«Ο έρωτας έχει και ζήλια και πόθο και δύναμη και μίσος, αλλά όταν γίνει δημιουργικός σε οδηγεί στην αγάπη» λέει ο Αλέξανδρος Λογοθέτης σε μια εκ βαθέων συζήτηση για την εφημερίδα «Espresso».
«Σπίτι είναι»… λοιπόν;
Σπίτι είναι καταφύγιο. Είναι φωλιά, είναι ελευθερία, είναι το μέρος όπου βρίσκονται οι άνθρωποι που αγαπάς και σ’ αγαπούν.
Μεγαλώσατε σε μια παραδοσιακή ελληνική οικογένεια;
Δεν μεγάλωσα σ’ ένα τυπικό ελληνικό παραδοσιακό σπίτι. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρός, τριών χρονών, γιατί υπήρχαν προβλήματα μεταξύ τους. Αλλά αυτό που λένε ελληνική παραδοσιακή οικογένεια το έζησα. Ήταν στο σπίτι της γιαγιάς μου στην Κρήτη, όπου περνούσα και όλες μου τις διακοπές και ήταν πολύ όμορφα και ζεστά.
Διάβασα σε μια συνέντευξή σας, που μου άρεσε πολύ και με εξέπληξε ευχάριστα, ότι κατά κάποιον τρόπο γίνατε ηθοποιός, γιατί θέλατε να γνωρίσετε καλύτερα τον πατέρα σας, τον σπουδαίο ηθοποιό Ηλία Λογοθέτη. Το κατάλαβα σωστά;
Βασικά ήταν μια ανάγκη μου να επικοινωνήσω με ένα κομμάτι του πατέρα μου, και το θέατρο ήταν η πόρτα. Το θέατρο ήταν μια επιλογή δουλειάς, όχι μόνο συναισθηματική ή ψυχολογική. Είναι η δουλειά την οποία σπούδασα και αγαπώ πολύ.
Μας φαντάζει πολύ θετικό ότι φέτος στην τηλεόραση τα κανάλια επενδύουν επιτέλους στην ελληνική μυθοπλασία. Θα έλεγα ότι τη φετινή σεζόν θα δούμε ωραία τηλεόραση…
Μα όλοι χρειαζόμαστε να γελάμε και να κλαίμε με καλές κωμωδίες και δυνατά δράματα. Είναι στην ύπαρξή μας και το γέλιο και το κλάμα. Είναι βασικά συναισθήματα. Όταν έπαιξα στη σειρά του Mega «Το νησί» τον ρόλο του γιατρού Νίκου Κυρίτση, συνειδητοποίησα ότι οι τηλεθεατές αγαπούν το δράμα το ίδιο με την κωμωδία.
Μιλάτε για μια από τις αριστουργηματικές σειρές της ελληνικής τηλεόρασης και φυσικά ο ρόλος σας ήταν από τους πιο εμβληματικούς…
Πιστεύω ότι «Το νησί» ήταν ένα από τα διαμάντια και τα κοσμήματα της ελληνικής τηλεόρασης. Από τις σειρές που έγραψαν ιστορία στη μικρή οθόνη. Όσοι ηθοποιοί παίξαμε σε τέτοιες δουλειές και είχαμε τη χαρά να τις ζήσουμε μας ακολουθούν στο βιογραφικό μας. Η ζωή προχωρά όμως, η οικονομία διαμορφώνει και τη στρατηγική της τηλεόρασης και πολλές φορές αντιμετωπίζεται η κρίση και με άλλες επιλογές πέραν της μυθοπλασίας.
Τι σας άφησε στη μνήμη «Το νησί»;
Α, είναι η γενικότερη ατμόσφαιρα, η αρωγή του κόσμου για να γίνουν τα γυρίσματα, η φιλοξενία του ντόπιου πληθυσμού αλλά και οι περιηγήσεις στους φυσικούς χώρους. Θυμάμαι ότι έφτασα στην Κρήτη τον Δεκέμβριο του 2009 για να μπορώ να εγκλιματιστώ με τον χώρο και έφυγα από το νησί τον Σεπτέμβριο του 2011. Τότε δημιουργήθηκε η εντύπωση σε πολλούς ότι πήρα την απόφαση να φύγω από την Αθήνα και να μείνω στην επαρχία. Δεν έγινε κάτι τέτοιο. Απλά εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να μείνω στην Κρήτη, που αγαπώ πάρα πολύ.
Όλοι ζούμε με αυτό το όνειρο της αποκέντρωσης… Άρα οι δημοσιογράφοι έπλεξαν έναν ωραίο μύθο. Δεν θα θέλατε να επιστρέψετε κάποτε στον τόπο των παιδικών σας διακοπών;
Δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον, προς το παρόν ζούμε και εργαζόμαστε με την οικογένειά μου στην Αθήνα. Η επιστροφή στη φύση, η ζωή έξω από την πόλη, έχει μια ποιότητα ζωής, παρέχει μια ασφάλεια, αλλά η δουλειά μου -και της συζύγου μου και η δική μου- είναι εδώ στην πρωτεύουσα. Και φέτος έχουμε τη χαρά και οι δύο να δουλεύουμε στον Alpha σε δύο πολύ καλές σειρές.
Στην επαρχία δεν θα είναι δύσκολη η προσαρμογή;
Μα ο Έλληνας δεν ζει στις Βερσαλλίες και ξαφνικά θα βρεθεί σε κάποιο χωριό της Αλσατίας. Πιστεύω ότι στην οικογένειά μου, όπως και σε άλλες ελληνικές οικογένειες, μπορούμε να αλλάξουμε τις ανάγκες μας και να προσαρμοστούμε οικονομικά. Το θέμα είναι να είσαι καλά στην ψυχική σου υγεία. Αν είσαι καλά στην ψυχική σου υγεία, τότε είσαι ενεργός και στη δημόσια ζωή σου, στην επαγγελματική αλλά και στην προσωπική. Η δουλειά του ηθοποιού ικανοποιεί κατά βάθος και ένα κομμάτι ματαιοδοξίας, γιατί έχει να κάνει με την έκθεση. Άρα όταν κάποιος από τους καλλιτέχνες κάποια στιγμή αποτραβηχτεί από τα μεγάλα θέατρα, τον κόσμο, θα πρέπει να το έχει δουλέψει πάρα πολύ καλά με τον εαυτό του και να κάνει το βήμα.
Οι ηθοποιοί κυνηγάτε το μεγάλο όνειρο;
Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι κυνηγάνε το μεγάλο όνειρο, μέχρι που έρχεται η πραγματικότητα και το όνειρο αναθεωρείται. Η καριέρα, η επιτυχία, η ύλη, όλα αναθεωρούνται με τα χρόνια και μένει η ουσία. Είναι ωραία αυτή η διαδρομή, έχει μια σοφία. Το να γίνεις σκλάβος της δόξας και του χρήματος θα σε φέρει νομοτελειακά σε μια σύγκρουση με τα πραγματικά σου «θέλω». Όταν τα κυνηγάς αυτά τα δύο, ουσιαστικά κάποια στιγμή αρνείσαι το εγώ σου – όπως και το να δημιουργήσεις οικογένεια πολλές φορές γίνεται μια εμμονή από κοινωνικούς λόγους και όχι από ουσιαστική ανάγκη. Δεν θα έκανα ποτέ ένα παιδί απλά για να επιβεβαιωθώ ως γονιός.
Η επιλογή μου για να γίνω πατέρας έγινε από αγάπη, από προσφορά και από τη μεγάλη μου επιθυμία να δω ένα πλάσμα να ανοίγει τα φτερά του και να δημιουργεί όμορφα πράγματα. Το να είσαι γονιός θέλει ισορροπίες. Είναι σαν να βλέπεις το παιδί σου να περπατά σε ένα τεντωμένο σχοινί σαν ακροβάτης, να μην το φοβίσεις για να συνεχίσει και από την άλλη, όταν πέσει, να το προλάβεις να είσαι από κοντά για να γίνεις μεμιάς το δίχτυ προστασίας του, αν και το ιδεατό θα ήταν να έχει τέτοια εφόδια που να μη σ’ έχει ανάγκη.
Ο ήρωας που υποδύεστε είναι ο κλασικός γονιός;
Θα έλεγα ότι είναι ο κλασικός πατέρας, που εργάζεται και ζει για τα παιδιά του, τα οποία αρκετές φορές βολεύονται με την αγάπη και την καλοσύνη του, και δεν παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Απλά τον ήρωά μου, αν και λάτρη της οικογένειας, τον κυνηγούν δύο διαζύγια τα οποία δεν ήθελε. Και πάνω εκεί στήνεται ολόκληρη η σατιρική δομή. Αυτή η σειρά μού αρέσει πολύ γιατί δεν έχει τα κλασικά κλισέ της κωμωδίας, αλλά μια διαφορετική πτυχή. Ο ήρωας που ενσαρκώνω δεν επιδιώκει αυτά που του συμβαίνουν, αλλά η ζωή του είναι μια συνεχής έκπληξη και τα πάντα αλλάζουν.
Μέχρι που ερωτεύεται ξανά και κάποιοι θα μπουν στη θέση τους;
Θα μπουν; Ούτε ο νέος έρωτας ήταν στο πρόγραμμά του, απλά του προέκυψε. Αλλά αυτό είναι ο έρωτας: κινητήριος δύναμη. Σε περνά σε άλλο επίπεδο. Ακόμη και ο έρωτας για την τέχνη, το διάβασμα, τα ταξίδια, σε περνά σ’ άλλο επίπεδο. Μπορεί να μην έχουν να κάνουν με πρόσωπο, αλλά ο ερωτισμός δεν εξαντλείται μόνο στα πρόσωπα. Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να σε φτάσει και στην κορυφή της αγάπης. Ο έρωτας έχει και ζήλια και πόθο και δύναμη και μίσος, αλλά όταν γίνει δημιουργικός σε οδηγεί στην αγάπη.
Πώς βλέπετε την Ελλάδα σήμερα; Η μεσαία τάξη φτωχοποιήθηκε. Έχασε τη δύναμή της…
Δεν έχουμε να κάνουμε όμως με αυτοάνοσο νόσημα. Ναι, ο λαός μας πέρασε πολλά με τα Μνημόνια, αλλά μπορούμε να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο. Δεν χρειάζεται πάντα να ψάχνουμε για μεγάλες δυνάμεις και για ξένους σωτήρες για να μας σώσουν.
Στοχοποιήθηκαν ακόμη και τα παιδιά που επέλεξαν να φύγουν από την Ελλάδα και θέλησαν να βρουν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Εγώ αυτό το βλέπω υγιές και σ’ έναν βαθμό δείγμα κοινωνικής ωρίμανσης. Η ζωή δεν έχει νόρμες. Πρέπει να είσαι δυνατός και να παλεύεις τις δυσκολίες. Άλλες γενιές έζησαν πόλεμο, Κατοχή, προσφυγιά. Δεν χρειάζεται πάντα να έχεις έναν μπαμπά και μια μαμά όταν είσαι ενήλικας. Πρέπει να σταθείς στα πόδια σου. Αλλά η Ελληνίδα μάνα και ο Έλληνας πατέρας είναι υπερπροστατευτικοί. Λοιπόν στην Ελλάδα αυτά είναι πλέον τα δεδομένα, αυτή είναι η φορολογία και θα πρέπει δυστυχώς ή ευτυχώς να ανταπεξέλθουμε. Δεν μπορούμε να αντιδρούμε σαν να μας πήραν το ζαχαρωτό από το χέρι.
Ο καπιταλισμός είναι πολύ σκληρός…
Δεν έχετε άδικο. Αλλά με το να φτιάχνουμε παιδιά-μηχανές, που εξυπηρετούν το σύστημα και δεν ανακαλύπτουν τον κόσμο, δεν παίρνουν ελεύθερα πρωτοβουλίες, τι κάνουμε; Ουσιαστικά ανατροφοδοτούμε τον καπιταλισμό, τους χαρτογιακάδες, δεν επαναστατούμε για ένα καλύτερο αύριο, δεν διορθώνουμε τον εαυτό μας και δεν ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό μας.
Ο άνθρωπος γιατί επιζητεί το θέατρο;
Άλλοτε από απόγνωση, άλλοτε από όνειρο, άλλοτε από έρωτα. Για να βγάλεις
εις πέρας τη ζωή και τον φόβο του θανάτου αυτό γίνεται δυνατό μέσα από την
τέχνη και τον έρωτα. Ότι ανεβαίνουν 800 παραστάσεις τον χρόνο στην Αθήνα
βέβαια δεν ξέρω αν αυτό είναι σωστό. Γιατί το θέμα είναι να ανεβαίνουν και οι
ηθοποιοί να πληρώνονται, να βγάζουν το μεροκάματό τους. Το να δουλεύουν το
πρωί στην τηλεόραση και το βράδυ στο θέατρο 15 ώρες δουλειά την ημέρα και
να μη βλέπουν την οικογένειά τους… δεν ξέρω τι καλλιτέχνες θέλουμε… Το να
βγαίνουν 600 ηθοποιοί από σχολές θεατρικές στην Αθήνα μου φαίνεται
περίεργο. Δεν είμαστε η Νέα Υόρκη ούτε το Λονδίνο. Αν παλέψουμε στην
Ελλάδα όλοι μας πιο οργανωμένα, πιο παραγωγικά, θα βγούμε στο μέλλον πιο πλούσιοι.
