«Θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου είναι λαμπρά και καθ’ αυτήν εις πάντα Έλληνα δια την εν αυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος δια την κατ’ αυτήν την ημέραν έναρξιν του περί της ανεξαρτησίας αγώνος του ελληνικού Έθνους, καθιερούμεν την ημέραν ταύτην εις το διηνεκές ως ημέραν εθνικής εορτής».
15 Μαρτίου το 1838, με το διάταγμα υπ’ αριθμόν 980/1838, η 25η Μαρτίου καθιερώνεται ως ημέρα εθνικής εορτής. Η εισήγηση για το διάταγμα ανήκει στον Γεώργιο Γλαράκη, γραμματέα της Επικρατείας επί των Εκκλησιαστικών, Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και Εσωτερικών.
Δέκα ημέρες μετά έγινε και ο πρώτος εορτασμός της επετείου. Το ξημέρωμα της 25ης Μαρτίου 1838, κανονιοβολισμοί σήμαναν την έναρξη των εκδηλώσεων. Μετά την επίσημη δοξολογία, στην οποία παρευρέθηκε και ο βασιλιάς Όθωνας, στους δρόμους της Αθήνας στήθηκε ένα μεγάλο γλέντι.
Ο Τύπος της εποχής περιγράφει τους συμμετέχοντες ως «παίζοντες διάφορα μουσικά όργανα και ζητωκραυγώντες μετ’ ενθουσιασμού». Παρά τα πενιχρά μέσα της εποχής, το βράδυ φωταγωγήθηκε με φανούς η Ακρόπολη, ενώ εντύπωση στους Αθηναίους έκανε ο μεγάλος φωτεινός σταυρός που σχημάτισαν στον Λυκαβηττό νέοι με φαναράκια στα χέρια.
