Μια ιστορία παρόμοια με του Χάτσικο συμβαίνει εδώ και ενάμιση χρόνο στην Ναυπακτία, διδάσκοντάς μας ότι η αγάπη του ανθρώπου ανταμείβεται με πίστη και αφοσίωση ακόμα και από τα ζώα. Για όσους δεν γνωρίζετε την ιστορία του Χάτσικο, προτού προχωρήσουμε, θα σας τη διηγηθούμε.
Ο Χάτσικο ήταν ένας λευκός σκύλος ράτσας Ακίτα, ο οποίος γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1923, στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας. Έγινε διάσημος για την αξιοθαύμαστη αφοσίωση στον κύριό του, στον οποίο έμεινε πιστός για όλη του τη ζωή. Ο Χάτσικο έγινε ο σκύλος του καθηγητή Χιντεσάμπουρο Ουένο σε ηλικία μόλις δύο μηνών.
Οι δυο τους έγιναν αχώριστοι. Πήγαιναν μαζί κάθε μέρα μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, απ’ όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο του Τόκυο, στη δουλειά του. Την ώρα που επέστρεφε, ο σκύλος του τον περίμενε έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό, για να επιστρέψουν μαζί στο σπίτι. Προηγουμένως, βέβαια, είτε είχε επιστρέψει στο σπίτι είτε τριγύριζε. Την καθιερωμένη ώρα, πάντως, ήταν στο σταθμό, για να παραλάβει το αφεντικό του.
Αυτό συνέβαινε καθημερινά έως τον Μάιο του 1925, όταν ο καθηγητής έπαθε εγκεφαλικό, καθώς έκανε διάλεξη, και πέθανε…
Έκτοτε ο Χάτσικο άλλαξε πολλά αφεντικά, αλλά πάντα δραπέτευε. Επί 10 χρόνια κάθε βράδυ επέστρεφε στο σταθμό των τρένων, όπου περίμενε μέχρι να κατεβεί και ο τελευταίος επιβάτης, με την ελπίδα να δει τον καθηγητή για να τον συνοδεύσει σπίτι, αλλά μάταια… Τελικά, ο πιστός κι αφοσιωμένος σκύλος πέθανε στις 8 Μαρτίου του 1935, σε ηλικία 12 ετών από καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο, κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια, όπου για όλη του τη ζωή επέστρεφε, περιμένοντας τη συνηθισμένη ώρα τον καλύτερό του φίλο, έναν άνθρωπο που τον αγάπησε πολύ.
Το Nafpaktia news.gr αποκάλυψε μια παρόμοια συγκινητική ιστορία, με έναν σκύλο που έχει κάνει σπίτι του το σημείο δίπλα από το εικονοστάσι του αφεντικού του. Ο 40χρονος -τότε- Χάρης στις 9 Νοεμβρίου του 2017 έχασε τη ζωή του στην Παλαιά Περιφερειακή Οδό προς τον Εύηνο ποταμό μετά από σύγκρουση με μπετονιέρα.
Έκτοτε, και παρότι πολλοί προσπάθησαν να βρουν στον σκύλο του Χάρη μια στέγη, εκείνος προτίμησε να μείνει δίπλα στο σημείο, όπου έφυγε η ψυχή του αφεντικού του, δίπλα στο μνημείο που έφτιαξε η οικογένεια στη μνήμη του.
Το γεγονός παρατήρησαν οι κάτοικοι της περιοχής και το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα. Δίπλα στο εικόνισμα κάθεται άγρυπνος φρουρός ο σκύλος του Χάρη, που δεν επέστρεψε στο σπίτι τους, περίπου δώδεκα χιλιόμετρα μακριά.
Φαίνεται, λοιπόν, πως τον Χάρη δεν αγαπούσαν πολύ μόνο οι δικοί του άνθρωποι, αλλά και ο πιστός του φίλος.
Η είδηση του θανάτου του είχε συγκλονίσει την τοπική κοινωνία, καθώς λίγα χρόνια νωρίτερα είχε χάσει τη ζωή του και ο αδερφός του. Και οι δύο, δε, έφυγαν απ’ τη ζωή λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους.
Το περίεργο στην ιστορία με τον σκύλο είναι ότι μένει μόνος του σε μια ερημική περιοχή δίχως να εγκαταλείπει το σημείο, ενώ συγκινητική είναι και η αγάπη του κόσμου, που καθημερινά τον φροντίζει και που του έχει, επίσης, κατασκευάσει ένα μικρό σπιτάκι.
