Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που οι διοργανωτές την έπεισαν να δώσει άλλες έξι σε τρεις μέρες (απογευματινή – βραδινή) για να ικανοποιήσουν μέρος της ζήτησης…
Όλα αυτά έγιναν το μακρινό 1934 όταν η ελληνική πρωτεύουσα προσπαθούσε να αποκτήσει κοσμοπολίτικο χαρακτήρα και «μαύρη Αφροδίτη» δεν ήταν άλλη από τη Ζοζεφίν Μπέικερ, το μεγαλύτερο αστέρι των Παρισινών μιούζικ χολ, ένας θρύλος της εποχής.
Το αθηναϊκό κοινό, κυρίως οι Αθηναίοι, κινητοποιήθηκαν για την υποδοχή της. Στον Πειραιά, όταν έφθασε το ρουμανικό πλοίο «Βασιλιάς Κάρολος» που τη μετέφερε μαζί με τον 20μελή θίασό της από την Πόλη, έγινε… χαμός. Χιλιάδες κόσμου πήγαν να την υποδεχτούν, να τη δουν από κοντά και να πάρουν ένα αυτόγραφο. Αν πιστέψουμε τις εφημερίδες της εποχής η υποδοχή της ήταν ανάλογη των εκδηλώσεων προς τους σημερινούς ποπ σταρ.
Ο Αλέκος Λιδωρίκης δίνει στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το κλίμα που επικράτησε τον Πειραιά, αλλά κι αργότερα στη «Μεγάλη Βρετανία» που κατέλυσε η ντίβα από το Παρίσι.
Οι εφημερίδες είχαν από νωρίς δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα. Με μεγάλες καταχωρήσεις ενημέρωναν το κοινό για τις έξι, σε τρεις μέρες – αρχικά – παραστάσεις.
Οι τιμές των εισιτηρίων είναι με μικρά γράμματα, αντιστρόφως ανάλογα της αξίαςτους. Οι 200 δραχμές για την πλατεία, ακόμα και οι 75 για τον εξώστη ήταν… απρόσιτες για τους περισσότερους. Κι όμως το «Παλλάς» όχι μόνο γέμισε, αλλά σημειώθηκαν και επεισόδια στη Βουκουρεστίου με θεατές που αναζητούσαν ένα εισιτήριο. Χαρακτηριστικό είναι ότι 162 άτομα ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη για να τη θαυμάσουν!
Ο χορός με την διάφανη φόρμα και τις χειροποίητες μπανάνες είχαν… ανάψει φωτιές στη γαλλική πρωτεύουσα. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε ίντερνετ και τηλεόραση ο μύθος για μια σούπερ σταρ «χτιζόταν» δύσκολα, αλλά είχε γερά θεμέλια.
Το κορίτσι που ξεκίνησε από το Μισούρι και χόρευε στους δρόμους ζητώντας την… ελεημοσύνη των περαστικών έκανε το όνειρό της πραγματικότητα όταν ταξίδεψε στην Ευρώπη. Μιλώντας στον Αλέκο Λιδωρίκη, χαϊδεύοντας το γατάκι της, την «Τάμανι» που την είχε περιμαζέψει από το δρόμο μίλησε για την τέχνη της;
«Ο ρυθμός βγαίνει από την ψυχή μου. Αφήνω ελεύθερο τον εαυτό μου να εκφραστεί», ενώ ήταν πικραμένη με ένα δημοσίευμα που την ήθελε να χορεύει στην Ακρόπολη την οποία επισκέφθηκε αμέσως μετά την άφιξή της;
«Είναι ένας τόπος τόσο ιερός, ώστε να μην επιτρέπεται μια ταπεινή μιγάς, μια εκκεντρική χορεύτρια να ζητήσει τη βεβήλωση του…»
Οι δύο πρώτες παραστάσεις δεν πήγαν και τόσο καλά. Κακοί φωτισμοί και η απόσταση της σκηνής από το κοινό δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα Παρισινού καμπαρέ.
«Το κοινό ήταν επιφυλακτικό. Άργησε να εκδηλωθεί. Κουράστηκα πολύ να νικήσω την αδιαφορία του» είπε στη δημοσιογράφο της «Βραδυνής» Ίριδα Σκαραβαίου. Και συμπλήρωσε:
«Στη χώρα της Αφροδίτης είναι ιεροσυλία να με λένε Αφροδίτη, έστω και μαύρη. Μια είναι η Αφροδίτη», ενώ αποκάλυψε, τι την ενοχλούσε στις παραστάσεις της «τα γουρλωμένα μάτια των ανδρών στην πλατεία».
Η Ζοζεφίν Μπέικερ δεν ήταν απλά μια χορεύτρια. Αναδείχτηκε σε υπέρμαχο των μειονοτήτων. Έδωσε μάχες για τα δικαιώματα των μαύρων στις ΗΠΑ, ενώ στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ακολούθησε τον Στρατηγό Ντε Γκωλ στη Βόρεια Αφρική. Δεν περιορίστηκε να δίνει μόνο συναυλίες για τους «Ελεύθερους Γάλλους», αλλά προχώρησε και σε άλλες ενέργειες. Στην ιστορία έχει μείνει το ταξίδι της στη Λισαβόνα ότι στο σουτιέν της είχε κρύψει μικροφίλμ με τα ονόματα ναζί πρακτόρων που δρούσαν στην Ισπανία και την Πορτογαλία, το οποίο και παρέδωσε στους Άγγλους της «Ιντλέλιτζες Σέρβις»
«Στις ΗΠΑ πνιγόμουν. Ήταν μια χώρα για λευκούς. Πολλοί από εμάς φύγαμε όχι γιατί το θέλαμε, αλλά δεν αντέχαμε άλλο» είχε πει σε συνέντευξή της. Πέθανε το 1975 στα 69 της χρόνια και θάφτηκε στο Μονακό. Λίγο πριν φύγει το 2021 ο Γάλλος Πρόεδρός Μακρόν αποφάσισε να «ταφεί» στο «Πάνθεον» στο Παρίσι. Είναι η πρώτη μαύρη γυναίκα που έχει αυτή την τιμή. Στο φέρετρό της υπάρχει χώμα από την πόλη που γεννήθηκε, το Σεν Λιούις και το Μονακό.
Την Ελλάδα επισκέφθηκε και πάλι το 1970. Τραγούδησε μαζί με τον Αντάμο και τη Ρομίνα Πάουερ στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
