Παραδοσιακά μια θέση υπουργού είναι η φιλοδοξία κάθε βουλευτή, κάθε πολιτικού γενικότερα. Είναι η πολιτική του καταξίωση. Αλλοίμονο στον υπουργό που μένει εκτός ανασχηματισμού,
Στην ελληνική πολιτική ιστορία έχουν καταγραφεί πολλές περιπτώσεις πολιτκών που διαφώνησαν με τους αρχηγούς τους για ένα χαρτοφυλάκιο, για κρίσεις που ξέσπασαν γύρω από την υπουργοποίηση κάποιου. Ακόμα και σε κυβερνήσεις αποστασίας η υπουργοποίηση του υποψήφιου αποστάτη ήταν το ισχυρότερο δέλεαρ για να το αποφασίσει.
Ενώ υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει και μία μόνη… από την ανάποδη. Υπήρξε υπουργός που έπαιξε και έχασε στα χαρτιά το… υπουργείο του!
Τόπος το ονομαστό καφενείο «Η Ωραία Ελλάς» στη γωνία των οδών Ερμού και Αιόλου. Είχε γνωρίσει δόξες την περίοδο του Όθωνα, αλλά και στη μετέπειτα εποχή εξακολουθούσε να αποτελεί «βαρόμετρο» των διαθέσεων του κόσμου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Όθωνας περνούσε συχνά έξω από το συγκεκριμένο καφενείο. Όταν ο κόσμος τον χειροκροτούσε έμενε ικανοποιημένος. Όταν οι εκδηλώσεις ενθουσιασμού δεν ήταν αυτές που ήθελε έψαχνε να βρει τι… λάθος έχει κάνει. Η τακτική ήταν περισσότερο αξιόπιστη από τις σημερινές δημοσκοπήσεις.
Στο καφενείο υπήρχε το πρώτο τραπέζι μπιλιάρδου στην Ελλάδα, ενώ στα άλλα τραπέζια ανθούσε η χαρτοπαιξία. Βρισκόμαστε πιά στην εποχή του Γεωργίου του Α’. Πρωθυπουργός ο Δημήτριος Βούλγαρης. Ένας από τους υπουργούς του πάνω στην έξαψη του παιχνιδιού έβαλε στοίχημα το υπουργείο του. Και… δυστυχώς το έχασε.
Ο συμπαίκτης του που δεν είχε να κερδίσει κάτι από την παραίτησή του σκέφτηκε έξυπνα. Δεν επέμεινε να… εξαργυρώσει το στοίχημα και η παραίτηση αποφεύχθηκε, όπως σημειώνουν οι ιστορικοί της εποχής.Ίσως να αποσκοπούσε σε άλλα οφέλη από τον εν ενεργεία υπουργό παρά έναν πρώην, συμπληρώνουμε εμείς,
Δεν ίσχυσε το ίδιο για την κυβέρνηση που υποχρεώθηκε σε παραίτηση όταν αποκαλύφθηκε ότι δύο υπουργοί της είχαν δωροδοκηθεί από τέσσερις υποψήφιους Μητροπολίτες για να τοποθετηθούν σε τρεις Μητροπόλεις. Οι υπουργοί Εκκλησιαστικών και Δικαιοσύνης που ήταν και γαμπρός του πρωθυπουργού δέχτηκαν μεγάλης αξίας δώρα για να επηρεάσουν την Ιερά Σύνοδο. Ήταν τα περίφημα Σιμωνιακά. Τιμωρήθηκαν από το Ειδικό Δικαστήριο, ενώ ουσιαστικά τελείωσε η πολιτική καριέρα του ίδιου του Βούλγαρη που έκπληκτος ανακάλυψε ότι εκτός από τους στενούς του συνεργάτες είχε αποδεχτεί δώρα μεγάλης αξίας ακόμα και η γυναίκα του!
Ήταν η εποχή που ο Ροΐδης έγραψε:«… η νεοελληνική γλώσσα θέλει τουλάχιστον πλουτισθή διά νέας λέξεως· εις τον μητροπολίτην δηλαδή θέλει προστεθεί και ο μιτροπωλητής».
Για να επιστρέφουμε στα της χαρτοπαιξίας, ακόμα και στον καιρό της επανάστασης του 1821 τυπώθηκαν στην Ιταλία και κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα, το 1822, τράπουλες με μορφές της Επανάστασης. «Ρηγάδες» ήταν οι Αλέξανδρος Υψηλάντης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Γιωργάκης Ολύμπιος και Γεώργιος Καντακουζηνός, τον ελληνικής καταγωγής Ρώσο πρίγκηπα.
Στα χρόνια του ελεύθερου ελληνικού κράτους η χαρτοπαιξία είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις. Σε αυτή συμμετείχαν πλούσιοι και φτωχοί. Ήταν μάστιγα της εποχής που οδήγησε και στη δολοφονία ενός πρωθυπουργού, του Θεόδωρου Δηλιγιάννη στις 31 Μαίου 1905 έξω από την Παλαιά Βουλή από υπάλληλο χαρτοπαικτικής λέσχης που είχε μείνει άνεργος μετά το κλείσιμό τους με κυβερνητική απόφαση.
