Δεν είναι χρυσό, αλλά επιχρυσωμένο (18κ), έχει ύψος μόλις 38 εκατοστά και βάρος 6 κιλά. Χωρίς υπερβολή είναι το ακριβότερο αγαλματάκι στον κόσμο, για τον απλούστατο λόγο ότι όσα και να δώσει κανείς δεν μπορεί να το αγοράσει. Μπορεί να αγοράσει τη φιλοξενία του, τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όπως καλή ώρα έγινε τώρα με το Κατάρ, αλλά να το κάνει δικό του δεν μπορεί.
Η ιστορία του μικροσκοπικού αυτού τροπαίου που είναι αναγνωρίσιμο σε όλο τον κόσμο έχει ενδιαφέρον, ενώ υπάρχει και μπόλικο μυστήριο!
Η ιστορία του αρχίζει το 1928 όταν η ΦΙΦΑ έδωσε εντολή στον Γάλλο γλύπτη Αμπέλ Λαφλέρ να κατασκευάσει ένα κομψοτέχνημα που θα ήταν το έπαθλο του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου δύο χρόνια αργότερα στην Ουρουγουάη.
Ο Λαφλέρ δημιούργησε ένα αγαλματάκι που απεικόνιζε μια γυναίκα, τη Νίκη από την ελληνική μυθολογία να κρατά ένα κύπελλο στα υψωμένα της χέρια. Το άγαλμα ήταν από καθαρό χρυσάφι και στη βάση του είχε πολύτιμους λίθους.
Το πρώτο του όνομα ήταν «Νίκη» (Victory), αλλά το 1946 μετονομάστηκε σε «έπαθλο Ζιλ Ριμέ» για να τιμηθεί ο εμπνευστής των Αγώνων.
Το 1938 η Ιταλία το κέρδισε για δεύτερη φορά. Σύμφωνα με τους κανονισμούς θα το κρατούσε για τέσσερα χρόνια, μέχρι την επόμενη διοργάνωση και θα το παρέδιδε στην νικήτρια του Μουντιάλ του 1942. Μόνο που μεσολάβησε ο Πόλεμος. Ο αντιπρόεδρος της ΦΙΦΑ, Ιταλός Οτορίνο Μπαλάσι φαίνεται ότι δεν είχε εμπιστοσύνη στις τράπεζες και στον Μουσολίνι. Το απέσυρε από την τραπεζική θυρίδα, το έβαλε σε ένα κουτί παπουτσιών και το έκρυψε κάτω από το κρεβάτι του. Έτσι το τρόπαιο σώθηκε από τα όσα ακολούθησαν σε ολη τη χώρα.
Το 1954 η ΦΙΦΑ άλλαξε τη βάση του. Εκεί αναγράφονταν τα ονόματα των ομάδων που το κέρδισαν και δεν υπήρχε χώρος για τις επόμενες!
Το 1958 στην απονομή του τροπαίου στη Βραζιλία, ένας φωτογράφος ζήτησε από τοιν αρχηγό της ομάδας Μπελίνι να σηκώσει ψηλά το τρόπαιο. Από τότε έγινε παράδοση να σηκώνουν στον ουρανό οι ομάδες το Κύπελλο!
Η σκυταλοδρομία από νικήτρια σε νικήτρια συνεχίστηκε μέχρι το 1966. Τότε στις 20 Μαρτίου, λίγους μήνες πριν το αγγλικό Παγκόσμιο Κύπελλο το τρόπαιο κλάπηκε από μια δημόσια έκθεση στο πλαίσιο της προβολής της διοργάνωσης. Πανικός.
Είχε σημαντική αξία λόγω του χρυσού που περιείχε. Ήταν όμως τόσο διάσημο που οι κλέφτες δεν μπορούσαν – προφανώς – να βρουν αγοραστή. Μία εβδομάδα αργότερα ένας σκύλος το ανακάλυψε τυλιγμένο σε μια εφημερίδα στο Νότιο Λονδίνο.
Η ΦΙΦΑ αποφάσισε να κατασκευάσει – καλού κακού – κι ένα αντίγραφο. Η ύπαρξη του αντιγράφου παρέμεινε μυστική και αυτό ήταν που, πλέον, εκτίθετο σε ανάλογες εκδηλώσεις.
Το 1970 η Βραζιλία το κατέκτησε για τρίτο φορά στην ιστορία της και η ΦΙΦΑ της το έδωσε για πάντα. Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας το κράτησε στα γραφεία της, στο Ρίο, πίσω από ένα αλεξίσφαιρο τζάμι.
Στις 19 Δεκεμβρίου 1983 άγνωστοι το έκλεψαν. Αργότερα βρέθηκαν οι τέσσερις ένοχοι που καταδικάστηκαν, αλλά δεν βρέθηκε το Κύπελλο. Το πιθανότερο είναι να τοι έλιωσαν για να πάρουν τον χρυσό που περιείχε.
Στο Μουντιάλ του 1974 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το τρόπαιο που δίνεται σήμερα στις ομάδες. Είναι δημιουργία της εταιρείας «Μπερτόνι» με έδρα το Μιλάνο. Το τρόιπαιο είναι κούφιο. Ο κατασκευαστής της υποστήριξε ότι δεν το έκανε για οικονομία, αλλά για να μπορούν να το σηκώνουν εύκολα οι κουρασμένοι από τον αγώνα νικητές!
Απεικονίζονται δυο ανθρώπινες φιγούρες που κρατούν ψηλά την υδρόγειο.
