Στα πρώτα χρόνια του Ελληνικού κράτους έπρεπε να συμβιώσουν αρμονικά οι Έλληνες της διασποράς που ήρθαν στο νέο κράτος για να αναλάβουν κυβερνητικές θέσεις και ο απλός λαός, των αγωνιστών συμπεριλαμβανομένων. Από τη μια οι φουστανέλες και από την άλλη τα ευρωπαϊκά ρούχα.
Οι πρώτοι έπρεπε να συμβιώσουν με τους δεύτερους όχι πάντα χωρίς προβλήματα. Χαρακτηριστικοί είναι οι πρώτοι χοροί του δόθηκαν. Και συχνά οδηγούσαν σε παρεξηγήσεις.
Μια από αυτές καταγράφεται το 1831 στην τότε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, το Ναύπλιο. Ο οικοδεσπότης Νίκος Σκαλής είχε καλέσει οπλαρχηγούς του αγώνα, αλλά και νέους που είχαν επιστρέψει από την Ευρώπη. Στους πρώτους ο Θοδωράκης Γρίβας με τη σύζυγό του. Στους δεύτερους ένας κομψευόμενος νέος που μόλις είχε έρθει από το Παρίσι. Κάποια στιγμή ο νέος πλησίασε την κυρία Γρίβα και της πρότεινε ο χορέψουν μαζί. Ο Γρίβας έγινε… Τούρκος. Να τολμήσει ένας ξένος να σφίξει στην αγκαλιά του μια ξένη γυναίκα; Έβγαλε το γιαταγάνι του κι όρμησε στον έρημο νέο που δεν ήξερε που να κρυφτεί. Τρόμαξαν να τους χωρίσουν. Κια να σκεφτεί κανείς ότι η κυρία Γρίβα δεν είχε ιδέα από ευρωπαϊκούς χορούς!
Ένας από τους πρώτους χορούς διοργανώθηκε από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, συγγραφέα της Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως και πατέρα του πολιτκού Χαρίλαου Τρικούπη, στην τότε πρωτεύουσα την Αίγινα. Ο Τρικούπης είχε ένα από λίγα πολυτελή μέγαρα στο νησί. Η εκδήλωση έγινε στις 11 Απριλίοιυ 1828 για να εορταστεί η απελευθέρωση του Μεσολογγίου, της ιδιαίτερης πατρίδας του οικοδεσπότη. Μαζεύτηκε όλη η «καλή κοινωνία» της εποχής. Η οικοδέσποινα Αικατερίνη δεν ήταν απλά σύζυγος του Τρικούπη, αλλά και μια από τις μορφωμένες γυναίκες της εποχής. Αδελφός της ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.
Την ορχήστρα αποτελούσε ένας μόνο άνθρωπος. Ο Ν. Φλογαίτης με το βιολί μου. Μόνο που μόλις ξεκίνησε κόπηκε μια χορδή. Ούτε λόγος να βρεθεί ένα τόσο σπάνιο είδος εκείνη την εποχή στο νησί. Προσπάθησε ο Σπύρος Σκούφος να καλύψει το κενό με την κιθάρα του, αλλά ατυχώς δεν τπον βοήθησε ούτε η ικανότητά του στο παίξιμο, ούτε η φωνή του. Ο Νικόλαος Κοκκινάκης πήρε την κιθάρα κι άρχισε να ερμηνεύει τον θούριο του Ρήγα και άλλα τονώνοντας το φρόνημα των προσκεκλημένων.
Λίγες μέρες αργότερα η δεξίωση δινόταν στο Μέγαρο Αλέξανδρου Κοντοσταύλου. Τυπώθηκαν μάλιστα για πρώτη φορά, πιθανότατα προσκλήσεις.
Αυτή τη φορά υπήρχε αγγλική ορχήστρα, ενώ τιμώμενο πρόσωπο ήταν ο Γάλλος στρατάρχης Νικόλαος – Ιωσήφ Μεζόν, ο απελευθερωτής της Πελοποννήσου από τον Ιμπραΐμ. Η Γαλλία τον καλούσε πίσω και η ελληνική πολιτεία έπρεπε να του πει το δικό της ευχαριστώ. Κι επειδή δεν υπήρχε Μέγαρο της προκοπής προτιμήθηκε το σπίτι του επιχειρηματία και πολιτικού.
Μα και στα χρόνια του Όθωνα όταν η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα τα προβλήματα δεν ήταν λίγα. Στην Ιερά Οδό υπήρχε ένα κέντρο, το «Πράσινο Δενδρί» όπου σύχναζαν οι Βαυαροί που συνόδευαν τον Όθωνα στην Ελλάδα. Συχνά πήγαινε και ο ίδιος ο Βασιλιάς.με τα πόδια αφού ο δρόμος ήταν συνήθως ανώμαλος που εμπόδιζε τις άμαξες να φθάσουν στον προορισμό τους.
Οι εφημερίδες της εποχής ξόρκιζαν τους Αθηναίους να μην πηγαίνουν με τις συζύγους τους σε παρόμοιες αισχρές εκδηλώσεις όπου άνδρες και γυναίκες, άγνωστοι μεταξύ τους χόρευαν αγκαλιά!
