Στη σκηνή του πολυχώρου Αυλαία, σε ένα λιτό και ατμοσφαιρικό σκηνικό που προϊδεάζει τον θεατή ότι το κοινωνικό θρίλερ του βραβευμένου Μιχαήλ Άνθη, θα εκτυλιχθεί μέσα στους τοίχους ενός σπιτιού, η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ερμηνεύοντας τους ρόλους ενός παντρεμένου ζευγαριού στη σύγχρονη εποχή που ζει με παρωπίδες, την ώρα που μπροστά τους ξεδιπλώνεται η «κόλαση».
- Από την Πωλίνα Χρήστου
Η οικογένεια έχει μετακομίσει στην επαρχία, με τον πατέρα να προσπαθεί να χτίσει μια αψεγάδιαστη εικόνα ενός ανιδιοτελούς γιατρού, ο οποίος προσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς στην τοπική κοινωνία. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να εισχωρήσει στην πολιτική. Ο ίδιος επιχειρεί να διατηρήσει ένα χαμηλό προφίλ, εκείνο του επιτυχημένου αλλά μετριόφρονος οικογενειάρχη που έχει έχει πάντα τον απόλυτο έλεγχο των πραγμάτων.
Η μητέρα έχει αφήσει πίσω της την καριέρα της ως manager development, προκειμένου να ακολουθήσει τον σύζυγό της και να αφοσιωθεί στην ανατροφή της 15χρονης κόρη της. Η απομάκρυνση από την κοινωνική ζωή της πόλης, η αποκοπή της από κάθε επαγγελματική δραστηριότητα και η απομόνωση στο σπίτι, την έχουν οδηγήσει στην κατάθλιψη, την οποία προσπαθεί να διαχειριστεί αναζητώντας παρηγοριά στην τέχνη και στο αλκοόλ.
Η γαλήνια φυσιογνωμία της Φανής, την οποία υποδύεται η καθηλωτική Τάνια Τρύπη, «σκοτεινιάζει» κάθε φορά που η ίδια έρχεται αντιμέτωπη με την ψυχολογική και σωματική κακοποίηση που της ασκεί ο σύζυγός της Στάθης, τον ρόλο του οποίου ερμηνεύει ο εξαιρετικός Κωνσταντίνος Καζάκος. Τρόμος, σιωπή, ανοχή· και μια «συγγνώμη» που ενίοτε βγαίνει από τα χείλη του συζύγου της, με στόχο να την εγκλωβίσει στον φαύλο κύκλο της βίας και της καταπίεσης.
Κοινός παρονομαστής στην ζωή τους, η 15χρονη κόρη τους Μαρία, στην οποία χαρίζει τη φωνή της η Τζένη Καζάκου, καρπός του έρωτα των δύο ηθοποιών από τον γάμο τους το 1999. Η 22χρονη που ακολουθεί τα βήματα των γονιών της και των παππούδων της στον χώρο της υποκριτικής, συμμετέχει φωνητικά στην παράσταση. Η ίδια ακούγεται να εκφράζει με ποιητικό ύφος τις σκέψεις και τα συναισθήματα του έφηβης μαθήτριας που προσπαθεί μέσα από τον δικό της «κώδικα», να επικοινωνήσει το φριχτό μυστικό που την βασανίζει. Κάθε φορά που η Μαρία αντιλαμβάνεται ότι ο της πατέρας της βρίσκεται στο σπίτι, ο ήχος από το τσέλο (Σταύρος Παργινός) που παίζει κλεισμένη στο δωμάτιό της, «σπάει».
Το έργο κορυφώνεται με έναν δραματικό τρόπο, όταν ξαφνικά κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα βίντεο με την Μαρία να καπνίζει χόρτο γυμνή, μέσα στις τουαλέτες του σχολείου, μαζί με δύο συμμαθητές της. Η ανατροπή που ακολουθεί «παγώνει» τους θεατές. «Άγουρα κεράσια έγιναν κραγιόν στα χείλη της» και μια ανατριχιαστική αποκάλυψη που έρχεται στο φως -δυστυχώς πολύ αργά- αναγκάζουν την Τάνια Τρύπη να βρεθεί αντιμέτωπη με τον «κώδικα» της κόρης της, με την σκληρή αλήθεια που η Μαρία δεν τολμούσε να ξεστομίσει.
Οι δυο τους είναι εξίσου υπεύθυνοι για την τραγική εξέλιξη. Ο Στάθης αρνείται πεισματικά να το παραδεχτεί, ωστόσο, η Φανή αποφασίζει να πάρει εκδίκησή για το παιδί της, με έναν τρόπο που θα τους εγκλωβίσει αμφότερους σε μια τιμωρία εφ’ορου ζωής.
Το τέλος αφήνει στους θεατές συναισθήματα θλίψης, πικρίας και αγανάκτησης. Εγείρει έντονους προβληματισμούς και καταδεικνύει ένα φαινόμενο το οποίο, ναι μεν μας συνταράσσει και μας τρομάζει, αλλά μέχρι τώρα η κοινωνία μας δεν έχει καταφέρει να βρει ουσιαστικούς τρόπους για την αντιμετώπιση και την καταπολέμησή του.
Η συνεργασία με τον Μανούσο Μανουσάκη
Συναντήσαμε τους δύο ηθοποιούς μετά το τέλος της παράστασης που σκηνοθετεί ο Μανούσος Μανουσάκης, ο οποίος αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία των ελληνικών θεαμάτων.
«Ο Μανουσάκης κυνηγάει την λεπτομέρεια. Ψάχνει διαρκώς, δεν μένει ποτέ στην επιφάνεια, θέλει ”λεπτοδουλειά”. Είναι πάντα χαρά μου να δουλεύω μαζί του, είναι ένας επαγγελματίας του είδους που ξέρει πολύ καλά την δουλειά του, αγαπάει πολύ τους ηθοποιούς του. Μπορεί να είναι πολύ αυστηρός αλλά πάντα βάζει αγάπη και αυτό είναι το ζητούμενο» δήλωσε στο newsbreak.gr ο Κωνσταντίνος Καζάκος και πρόσθεσε: «Με την Τάνια είναι η δεύτερη φορά που υποδυόμαστε το ζευγάρι, έχει προηγηθεί και η συνεργασία μας στο Κόκκινο Ποτάμι. H συνεργασία μας είναι άψογη, είναι εξαιρετική ηθοποιός».
Από πλευράς της, η Τάνια Τρύπη μίλησε με ιδιαίτερη «ζεστασιά» για την συνεργασία και την σχέση της με τον σκηνοθέτη: «Ο κ. Μανουσάκης είναι η μεγάλη μου αγάπη, έχω συνεργαστεί μαζί του πολλές φορές και πάντα κάνω εν λευκώ ό,τι μου λέει. Σε όποια δουλειά και αν με φωνάξει, θα πάω. Τον αγαπώ, είναι η οικογένειά μου».
«Δυστυχώς το έργο διαπραγματεύεται πράγματα επίκαιρα και σκληρά»
Πόσο εύκολο ήταν άραγε για τους δύο ηθοποιούς –που είναι ταυτόχρονα και γονείς– να ακούν την φωνή του πραγματικού παιδιού τους, σε ένα έργο με τόσο «σκληρή» υπόθεση;
«Το να ακούμε τη φωνή του πραγματικού μας παιδιού είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Δυστυχώς το έργο διαπραγματεύεται πράγματα επίκαιρα και σκληρά. Πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί, να παρατηρούμε τι γίνεται δίπλα μας, ακόμα και μέσα στο σπίτι μας. Πολλές φορές άνθρωποι που φαίνονται φυσιολογικοί δεν είναι, κρύβουν μέσα τους κάτι σκοτεινό. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να μιλήσουμε, να σπάσει το απόστημα» σημείωσε ο κ. Καζάκος.
«Να πω την αλήθεια στην αρχή δεν ήθελα να ακούω την φωνή του παιδιού μου στο συγκεκριμένο έργο, αλλά στη συνέχεια κατάφερα και το απομόνωσα» δήλωσε η κ. Τρύπη, ενώ στην ερώτηση για το αν υπήρξε κάτι που την δυσκόλεψε στον ρόλο της, η ίδια τόνισε: «Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για ένα εύκολο έργο. Ωστόσο αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο, είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας. Αυτό εξακολουθεί να με δυσκολεύει».
«Όταν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να μιλήσει, πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα τον ακούσει»
Μιλώντας για το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας στην εποχή μας αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο οι γονείς οφείλουν να αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους, η κ. Τρύπη ανέφερε: «Η ενδοοικογενειακή βία υπήρχε από πάντα και θα συνεχίσει να υπάρχει. Το θέμα είναι όταν κάποιος βρίσκει τη δύναμη να μιλήσει, να υπάρχει κάποιος που θα τον ακούσει. Οι γονείς καλό θα είναι να βρίσκονται κοντά στα παιδιά, τα παιδιά δεν μας ανήκουν, ζούμε επί ίσοις όροις. Φέρνουμε στον κόσμο τα παιδιά για να είμαστε δίπλα τους, όχι για να τα καταπιέζουμε και να τους επιβάλλουμε πράγματα. Είναι αυτόνομες προσωπικότητες και θέλουν σεβασμό και εκτίμηση, όπως κάθε άλλο άτομο στη ζωή μας. Εγώ αυτό έκανα με τα παιδιά μου και δεν το έχω μετανιώσει, πάντα υπάρχει ισότητα και ισορροπία στο σπίτι μας».
Ζητήσαμε από τον κ. Καζάκο να μας σχολιάσει αν θεωρεί ότι στην εποχή μας εξακολουθεί να υπάρχει η στερεοτυπική αντίληψη ότι ο πατέρας με πρόσχημα την εργασία του ή άλλους λόγους, αποστασιοποιείται από τους προβληματισμούς των παιδιών, αφήνοντας το βάρος στη μητέρα: «Κατά τη γνώμη μου, αυτό εξαρτάται από τον ίδιο τον γονέα, δεν παίζει ρόλο το φύλο. Αντίστοιχα βλέπουμε πολλές μητέρες να αδιαφορούν για τα παιδιά τους. Ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με παράλογα πράγματα. Σκέφτεσαι ”μα πως είναι δυνατόν”; Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει το χειρότερο ζώο».
Η παράσταση «Άγουρα Κεράσια» θα συνεχιστεί μέχρι τέλος Μαΐου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο Θέατρο Αυλαία – Πολυχώρος Τεχνών.
Εισιτήρια μπορείτε να βρείτε εδώ.