Στη δεκαετία του ’20 ο κινηματογράφος ήταν το φθηνότερο είδος ψυχαγωγίας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έτρεχαν να δουν το νέο, σχετικά, είδος. Οι κινηματογράφοι, ειδικά τις Κυριακές, ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Κυρίως, στον εξώστη που το εισιτήριο ήταν φθηνότερο, η μαρίδα της εποχής, μικρά παιδιά κατέθεταν το χαρτζιλίκι τους για δύο ώρες απόδρασης από την σκληρή πραγματικότητα.
Υπήρχαν κι αυτά που δούλευαν. Άλλοι ως λούστροι στους δρόμους, άλλοι σε εργοστάσια.
Αυτό ήταν, κυρίως, το κοινό του κινηματογράφου «Πανόραμα» στο κέντρο της Αθήνας (Χαλκοκονδύλη και Γ’ Σεπτεμβρίου). Κι όπως συνήθιζαν οι υπεύθυνοι όταν υπήρχε κόσμος στο ταμείο έβαζαν και υπεράριθμους.
Εκείνο το μεσημέρι της Κυριακής 19 Οκτωβρίου 1924 στην αίθουσα βρίσκονταν γύρω στα χίλια άτομα, ενώ η άδεια ήταν για τα μισά.
Η αίθουσα σκοτεινή και κάποια στιγμή ακούστηκε μια φωνή:
Φωτιά!
Αυτό ήταν! Επικράτησε πανικός. Έντρομοι οι θεατές κατευθύνθηκαν προς την «έξοδο κινδύνου». Μόνο που ήταν κλειστή. Στον εξώστη οι πιτσιρικάδες έτρεξαν στη στενή σκάλα που οδηγούσε στην έξοδο. Στο τέλος της η πόρτα ήταν κλειστή. Οι πρώτοι που έφθασαν εκεί καταπλακώθηκαν από τους επόμενους που έσπρωχναν για να βγουν. Κι όλα αυτά στο σκοτάδι! Άλλοι πηδούσαν από τον εξώστη στην πλατεία κι έπεφταν πάνω στους θεατές που βρίσκονταν εκεί!
Οι αστυνομικοί που έφθασαν πρώτοι στον τόπο της τραγωδίας δεν κατάφεραν να μπουν στον κινηματογράφο από τους σωρούς των νεκρών και των τραυματιών. Χρειάστηκε να γκρεμίσουν έναν τοίχο από το διπλανό καφενείο!
Ο απολογισμός τραγικός. 25 νεκροί, παιδιά στην συντριπτική τος πλειοψηφία. Άλλοι εκατό μεταφέρθηκαν τραυματισμένα στην «Πολυκλινική» στην Ομόνοια που είχε ανοίξει μόλις την προηγούμενη μέρα!
Οι εφημερίδες της εποχής περιέχουν συγκλονιστικές περιγραφές
Από την ίδια κιόλας μέρα άρχισε ένα γαϊτανάκι ευθυνών.
-Γιατί η αστυνομία επέτρεπε στους κινηματογράφους να βάζουν υπεράριθμους;
Την απάντηση έδωσε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου:
«Οι αρμόδιοι της εφορίας μας ζητούσαν να βάζουμε περισσότερο κόσμο. Έτσι το κράτος εισέπραττε το φόρο που αναλογούσε στα εισιτήρια. Όλοι βγαίναμε κερδισμένοι» είπε ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου στον ανακριτή.
Ο υπουργός Εσωτερικών Γεώργιος Κονδύλης σε μια κίνηση εντυπωσιασμού μετέθεσε δυσμενώς τον Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών. Λίγο αργότερα επέστρεψε στη θέση του.
Ποτέ κανείς δεν έμαθε με σιγουριά τι ήταν αυτό που προκάλεσε τον πανικό.
Κάποιοι υποστήριξαν ότι ο μηχανικός προβολής έριχνε για πλάκα σπίρτα αναμμένα στους θεατές και κάποιος τρόμαξε και φώναξε για φωτιά.
Άλλοι ότι θεατής που δεν είχε παρακολουθήσει κινηματογραφική ταινία είδε τη φωτιά στο έργο και τρόμαξε!
Ακούστηκαν τα πιο απίθανα πράγματα, αλλά η ουσία είναι ότι ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε για την τραγωδία. Κι όχι μόνο αυτό. Το επόμενο Σαββατοκύριακο ο κινηματογράφος λειτούργησε και πάλι, πιθανότατα ξανά με υπεράριθμους θεατές.
