Συνήθως όταν φεύγει κάποιος άνθρωπος θυμόμαστε τις καλές του στιγμές κι αφήνουμε στην άκρη τις… σκοτεινές. Στην περίπτωση του Σταύρου Σαράφη οι δεύτερες απλά δεν υπήρχαν. Ήταν από, αυτό που λέμε «παλαιάς κοπής», ως άνθρωπος και μοντέρνος ως ποδοσφαιριστής.
Είχε… λόγο – συμβόλαιο κι αυτό μπορεί να τον έβλαψε οικονομικά, αλλά τον εδραίωσε στη συνείδηση των οπαδών της ομάδας που υπηρέτησε σχεδόν μια ζωή!
Η ιστορία της μεταγραφής του στον ΠΑΟΚ, στα 17 του χρόνια επιβεβαιώνει «του λόγου το αληθές».
Βρισκόμαστε στα 1967, καλοκαίρι. Ο 17χρονος Σαράφης αγωνίζεται στην ομάδα της Επανωμής στο πρωτάθλημα της Α’ ερασιτεχνικής κατηγορίας. Ο Νίκος Πάγκαλος, μια τεράστια προπονητική μορφή στη Βόρεια Ελλάδα τον έχει εντοπίσει και τον θέλει στον ΠΑΟΚ. Το ίδιο θέλει και ο ίδιος. Μόνο που οι παράγοντες της Επανωμης υποστηρίζουν τον Άρη και θέλουν να τον δώσουν σε αυτόν. Ο Σαράφης «πατάει πόδι».
Έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και 15 Αυγούστου, τελευταία μέρα των μεταγραφών η διοίκηση της Επανωμής βρίσκεται στα γραφεία του ΠΑΟΚ που ήταν τότε στην οδό Τσιμισκή. Η συμνφωνία κλείνει. Στην Επανωμή οι παράγοντες του Δικεφάλου μετρούν 350.000 δρχ σε χιλιάρικα. Ποσό ιδιαότερα μεγάλο. Ο Σαράφης είναι να πάρει 100.000 δρχ για την υπογραφή του. Όταν όμως έρχεται η ώρα να εμφανιστούν τα λεφτά λένε οι ΠΑΟΚτζήδες:
«Με το παιδί θα τα βρούμε εμείς».
Ο Σαράφης δεν μιλά, αλλά ο γενικός αρχηγός της Επανωμής Θόδωρος Καζάνης χτυπά το χέρι του στο τραπέζι.
«Τα λεφτά στο παιδί ή φεύγουμε...»
Μάλιστα, όπως έλεγε κι ο ίδιος ο Σαράφης, δίνει μια στις δεσμίδες και με τη… βοήθεια ενός ανεμιστήρα τα λεφτά σκορπίζουν σε όλο το δωμάτιο! Την ίδια ώρα ο παράγοντας της Επανωμής φεύγει από τα γραφεία και γίνεται άφαντος.
Τελευταία μέρα των μεταγραφών οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ τον αναζητούσαν, αλλά αυτός δεν βρισκόταν πουθενά. Κάτι λένε στον Σαράφη και τηλεφωνούν στον «φρέσκο» τότε ΓΓΑ Κώστα Ασλανίδη ζητώντας του παράταση των μεταγραφών για μια μέρα!
Νέος στο πόστο του ο Ασλανίδης, ήθελε να έχει καλές σχέσεις με τις ομάδες κάνει δεκτό το αίτημά τους και… σιωπηλά, λόγω αργίας του Δεκαπεναύγουστου δίνει την παράταση.
Την επόμενη μέρα στα γραφεία της Επανωμής νέο ραντεβού. Μετρούν – ξανά – τις 350.000 δρχ στην ομάδα και αυτή τη φορά και 100.000 στον Σαράφη. Δίνουν τα χέρια και φεύγοντας ο πατέρας του παίκτη, ο Πανταζής, αγρότης στο επάγγελμα λέει στον αντιπρόεδρο του ΠΑΟΚ:
«Φεύγοντας θα σας φιλέψω κι ένα κοφίνι με σταφύλια, παραγωγής μου. Εκλεκτά. Ραντεβού στο δρόμο έξω από το χωριό».
Κανείς δεν κατάλαβε ότι την ώρα που έλεγε αυτά έκλεινε το μάτι στον αντιπρόεδρο.
Σε λίγο ο Βαγγέλης Μυλωνάς, αυτό ήταν το όνομα του αντιπροέδρου παίρνει το κοφίνι που πρέπει να ήταν το ακριβότερο της ζωής του. Κάτω από τα σταφύλια υπήρχαν οι 100.000 δρχ που είχαν μετρήσει στον Σαράφη. Του είχαν ζητήσει να τους τα επιστρέψει για να πάρουν τον Λάζο, ένα ακόμα ταλαντούχο παίκτη που έκανε καριέρα στον Δικέφαλο. Ήταν τόση η λαχτάρα του να παίξει στον σύλλογο που δεν λογάριασε, αυτό το φτωχόπαιδο, τα λεφτά. Και δεν ήξερε εάν θα τα πάρει στην πορεία.
*Καθιερώθηκε με τον πρώτο επίσημο αγώνα της ομάδα. Μάλιστα στπ 2-0 με το Αιγάλεω στην Τούμπα σημείωσε γκολ.
*Ήταν μετρ στις κεφαλιές. Σπάνιο τότε για ποδοσφαιριστή. Είχε προπονηθεί εντατικά σε έναν τεράστιο τοίχο που είχε στο σπίτι του. Έβαζε στόχο ένα σημείο και προσπαθούσε να το πετύχει από κοντά η μακριά.
*Σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1981 λίγο μετά τον θάνατο του Γκιούλα Λόραντ στον πάγκο του ΠΑΟΚ. Ήταν ένα γεγονός που τον συγκλόνισε.
*Μια άλλη τραγική στιγμή ήταν το 1993 όταν έχασε τον δευτερότοκο γιο του, τον Νίκο. Ένα ττρακτέρ παρέσυρε το μηχανάκι που οδηγούσε. Ήταν μόλις 18 χρόνων.
*Ήταν από τους πρωτεργάτες της κατάκτησης του πρώτου πρωταθλήματος του ΠΑΟΚ το 1976.
*Υπόδειγμα ποδοσφαιριστή σε μια εποχή που δεν υπήρχε «fair play». Δεν πρέπει να υπάρχει άλλος που να έχει δει μόλις μια κίτρινη κάρτα στην πολύχρονη καριέρα του.
*Έμεινε και μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας στην ομάδα που αγάπησε και υπηρέτησε υπηρετώντας από διάφορα πόστα, πάντα μέσα στο γήπεδο, στον πάγκο της ομάδας.
*Το «Καίσαρας» που τον συνόδευσε σε όλη του τη ζωή δεν οφείλεαι, όπως πιστεύουν πολλοί στο αρχοντικό του παιχνίδι, αλλά στα σγουρά μαλιά του. Τον ονόμασε έτσι ο προπονητής του Νίκος Πάγκαλος με αφορμή ένα έργο που παιζόταν, τότε, στους κινηματογράφους, το «Ιούλιος Καίσαρ».
*Είχε γεννηθεί στις 18 Ιανουαρίου 1950 και σημείωσε 136 γκολ στην Α’ >Εθνική σε 358 αγώνες, ενώ άλλα 7 είχε με την Εθνική Ελλάδας σε 32 συμμετοχές.
