Η Κεντροαριστερά σε βέρτιγκο!

Οι μακρόσυρτες διαδικασίες για την ανασύνθεση του προοδευτικού – αριστερού χώρου δείχνουν μέχρι στιγμής να κινούνται σε διαφορετική τροχιά από αυτή που χάραξε έντονα το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα.

• Από τον
  Γιώργο Χατζηδημητρίου

Η Ν.Δ. υπέστη μια ιστορικών διαστάσεων υποχώρηση, χάνοντας 1.000.000 ψήφους, αλλά το θέμα που κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο είναι η πρωτοφανής αδυναμία της Κεντροαριστεράς να καταθέσει στους απογοητευμένους πολίτες που αποσύρουν το ενδιαφέρον τους από την πολιτική μια πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Το άθροισμα των δυνάμεών της δεν μπορεί ούτε γι’ αστείο να απειλήσει τη ραγισμένη ηγεμονία της Ν.Δ.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πρόοδο των πραγμάτων, κάτι που αποτελεί κοινό τόπο στα δύο κόμματα, είναι οι ανεπαρκείς ηγεσίες σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, οι οποίες μοιάζουν με πηγές μόνιμης εσωστρέφειας. Μπροστά στον κοινό υπαρξιακό φόβο ότι οι αλλαγές θα συμπαρασύρουν πρώτα τους ίδιους, γαντζώνονται στην καρέκλα τους αναχαιτίζοντας τις εξελίξεις. Και φυσικά, χωρίς να ευνοούν τις διεργασίες, καθένας διεκδικεί για τον εαυτό του το δικαίωμα να ηγηθεί της προσπάθειας εκ των υστέρων.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, όπως φαίνεται πλέον καθαρά, θέλει να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα Συνέδριο-παρωδία, από το οποίο επιδιώκει να αποσπάσει την εξουσιοδότηση για τη μετάλλαξη του κόμματος σε έναν προσωπικό μηχανισμό ατομικής χρήσης με χαρακτηριστικά μικρής οικογενειακής επιχείρησης. Το δίλημμα που θέτει σε όσους τον αμφισβητούν είναι απλό: ή θα ανοίξουν την πόρτα και θα αποχωρήσουν ή θα παραμείνουν με τους ηγεμονικούς όρους του σε ρόλους που θα απονέμει προνομιακά ο ίδιος.

Και ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος βρέθηκε στη δίνη μιας μαζικής αμφισβήτησης από το ίδιο βράδυ των ευρωεκλογών, υποχρεώθηκε να συρθεί σε εσωκομματικές εκλογές για να αποφύγει τις διαλυτικές συνέπειες μιας παρατεταμένης κρίσης. Στην κομματική βάση όλοι ρωτάνε ποιος από όλους τους υποψηφίους θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη. Πολιτικά καλλιστεία. Το πρόγραμμα δεν θεωρείται και τόσο επείγον.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η λύση του προβλήματος σε ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ αναζητείται στα πρόσωπα και σε οργανωτικού επιπέδου αλλαγές, όταν αυτό που προέχει είναι η αποσαφήνιση των ιδεολογικών και πολιτικών τους χαρακτηριστικών.

«Το Συνέδριο του Οκτωβρίου λανθασμένα επικεντρώνεται σε ζητήματα οργανωτικού χαρακτήρα όταν το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο πρέπει να μας απασχολεί» λέει ο Διονύσης Τεμπονέρας του Αριστερού Δικτύου, βλέποντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να ταξιδεύει πλησίστιος «σε μια πορεία μετάλλαξης».

Σε κοινό μήκος και ο Χάρης Τσιόκας σχολιάζει ότι «ο κόσμος έστειλε μήνυμα απορρίπτοντας τις πολιτικές της κυβέρνησης, αλλά έστειλε και ισχυρό μήνυμα στα κόμματα του προοδευτικού αντιπολιτευτικού τόξου για τις πολιτικές επιδιώξεις κομματικών περιχαρακώσεων. Δεν έλκουν πια τα κόμματα διαμαρτυρίας, ο κόσμος αναζητά το δικαίωμα να επιλέγει ανάμεσα σε υπαρκτά σχήματα εναλλακτικής διακυβέρνησης. Ο πολίτης ζητά λύσεις στα δικά του προβλήματα και όχι των κομματικών γραφειοκρατιών».

Ο Χρήστος Σπίρτζης, ο οποίος ζητά διάλυση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, και οι συν αυτώ (Ζωή Καρκούλια, Κατερίνα Νοτοπούλου κ.ά.) δεν έχουν συγκλίνει για την ώρα με στελέχη όπως οι Κώστας Ζαχαριάδης, Γιάννης Ραγκούσης και Θανάσης Θεοχαρόπουλος, οι οποίοι συχνά πέφτουν στην προεδρική δυσμένεια. Και αφετέρου, η ομάδα των «87», στην οποία εντάσσονται στελέχη του κλίματος Τσίπρα (Αλέκος Φλαμπουράρης, Ολγα Γεροβασίλη, Γιώργος Βασιλειάδης αλλά και στελέχη πολιτογραφημένα μέχρι χθες στον χώρο του Ν. Παππά, όπως ο Γιώργος Μουζάλας), αντιμετωπίζει εμφανώς κρίση στρατηγικής.

Το γεγονός ότι έχουν αποδεχθεί την προεδρική ατζέντα για Συνέδριο τον Οκτώβριο τους έχει εγκλωβίσει σε μια άχαρη συζήτηση, στην οποία το μόνο που απομένει να συμπληρωθεί, όπως προβλέπουν στα πέριξ της Κουμουνδούρου, είναι η ημερομηνία της επόμενης διάσπασης.

Το «όνειρο» για τη δημιουργία μιας μεγάλης προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης

Τα στελέχη του «Δικτύου» (Τεμπονέρας, Τσιόκας, Κοτσακάς κ.ά.) που έχουν παραιτηθεί από τα κομματικά όργανα αλλά παραμένουν ως απλά μέλη θεωρούν, όπως συνέβη στη Γαλλία, ότι είναι μονόδρομος η δημιουργία μιας μεγάλης προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης που θα στηρίξει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα χωρίς να ακυρώνεται η ταυτότητα κάθε κόμματος.

Το ίδιο υποστηρίζει ενεργά πλέον και ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος υπογραμμίζει ότι «με τις κατάλληλες κινήσεις, με πραγματική γείωση στην κοινωνία και υποχώρηση των εγωισμών μπορεί να προκύψει μια ευρύτερη συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων, κλείνοντας τον δρόμο στην άνοδο της Ακροδεξιάς». Είναι η ιδέα για ένα «νέο, μαζικό, λαϊκό κόμμα, από τη Ριζοσπαστική Αριστερά μέχρι την Αριστερή Σοσιαλδημοκρατία», που άφησε πριν από δύο εβδομάδες ο Γιάννης Δραγασάκης, κλείνοντας οριστικά πίσω του την πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ.

«Η συζήτηση αυτή έπρεπε να είχε ξεκινήσει χθες» λέει συχνά η Ολγα Γεροβασίλη, αλλά, αν εξαιρέσει κανείς το «Αριστερό Δίκτυο», που διατυπώνει τις πλέον ξεκάθαρες θέσεις για τη «σύσταση ενός συντονιστικού οργάνου που θα προκύψει με τη συμμετοχή κοινωνικών, παραγωγικών και πολιτικών εκπροσώπων και στελεχών και θα συνθέσει το σχήμα του μοντέλου διακυβέρνησης», τα υπόλοιπα στελέχη που δίνουν τη μάχη εντός ΣΥΡΙΖΑ μετεωρίζονται αβέβαια.

Με το μυαλό στην εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ

Τα σχέδια πολλών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ συναρτώνται με τις εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ. Ενδεχόμενη επικράτηση του «παπανδρεϊκού» στρατοπέδου που εκφράζεται κυρίως μέσω του Παύλου Γερουλάνου ή και του Χάρη Δούκα, ο οποίος αποτελεί ζωντανό παράδειγμα επιτυχούς συνεργασίας της Κεντροαριστεράς στον Δήμο Αθηναίων, εικάζεται βάσιμα ότι θα απελευθερώσει την όλη συζήτηση. Ο Ν. Ανδρουλάκης (όπως και ο Σ. Κασσελάκης) υπόσχεται, αν κερδίσει, να διοργανώσει ανοιχτό πολιτικό συνέδριο για την Κεντροαριστερά, αλλά αντιμετωπίζεται σαν ανασχετικός παράγοντας, γιατί θέλει «να κάθεται στην πόρτα», ενώ στον Μιχάλη Κατρίνη, που επιμένει να υπενθυμίζει ότι σταθερός πολιτικός και ιδεολογικός αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ είναι η Ν.Δ., αναγνωρίζεται λόγος συναινετικός. Μπαρουτοκαπνισμένα στελέχη, όπως οι Δ. Ρέππας, Χ. Καστανίδης και Απ. Κατσιφάρας, στηρίζουν το εγχείρημα, ενώ ακόμα και η Αννα Διαμαντοπούλου, παρά τις αρχικά άκαμπτες θέσεις της, έβαλε τελευταία νερό στο κρασί της και αποδέχεται την ανάγκη συγκλίσεων με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατία