Σαν σήμερα, στις 12 Ιανουαρίου 1934, γεννήθηκε η Ευγενία Καρπούζη. Είχε γονείς εκπαιδευτικούς και τους ακολουθούσε σε όλες τις μεταθέσεις τους. Ο πατέρας της Κωνσταντίνος Καρπούζης ήταν μαθηματικός και η μητέρα της, Θεώνη, δασκάλα.
Η Ευγενία γράφτηκε εσωτερική στη Σχολή Καλογραιών Θεσσαλονίκης και εν συνεχεία στη Σχολή «Αγιος Ιωσήφ» στην Αθήνα.
Από μαθήτρια έδειξε τις ικανότητές της στην υποκριτική και το 1951, στην τελετή αποφοίτησης της σχολής της, έπαιξε την Αντιγόνη στην τραγωδία του Σοφοκλέους στο θέατρο Ρεξ. Την ίδια χρονιά γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μαθητεύει δίπλα στον Δημήτρη Pοντήρη, στον Αγγελο Tερζάκη, στην Kατερίνα και στον Γιώργο Παππά, τον οποίο ερωτεύεται σφόδρα.
Α, και αλλάζει όνομα. Ασφαλώς το «Ευγενία Καρπούζη» δεν είναι τόσο «καλλιτεχνικό». Έτσι, γεννιέται η Τζένη Καρέζη!
Ο πρώτος ρόλος της στο θέατρο είναι πλάι στη Μελίνα Μερκούρη και στον Βασίλη Διαμαντόπουλο, στο έργο του Αντρέ Ρουσέν «Ωραία Ελένη», τον Οκτώβριο του 1954 στο θέατρο Κοτοπούλη. Έπεται η Αντέλα στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα, δίπλα στην Κατίνα Παξινού, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Και ακολουθούν ρόλοι στο Εθνικό Θέατρο: Οφηλία («Αμλετ»), Κορντέλια («Βασιλιάς Ληρ»), Μυρίνη («Λυσιστράτη»), ώσπου έρχεται το σινεμά!
Το 1955 κάνει το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη
Είναι το 1955 που ο Αλέκος Σακελλάριος της δίνει τον πρώτο ρόλο στο «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», που γίνεται τεράστια επιτυχία και συγκινεί ακόμη και σήμερα!
Το εικοσάχρονο όμορφο κορίτσι κατακτά τις καρδιές των θεατών και ακολουθούν «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Η νύφη το ’σκασε» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «Δεσποινίς διευθυντής» (1964), «Μια τρελή τρελή οικογένεια» (1965), «Τζένη Τζένη» (1966), «Ενας ιππότης για τη Βασούλα» (1968), «Μια γυναίκα στην Αντίσταση» (1970).
Η μεγάλη της αγάπη, όμως, παραμένει το θέατρο. Ετσι, θιασάρχισσα πια, συνεργάζεται με τους Λάμπρο Κωνσταντάρα, Ντίνο Ηλιόπουλο, Μίμη Φωτόπουλο, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, ώσπου σμίγει -και γίνεται ζευγάρι αχώριστο- με τον Κώστα Καζάκο, με τον οποίο έπαιζε μαζί από το 1968 μέχρι το τέλος της ζωής της!
Θα παίξουν μαζί Καμπανέλλη, Άλμπι, Ίψεν, Τσέχοφ, Αναγνωστάκη, ενώ το 1985 ερμηνεύει αρχαίο δράμα, τη «Μήδεια», σε σκηνοθεσία Μίνωα Bολανάκη, αποσπώντας σπουδαίες κριτικές, εμφανιζόμενη στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο! Ακολουθεί η «Ηλέκτρα», σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Στούρουα, στην Επίδαυρο και στον Λυκαβηττό.
Εκεί, όμως, που «σπάνε ταμεία» είναι στο «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη που παίζεται το 1973 και γίνεται προπύργιο της αντίστασης κατά της επταετίας.
Στο ίδιο ύφος, ακολούθησαν «Το κουκί και το ρεβύθι» (1974) και «Εχθρός λαός» (1975).
Η τελευταία της θεατρική εμφάνιση ήταν στο «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη (1990).
Η Τζένη Καρέζη, γεννημένη με το χαμόγελο στα χείλη και τη μελαγχολία στα μάτια, πέρασε μια ήσυχη και απόλυτα καλλιτεχνική ζωή. Παντρεύτηκε το 1962 τον Ζάχο Χατζηφωτίου, με τον οποίο δεν μπόρεσε να στεριώσει, και το 1968 έδεσε τη ζωή της με τον Κώστα Καζάκο, με τον οποίο έμεινε μέχρι τον θάνατό της, από τον καρκίνο, τον Ιούλιο του 1992. Απέκτησαν ένα παιδί, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, διακεκριμένο, σήμερα, ηθοποιό.
Ήταν ένα πλάσμα ευγενές και καλοσυνάτο, που γινόταν αμέσως αγαπητό. Χωρίς να έχει σπουδαία φωνή, τα τραγούδια που ερμήνευσε στις ταινίες της έμειναν στον ακροατή περισσότερο από τη δική της ερμηνεία παρά από άλλες, πολύ καλύτερες φωνητικά, που ακολούθησαν.
Διαβάστε επίσης: Το Πολεμικό Ναυτικό φέρνει στην επιφάνεια τα ιστορικά ναυάγια
Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, είχε δημοσιευτεί στον Τύπο μια επιστολή της που έγραφε: «Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Να αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα ελπίζω»…
Η Τζένη Καρέζη πέθανε στις 27 Ιουλίου του 1992, έπειτα από μάχη με τον καρκίνο. Στη μνήμη της ιδρύθηκε, την ίδια χρονιά, το Ίδρυμα «Τζένη Καρέζη», με σκοπό την παρηγορητική αγωγή των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο και χρόνιες καταληκτικές νόσους και τη με κάθε μέσο ανακούφισή τους από τον πόνο.
Στη μνήμη μας έχει παραμείνει ως μια ηθοποιός με σπουδαίο πηγαίο ταλέντο, αλλά και ως ένας άνθρωπος συνεπής και σταθερός στις θέσεις και τις απόψεις του.
