Ήταν 8 Μαρτίου 1956. Ο Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου Μακάριος ήταν 43 χρόνων. Στο Νησί ο αγώνας για την Ένωση φούντωνε. Μόλις είχε αποτύχει μια ακόμα προσπάθεια συμβιβασμού των Άγγλων καταχτητών με τους Ελληνοκύπριους.
Το μεσημέρι εκείνης της μέρας ο Μακάριος ετοιμαζόταν να έρθει στην Αθήνα. Στις 19 Φεβρουαρίου είχαν γίνει εκλογές, νίκησε ένα νέο κόμμα, η ΕΡΕ, που είχε ιδρύσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που δέκα μέρες μετά είχε ορκιστεί και πάλι πρωθυπουργός.
Σκοπός της επίσκεψης ήταν ο συντονισμός των ενεργειών. Στο αεροδρόμιο ετοιμαζόταν μεγαλειώδης υποδοχή από φορείς και οργανώσεις. Η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει τελετή στους Στύλους του Ολυμπίου Διός για το φόβο επεισοδίων. Οι Άγγλοι είχαν ισχυρα ερίσματα στην ελληνική κοινωνία, τόσο στην αστυνομία, όσο και στους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες.
Ο Μακάριος επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο που οδηγούσε όπως πάντα ο αδελφός του Ιάκωβος και κατευθύνθηκε προς το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Σε αεροπλάνο θα έμπαινε, αλλά όχι για την Αθήνα, αλλά για τις... Σεϊχέλες.
Λίγο πριν το αεροδρόμιο οι Άγγλοι σταμάτησαν το αυτοκίνητο του Αρχιεπισκόπου, κατέβασαν τον Ιάκωβο και με δικό τους οδηγό κατευθύνθηκαν με τον Μακάριο στο στρατιωτικό αεροδρόμιο του νησιού.
Στο βίντεο που ακολουθεί ακούμε τον ίδιο τον Μακάριο να αφηγείται τα όσα έγιναν.
Στην Αθήνα από το πρωί της μέρας εκείνης καταστηματάρχες και αστυνομικοί κάλυπταν τις επιγραφές στα αγγλικά. Το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» έσπευσε να καλύψει με ελληνικές σημαίες την επιγραφή του, ένα άλλο, το «Νάσιοναλ» στην Πανεπιστημίου έβαλε φωτογραφίες του Μακάριου στη μαρκίζα του κι ένα πανό που έγραφε: «Ζήτω η Κύπρος μας». Το ζαχαροπλαστείο «Πικαντίλι» στον ίδιο δρόμο μετονομάστηκε σε «Κύπρος καφέ - μπαρ», η «Αμερικανική Αγορά» έγινε «Κυπριακή Αγορά» και πάει λέγονας.
Τα επεισόδια έγιναν, αλλά αυτή τη φορά ο λόγος ήταν διαφορετικός. Δεν ήταν προβοκάτσια, αλλά οργή.
Οι Άγγλοι εξόρισαν τον Μακάριο και μαζί Κύπριους Μητροπολίτες σε μια μακρινή αποικία ποντάροντας στο γεγονός ότι θα εμφανιστούν διαλακτικότεροι ηγέτες της ελληνοκυπριακής κοινότητας που θα συζητούσαν μαζί τους.
Πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο δεν βρήκαν προδότες, αλλά... έσπρωξαν τους απλούς συνεργάτες της ΕΟΚΑ να να γίνουν αγωνιστές. Ανθρωποι που απλά μετέφεραν όπλα ή προκηρύξεις έγιναν μαχητές. Πολλοί το πλήρωσαν με τη ζωή τους.
Όμως και στο εξωτερικό ο αντίκτυπος υπήρξε αρνητικός. Ακόμα και φυλοδυτικές κυβερνήσεις διαμαρτυρήθηκαν. Ο Μακάριος έγινε προσωπικότητα παγκοσμίου κύρους.
Ακόμα και τα Αγγλικά Επίκαιρα έκαναν θέμα την απαγωγή του.
Μετά από 13 μήνες, η εξορία του πήρε τέλος αφού δεν υπήρξε αποτέλεσμα. Στις 17 Απριλίου 1957 ο Αρχιεπίσκοπος έφθανε στην Αθήνα όπου ο λαός τον αποθέωσε.
Στην κεντρική φωτογραφια τα δύο δημοφιλέστερα περιοδικά της εποχής ο Ταχυδρόμος του Χρήστου Λαμπράκη και οι Εικόνες της Ελένης Βλάχου αφιέρωσαν στον Μακάριο το εξώφυλλό τους.
