Ανάμεσα στις εκκλήσεις για ευρωπαϊκή βοήθεια στο μεταναστευτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, ανάμεσα στις πιέσεις για μεγαλύτερη και άμεση οικονομική βοήθεια στους Έλληνες πληγέντες από πυρκαγιές και πλημμύρες, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης βρήκε τον χρόνο και το κουράγιο να σταθεί στο πλευρό της Ουκρανίας, ζητώντας από τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους ηγέτες να μη μειώσουν την οικονομική και στρατιωτική βοήθειά τους προς την Ουκρανία (πράγμα που σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση, δίνοντας «το καλό παράδειγμα», θα εκπαιδεύσει με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων Ουκρανούς πιλότους για τα F-16).
Της Κύρα Αδάμ
Στην πραγματικότητα, ο κ. Μητσοτάκης ευθυγραμμίστηκε ακόμα μία φορά (η πολιτική ανάγκη, γαρ) με την κυρία Φον ντερ Λάιεν και τον κ. Μπορέλ, ηγεσία της Ε.Ε., που τρέμουν στην ιδέα οι ΗΠΑ ν’ αφήσουν μόνη της την Ε.Ε. να χρηματοδοτεί την Ουκρανία στον πόλεμο εναντίον της Ρωσίας.
Κι όμως. ∆εκαεννέα μήνες μετά την έναρξη του πολέμου με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και παρά τις πρώτες βλακώδεις εκτιμήσεις και δηλώσεις Ευρωπαίων ότι η Ρωσία θα συντριβεί οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά σε ελάχιστο χρόνο, ο πόλεμος δεν έχει λήξει, τα ρωσικά στρατεύματα δεν έχουν αποσυρθεί, η πολυδιαφημισμένη ουκρανική εαρινή αντεπίθεση πήγε άπατη και -το κυριότερο- οι ΗΠΑ και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες εμφανίζουν σαφή κόπωση ως προς την υποστήριξη της Ουκρανίας σε χρήμα και όπλα, και οπισθοχωρούν με ελαφρά πηδηματάκια.
Το πλέον εντυπωσιακό γεγονός έρχεται από τις ΗΠΑ, όπου η κυβέρνηση Μπάιντεν, προκειμένου να μην καταρρεύσει η αμερικανική κυβέρνηση και μπει σε καθεστώς χρεοκοπίας, συμβιβάστηκε με τους Ρεπουμπλικάνους που υποστηρίζουν βαριά περικοπή της βοήθειας στο Κίεβο (μέχρι στιγμής, το Κογκρέσο έχει εγκρίνει βοήθεια 100 δισ. δολ., εκ των οποίων τα 43 δισ. δολ. σε οπλισμό).
Ο οικονομικός σκεπτικισμός, που κερδίζει έδαφος στην Ουάσιγκτον, για την εξακολούθηση της ανεξέλεγκτης βοήθειας στην Ουκρανία, καθώς πλησιάζει, μάλιστα, η έναρξη της προεκλογικής περιόδου στις ΗΠΑ, σκορπίζει ήδη ρίγη ανησυχίας στους ταγούς της Ε.Ε., μπροστά στην πιθανότητα να μείνουν μόνοι τους και να πληρώνουν έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, με πρώτο θύμα του την ίδια την Ευρώπη και τους βαριά πληττόμενους από την οικονομική κρίση Ευρωπαίους πολίτες.
Αλλά και στους κόλπους της Ε.Ε. ο σκεπτικισμός ή ο αρνητισμός για περαιτέρω βοήθεια στην εξακολούθηση του πολέμου ∆ύσης – Ρωσίας αυξάνεται σοβαρά:
• Στη Σλοβακία ο νεοεκλεγείς αριστερός λαϊκιστής Ρόμπερτ Φίκο δήλωσε κατηγορηματικά ότι δεν θα στείλει ξανά όπλα στην Ουκρανία.
• Ουγγαρία και Αυστρία δεν επιθυμούν την εξακολούθηση του πολέμου.
• Η Πολωνία μπροστά στις εκλογές άλλαξε στρατόπεδο, σταματά την αποστολή οπλών και βάζει βέτο στα ουκρανικά σιτηρά προς όφελος των Πολωνών αγροτών.
• Ο καγκελάριος Σολτς υπαναχώρησε από προηγούμενες αποφάσεις του και δεν θα στείλει τους πυραύλους TAURUS στην Ουκρανία.
• Ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν και εμβληματική φυσιογνωμία της Ε.Ε. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ σε προχθεσινή συνέντευξή του σε γερμανικό έντυπο κατακεραύνωσε την Ουκρανία ως απολύτως διεφθαρμένη χώρα και υποστήριξε ότι το Κίεβο δεν μπορεί να γίνει μέλος της Ε.Ε., κατακρίνοντας Ευρωπαίους ηγέτες που υπόσχονται ταχεία ένταξη της Ουκρανίας, συζήτηση που θα διεξαχθεί τον ∆εκέμβριο, με Ευρωπαίους αξιωματούχους να υπολογίζουν το κόστος για την ένταξη σε 186 δισ. ευρώ.
Σκεπτικισμός
Οπως είθισται στους κόλπους της Ε.Ε., πολλές από τις δευτεροκλασάτες χώρες- μέλη θα χρησιμοποιήσουν τον σκεπτικισμό τους για την Ουκρανία με αντάλλαγμα δικές τους εσωτερικές προτεραιότητες.
Ωστόσο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες με την άκρατη φιλοαμερικανική στάση τους απέναντι στην Ουκρανία έχουν ήδη σκάψει τον λάκκο τους και επιμένουν να δυσχεραίνουν την ποιότητα ζωής των ίδιων των Ευρωπαίων πολιτών. Προκειμένου να εξοικονομήσουν πόρους ώστε η Ε.Ε. να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες συνδρομής στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, οι ταγοί της Ε.Ε. έχουν αποφασίσει -με τη συμμετοχή όλων των κυβερνήσεων- να υποβαθμίσουν το άλλοτε καμάρι της ευρωπαϊκής πολιτικής, την Κοινή Αγροτική Πολιτική, η οποία και τους «μεγάλους» διασφάλισε αλλά και τις χώρες με ασθενείς προϋπολογισμούς, όπως π.χ. η Ελλάδα, ωφέλησε στον πρωτογενή τομέα.
Από τούδε και εις το εξής τα ευρωπαϊκά κονδύλια για την Κοινή Αγροτική Πολιτική βαίνουν μειούμενα, εξαναγκάζοντας τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σε «επανεθνικοποίηση» αυτής της πολιτικής – δηλαδή θα πληρώνουν από την εθνική τσέπη τη γεωργία, η ανάπτυξη της οποίας επιδεινώνεται ραγδαία, αφού τα ευρωπαϊκά κονδύλια θα μειώνονται συνεχώς.
