Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή, το 2005, η Ρόζα Πάρκς, η πρώτη μαύρη γυναίκα που δε σηκώθηκε στο λεωφορείο, για να καθίσει λευκός.
Το 1955, σε μια εποχή κατά την οποία οι μαύροι θεωρούνταν (εντελώς αναίτια κι αυθαίρετα) κατώτεροι, η Παρκς με μια πράξη ανυπακοής έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία του κινήματος ενάντια στην πολιτική του φυλετικού διαχωρισμού της τότε αμερικάνικης κυβέρνησης.
Η μοδίστρα από την Αλαμπάμα (Rosa Louise McCauley Parks, 04/02/1913 – 24/10/2005) έμελλε να μείνει στην ιστορία όταν την 1η Δεκεμβρίου του 1955 στο Μοντγκόμερι αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, αντιστεκόμενη στον κανονισμό της τότε κυβέρνησης των ΗΠΑ, που απαιτούσε από τους μαύρους να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς.
Η πράξη αυτή της Παρκς γέννησε το κίνημα κατά του φυλετικού διαχωρισμού στην Αλαμπάμα, που εκφράστηκε άμεσα με μποϊκοτάζ των λεωφορείων επί 381 ημέρες!
Οι διαμαρτυρόμενοι, με τη βοήθεια πολλών λευκών κατοίκων, οργάνωσαν ένα εναλλακτικό σύστημα συγκοινωνιών με τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα. Η αντίδραση των λευκών υπήρξε βίαια.
Οι αρχές τότε έκαναν τα «στραβά μάτια» στην Κου Κλουξ Κλαν, η οποία ένα βράδυ πυρπόλησε το σπίτι του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο οποίος ήταν εκ των διοργανωτών του κινήματος.
Αργότερα, βέβαια, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αναδείχθηκε στον σπουδαιότερο ηγέτη των Αφροαμερικανών.
Η Ρόζα Παρκς έχει μείνει στην ιστορία και σήμερα αναφέρεται ως «Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων».
Το 1996 της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας και το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου για τον αγώνα της κατά του ρατσισμού. Η πράξη της έμεινε στην ιστορία ως “Το μποϊκοτάζ των λεωφορείων στο Μοντγκόμερι”.
Ορισμένα από τα αποφθέγματα της Ρόζα Παρκ είναι:
«Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι έγραφα ιστορία. Απλά είχα βαρεθεί να υποχωρώ».
«Για να φέρεις την αλλαγή, δεν πρέπει να φοβάσαι να κάνεις το πρώτο βήμα. Θα αποτύχουμε, όταν σταματήσουμε να προσπαθήσουμε».
«Αυτό που έχει πραγματικά σημασία δεν είναι αν έχουμε προβλήματα, αλλά πώς αντιδρούμε σε αυτά. Πρέπει να προχωράμε, προκειμένου να ξεπεράσουμε οτιδήποτε κι αν αντιμετωπίζουμε».
«Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να ζει τη ζωή του σαν να αποτελεί παράδειγμα για τους άλλους».
