Κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου γίνονται εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο για τη «μέρα της γυναίκας». Σε κάποιες χώρες, όπως η Ρωσία είναι και επίσημη αργία, σε κάποιες άλλες όπως η Σαουδική Αραβία παλαιότερα ήταν απαγορευμένη κάθε αναφορά. Σήμερα γίνονται εκδηλώσεις, αρκεί να μην προβάλλονται αιτήματα. Ακόμα και στη γειτονική Τουρκία κάθε χρόνο τέτοια μέρα η αστυνομία κυνηγά όσες διαδηλώνουν. Τι σόι… σουλτάνος θα ήταν ο Ταγίπ Ερντογάν εάν πίστευε στη γυναικεία χειραφέτηση!
Αν όλα αυτά – και πολλά άλλα – γίνονται τον 21ο αιώνα, φανταστείτε την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, το 1887. Οι Ελληνίδες όχι μόνο δεν ψήφιζαν, αλλά δεν μπορούσαν ούτε να σπουδάσουν. Η καλύτερη περίπτωση ήταν να γίνουν δασκάλες.
Κι όμως η Καλλιρόη Παρρέν, μια θαρραλέα κρητικιά, παντρεμένη με Γάλλο, ιδρυτή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, τον Ιωλάννη Παρρέν, αποφάσισε να εκδώσει την πρώτη εφημερίδα που θα απευθυνόταν σε γυναίκες και θα μιλούσε για τα προβλήματα, αλλά και τις διεκδικήσεις τους.
Το εγχείρημα έμοιαζε… αυτοκτονικό. Το 93% των Ελληνίδων ήταν αναλφάβητες. Ο Τύπος ήταν ανδρικό προνόμιο, ενώ ακόμα και άνθρωποι με ευρύτητα πνεύματος όπως ο Εμμανουήλ Ροίδης διατύπωναν απόψεις του τύπου «οι γυναίκες έχουν δύο δρόμους να διαλέξουν: Της νοικοκυράς ή της εταίρας!».
Η Παρρέν διάλεξε τον… τρίτο δρόμο, αυτόν της χειραφέτησης. Μοναρχική και, αργότερα, αντιβενιζελική, δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με όλους. Ζήτησε δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες, αίτημα που ικανοποιήθηκε μόλις το 1950 και πολλά άλλα.
Το πρώτο φύλλο της εφημερίδας κυκλοφόρησε την Κυριακή 8 Μαρτίου 1887. Φυσικά τότε δεν υπήρχε η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας». Ο ΟΗΕ την καθιέρωσε μόλις το 1975, ενώ στην ΕΣΣΔ γιορταζόταν από το 1917!
Η «Εφημερίδα των Κυριών» έγραψε τη δική της ιστορία. Στα δύο πρώτα φύλλα δεν υπήρχαν ενυπόγραφα άρθρα. Ακόμα και η ίδια η Παρρέν υπέγραφε με ψευδώνυμο. Ήταν η «Εύα Πρενάρ» που προέρχεται από αναγραμματισμό του επιθέτου της.
Μόλις στο τρίτο φύλλο εμφανίζεται στην προμετωπίδα η «συντακτική ομάδα»
Στο ίδιο φύλλο, σε ειδικό άρθρο εξηγεί το γιατί έμειναν «μυστικά» το ονόματα των συνεργατών της…
Το πρώτο φύλλο, όπως και τα επόμενα, για τα μέτρα της εποχής χαρακτηρίζεται εξαιρετικό κι ας έγινε δεκτό με ειρωνείες και δηλητηριώδη σχόλια. Με τον καιρό την προσπάθεια αγκάλιασαν ποιητές και λογοτέχνες όπως ο Κωστής Παλαμάς και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος.
Αξίζει τον κόπο να διαβάζει κανείς κάποια από τα άρθρα του πρώτου τεύχους, όχι μόνο για να δει τα προβλήματα του «ασθενούς» τότε φύλλου, αλλά και τον τρόπο σκέψης των πρώτων γυναικών που θέλησαν να έχουν, τουλάχιστον, την ίδια αφετηρία με τους άνδρες.
