ο υπουργός εξωτερικών αναφερόμενος στο παράνομο και ανυπόστατο μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης, το χαρακτηρίζει ως «άκυρο» και ανακοινώνει πως «οπωσδήποτε θα γίνει θέμα συζήτησης στον υποτιθέμενο ελληνοτουρκικό διάλογο», τότε διαπράττει ένα τρομακτικό ατόπημα.
Θα μπορούσα να υποτεθεί ότι ο όρος «άκυρο» που χρησιμοποίησε ο υπουργός, μιλώντας μάλιστα από τα υπουργικά έδρανα στο βήμα της Βουλής, ήταν απλώς ένα ατόπημα, σαν το «κρατίδιο» του κυρίου Κασσελάκη.
Η διευκρίνιση του όμως ότι «σίγουρα το θέμα του διαβόητου μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης θα τεθεί στον διάλογο με την Τουρκία», συνιστά μία επικίνδυνη κερκόπορτα, που εάν την συνδυάσουμε με την νομική εμπειρία Γεραπετρίτη, καθίσταται έγκλημα κατά των εθνικών συμφερόντων.
Αυτό, διότι σύμφωνα με την επίσημη ελληνική θέση όπως είχε εκφραστεί από τον τ. Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο και τον τέως υπουργό εξωτερικών Νίκου Δένδια, είναι «ανυπόστατο». Άρα, δεν έχει υπόσταση. Επαγωγικά, κάτι που δεν έχει υπόσταση, δεν μπορεί να τεθεί ως θέμα σε καμιά «συζήτηση».
Αντικαθιστώντας λοιπόν τον όρο «ανυπόστατο» με τον όρο «άκυρο», ο κύριος Γεραπετρίτης γνώριζε πολύ καλά τι έκανε. Και αυτό που σχεδιάζει, συνιστά κίνδυνο για τα εθνικά μας συμφέροντα, καθώς κανένα θέμα, όπως τον Τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο αμφισβητεί τον σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας μας, δεν μπορεί να γίνει «αντικείμενο συζήτησης». Όποιος το πράξει, διαπράττει εθνική μειοδοσία.
