Οι... μπαλοθιές όταν ο Αντρέας έστειλε τον Βαλυράκη στην Κρήτη για τον αφοπλισμό

Ο αφοπλισμός της Κρήτης ήρθε ξανά στην επιφάνεια, μετά το νέο μακελειό στα Βορίζια.

Βεβαίως και η κατάσταση στην Κρήτη με την άσκοπη οπλοχρησία, που έχει οδηγήσει σε δολοφονίες ειδικά σε ορεινά χωριά, δεν είναι σημερινή.

Το πρόβλημα επιχείρησε να λύσει πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου τη δεκαετία του 1980, συστήνοντας μάλιστα τη λεγόμενη «Επιτροπή Αφοπλισμού».

Επικεφαλής τέθηκε ο Κρητικός Σήφης Βαλυράκης, που είχε και μεγάλο «πέρασμα» στο νησί, και πήγε στην Κρήτη για να πείσει τους συντοπίτες του να δώσουν ένα τέλος και να δεχτούν τον αφοπλισμό.

Άρχισε αμέσως περιοδεία στα χωριά της Κρήτης κάνοντας ομιλίες στα καφενεία, θέλοντας να πείσει τους Κρητικούς να παραδώσουν τα όπλα. Και ως επιχειρήματα χρησιμοποιούσε ότι δεν υπήρχε πια λόγος να τα έχουν στην κατοχή τους, τα πράγματα είχαν ηρεμήσει και είχαν αλλάξει στη χώρα, που έμπαινε τότε και σε ευρωπαϊκή τροχιά.

Οι Κρητικοί τον άκουγαν προσεκτικά και στο τέλος ενώ τον χειροκροτούσαν έριχναν και μερικές… μπαλοθιές στον αέρα για να του δείξουν πόσο είχαν ευχαριστηθεί την ομιλία!

Τόσο πολύ πείστηκαν για τον αφοπλισμό!

Σουρεάλ καταστάσεις για τον αφοπλισμό

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Ανδρουλιδάκης σε ανάρτησή του στο Facebook θυμίζει με μοναδικό τρόπο ότι συνέβη τότε:

«Όταν βγήκε πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, το 1981, ο Παπανδρέου είχε πολύ μεγάλη ανησυχία για την οπλοχρησία στην Κρήτη. Κατά βάση φοβόταν ότι θα υπάρξει κάποια προβοκάτσια που θα την χρεωθεί ο ίδιος, λόγω της μεγάλης υποστήριξης που είχε στο νησί.

Έτσι, κατά παραγγελία του, δημιουργήθηκε μια Επιτροπή Αφοπλισμού, την οποία βέβαια στελέχωσαν άνθρωποι που σχετίζονταν με κάποιο τρόπο με όπλα, ώστε να έχει νόημα. Νομίζω με πρόεδρο τον Βαλυράκη, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Από την Επιτροπή πέρασε και ο πατέρας μου, μάλλον ως γιος αξιωματικού και ίσως και λόγω της δράσης του στο ΠΑΚ.

Πήγαινε λοιπόν σε κάτι χωριά, στο Ρέθυμνο, του έστηναν ένα τραπέζι, έβαζαν απέναντι και 100 πλαστικές καρέκλες που τις γέμιζαν οι ΠΑΣΟΚοι του χωριού, και τους έβγαζε λόγο. Ότι είναι κρίμα να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, ότι πλέον ο στρατός είναι δημοκρατικός και δεν κάνει πραξικοπήματα, ότι αν μπουν οι Τούρκοι θα δώσει η κυβέρνηση όπλα στον λαό, αλλά για αυτό πρέπει να παραδώσουμε τα προσωπικά μας όπλα, τέτοια…

Ο κόσμος που συγκεντρωνόταν στην πλατεία, άκουγε προσεκτικά, κουνούσε το κεφάλι του με συγκατάβαση και στο τέλος της ομιλίας ξεσπούσε σε χειροκρότημα, επευφημίες και –για να μη μείνει αμφιβολία ότι η ομιλία τους είχε βρει σύμφωνους-, πυροβολισμούς στον αέρα.

Ο πατέρας μου μού έλεγε πάντα γελώντας αυτήν την ιστορία. Όταν εγώ την μετέφερα σε φίλους μου, γελούσαμε πάντα. Σήμερα, με την ευκαιρία της ιστορίας στις Μοίρες, τη διηγήθηκα στον γιο μου, ο οποίος γέλασε επίσης.

Στο μεταξύ, όσο εμείς γελούσαμε, ένας τόπος που κάποτε η τραχύτητά του ήταν κομμάτι ενός περίεργου πολιτισμού με καλές και κακές πλευρές, πέρασε για τα καλά στα χέρια των μαφιών της οπλοκατοχής και του χασισιού, των τραμπούκων με τα navaro, των φραπέδων και των οπεκεπέδων».