Οι καλλιτεχνικές διαμάχες είναι παλαιά υπόθεση. Ανέκαθεν το κοινό είχε τους αγαπημένους του καλλιτέχνες. Στην Παλιά Αθήνα κατά καιρούς υπήρχαν λαμπερά αστέρια, συνήθως γυναίκες, με φανατικούς οπαδούς. Πλήθος ιστοριών διέσωσε ο Νικόλαος Λάσκαρης.
Μία εξ αυτών αφορά στη μεγάλη «αντιπαράθεση» δύο σημαντικών πρωταγωνιστριών του ελληνικού θεάτρου, της Ευαγγελίας Παρασκευοπούλου (1865-1938) και της Αικατερίνης Βερώνη (1867-1955). Εξάλλου, στα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα, όταν το κοινό διαιρέθηκε σε δύο στρατόπεδα, δηλαδή Παρασκευοπουλιστές και Βερωνιστές δεν υπήρχε ακόμη κινηματογράφος.
Την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα οι συνθήκες ακόμη της λειτουργίας των θιάσων ήταν ιδιαίτερες. Οι ηθοποιοί δεν έπαιρναν μισθούς αλλά ήταν μεριδιούχοι. Δηλαδή κάθε Δευτέρα λάμβαναν μερίδιο από τις εισπράξεις ανάλογα με τη συμφωνία που είχαν με τον πανίσχυρο θιασάρχη.
Δύο ήταν οι σημαντικοί και σταθεροί θίασοι. Ο θίασος «Μένανδρος» υπό τη διεύθυνση του Ζακυνθινού Διονύσιου Ταβουλάρη και ο «Πανελλήνιος» υπό τη διεύθυνση του Συριανού Δημοσθένης Αλεξιάδη. Σταδιακά όμως εμφανίσθηκαν και διάφορες θεατρικές παραφυάδες.
Ανάμεσά τους ο θίασος Κοτοπούλη με πρωταγωνιστές την Ευ. Παρασκευοπούλου και τον Ευτ. Βονασέρα και ο θίασος Βερώνη με πρωταγωνίστρια την ίδια και τον κατόπιν σύζυγό της Γεώργιο Γεννάδη.
Όταν πρωτοεμφανίσθηκε η Παρασκευοπούλου με τη δύναμη και την τεχνική της κατέκτησε το αθηναϊκό κοινό το οποίο μέχρι τότε δεν ήθελε να ακούει περί δραμάτων και δραματικών ηθοποιών. Αλλά πλέον εγκατέλειπε τα κωμειδύλλια και στηνόταν σε ουρές έξω από τον «Παράδεισο» για να θαυμάσει το άστρο που μεσουρανούσε.
Άρθρα επί άρθρων και χρονογραφήματα επί χρονογραφημάτων, όπως έγραψε ο Ν. Λάσκαρης, αφιερώνονταν στη μία και μοναδική καλλιτέχνιδα.
Την ίδια εποχή όμως κατέφθαναν από την Πάτρα τηλεγραφήματα που περιέγραφαν τους εκεί σκηνικούς θριάμβους κάποιας άλλης καλλιτεχνικής φυσιογνωμίας, της Αικατερίνης Βερώνη. Προανήγγελλαν μάλιστα πως θα ερχόταν στην Αθήνα για να αναμετρηθεί με την Παρασκευοπούλου.
Πράγματι δεν άργησε να φτάσει στην πρωτεύουσα και να γίνει δεκτή με φανούς και λαμπάδες από πλήθος Αθηναίων.
Φαίνεται πως είχαν ήδη βαρεθεί να ακούν και να διαβάζουν τη θεοποίηση της Παρασκευοπούλου. Δεν εξηγείται αλλιώς τόσος ενθουσιασμός για μια ηθοποιό που δεν είχαν δει στο σανίδι.
Την επομένη πράγματι η Βερώνη εμφανίσθηκε στη σκηνή του «Θεάτρου των Κωμωδιών» και αποθεώθηκε από το πλήθος για το σκηνικό της ταλέντο. Μετά το τέλος της παράστασης τη συνόδευσε στο σπίτι της ολόκληρη διαδήλωση! Οι Έλληνες είχαν βρει μία ακόμη καλή ευκαιρία για να χωριστούν σε δύο στρατόπεδα. Σε Βερωνιστές και Παρασκευοπουλιστές!
Δεν άργησαν να μπουν στον χορό και οι εφημερίδες, υποστηρίζοντας τη μία ή την άλλη πρωταγωνίστρια. Τότε παρουσιάστηκε το καθημερινό φαινόμενο στους δρόμους της πρωτεύουσας, μετά από κάθε παράσταση να σχηματίζονται διαδηλώσεις με βεγγαλικά, φωνές, χορούς και ποιήματα [3].
Οπωσδήποτε δεν άργησαν να εμφανιστούν και συγκρούσεις μεταξύ τους. Οι κομματικές έριδες, εκείνη την εποχή βρέθηκαν σε δεύτερη μοίρα. Ούτε Δηλιγιαννικοί, ούτε Τρικουπικοί, ούτε Ραλλικοί. Μόνον οπαδοί της Παρασκευοπούλου και της Βερώνη.
Ανέβασαν ταυτόχρονα την ίδια παράσταση
Η αντιπαράθεση έφτασε στο αποκορύφωμά της το 1893, όταν και οι δύο καλλιτέχνιδες έπαιξαν ταυτοχρόνως την «Φαύστα» του Βερναρδάκη. Στο θέατρο «Ολύμπια» η μία, στο θέατρο «Ομόνοια» η άλλη. Πλημμύρα κόσμου. Οι σκηνές γεμάτες λουλούδια και στεφάνια. Μετά το πέρας των παραστάσεων τις άμαξές τους δεν τις έσερναν τετράποδα αλλά ανδράποδα! Ξέζεψαν τα άλογα και τις έσερναν οι ίδιοι.
Ύστερα συναντήθηκαν και συνεπλάκησαν στην Ομόνοια. Ευτυχώς ήρθε ο χειμώνας και οι δύο πρωταγωνίστριες έφυγαν από την Αθήνα, που απέκτησε επιτέλους την ησυχία της!
Δείτε περισσότερα:
