Λίγο έξω από τη Χαλκίδα υπάρχει μια κωμόπολη. Παλιά λεγόταν Χάλια, σήμερα λέγεται Δροσιά. Εκεί γεννήθηκε η Σωτηρία Μπέλλου στις 22 Αυγούστου 1921, μια εποχή που ήταν δραματική για όλη την Ελλάδα με την τραγωδία της Ιωνίας. Για όσους πιστεύουν τους συμβολισμούς κι η ίδια η Μπέλλου από τα Χάλια έφερε τη… Δροσιά στο ελληνικό τραγούδι.
Η βραχνή φωνή της, η στάση της ζωής της την έκαναν σημαντικό κεφάλαιο. Έφυγε λίγες μέρες αφότου είχε κλείσει τα 76 χρόνια της, στις 27 Αυγούστου 1997, όμως τα τραγούδια της παραμένουν ζωντανά. Στα ρεμπετάδικα, αλλά και στο YouTube…
H φωνή της Σωτηρία Μπέλλου άλλαξε στο πέρασμα του χρόνου. Στη δεκαετία του ’60 ήταν γνήσια λαϊκή από τα μέσα του 70 έγινε βραχνή, πάντα ατόφια λαϊκή, που λάτρεψαν οι θαυμαστές της.
Το μόνο που έμεινε σταθερό σε όλη τη ζωή ήταν ο χαρακτήρας της, με το μεγαλείο, αλλά και τα πάθη. Ίσως εκεί να βρίσκεται η εξήγηση της επιτυχίας της. Η αλήθεια! Ποτέ δεν κρύφτηκε, ακόμα και σε θέματα «ταμπού» για την εποχή της.
Έζησε τη δόξα, αλλά και τον πόνο. Την απόρριψη, αλλά και την αποδοχή. Ποιος ξέρει, ίσως εκεί να οφείλεται το γεγονός ότι ενώ ερμήνευσε δημιουργίες τεράστιων συνθετών έμειναν όλα έμειναν ως «τραγούδια της Μπέλλου».
Αυτά τρέχει να ακούσει ο κόσμος, σε θεατρικές παραστάσεις ή μουσικές σκηνές. Σπεύδουν ακόμα κι αυτοί που την ανακάλυψαν όταν είχε φύγει από τη ζωή.
Η ζωή της ήταν ένα ρεμπέτικο τραγούδι. Πως να χωρέσει σε λίγα λόγια; Ήταν τραγωδία, ρεμπέτικη… όπερα, αν προτιμάτε που περιμένει τον καλλιτέχνη που θα την ντύσει με νότες και λόγια.
Και θα την αφηγηθεί σε συναντήσεις όπως αυτή με τη Μαρινέλλα.
Κι όμως η Σωτηρία δεν είχε ούτε… υπόγειες διαδρομές, ούτε κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Τα… έβγαζε όλα στη φόρα. Σε ένθετο στο CD της Lyra με τίτλο «Τα Ρεμπέτικα της Σωτηρίας Μπέλλου» αφηγείται τη ζωή της!
Μίλησε ακόμα και για τον άντρα της που παντρεύτηκε, νέα κοπέλα, στη Χαλκίδα και του έριξε βιτριόλι επειδή μεθούσε και την έδερνε…
Με δουλειές του ποδαριού αγόρασε μια κιθάρα κι έβγαζε μεροκάματο τα βράδια στις ταβέρνες.
Αυτή η κιθάρα την… έσωσε στη διάρκεια της Κατοχής, αλλά κι αργότερα, στα χρόνια της λευκής τρομοκρατίας.
Αρσενικό, με την ευρύτερη έννοια του όρου, το απέδειξε ένα βράδυ του ’48 όταν της ζήτησε μια παρέα από να πει «του αητού ο γιος», τον… ύμνο των βασιλικών. Αρνήθηκε, την χτύπησαν, ήταν αστυνομικοί. Κανείς από τους άλλους άντρες που ήταν στο μαγαζί δεν αποδείχτηκαν… αρσενικοί. Δεν κουνήθηκαν από τη θέση τους για να την προστατέψουν!
Η Μπέλλου βρήκε το δρόμο της όταν γνώρισε τον Βασίλη Τσιτσάνη. Οι πολλές εμφανίσεις της εκείνη την εποχή δεν αποτυπώθηκαν σε φιλμ. Οι κινηματογραφικοί παραγωγοί προτιμούσαν πιο… εύπεπτους ερμηνευτές. Υπάρχει μια σπάνια εμφάνιση από την ταινία του 1965 «Στοργή».
Και ξαφνικά μπλακ άουτ. Η εποχή την έβαζε στο… περιθώριο. Κυριαρχούσαν άλλα πρότυπα. Την επιστροφή στην αφάνεια τη διηγήθηκε στον Κώστα Παπαπέτρου σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» (1986)
Υπάρχει ένα ακόμα σπάνιο βίντεο από τις εμφανίσεις με τον Τσιτσάνη το 1973, όταν επέστρεψε για μια δεύτερη καριέρα.
Υπήρχαν και τα πάθη της που δεν τα έκρυψε. Ένα από αυτά τα ζάρια. Ακόμα κι από το νοσοκομείο το έσκασε για να ρίξει μια… ζαριά. Δύο μέρες πριν τα 76α γενέθλια της (27/8/1997) «απέδρασε» από τον κόσμο αυτό. Ήταν 10.30 το πρωί…
Αν έχετε χρόνο δείτε ένα από τα διαμάντια της ελληνικής τηλεόρασης. Την εκπομπή «Μουσική Βραδιά» του 1976 του Γιώργου Παπαστεφάνου. Μιλά για τη ζωή της, ερμηνεύει μεγάλες επιτυχίες, και δείχνει το πόσο αντισυμβατική, πόσο αληθινή ήταν…
