Μια πολύ όμορφη και γλυκιά συνάντηση είχε το «ENJOY» της «κυριακάτικης δημοκρατίας» με τον σημαντικό και δημοφιλή ηθοποιό Ιεροκλή Μιχαηλίδη. Ο αξιόλογος καλλιτέχνης, με αφορμή την πρεμιέρα της εκπομπής «Δε Γκρανμάδερ», που θα μας κρατάει συντροφιά με πολύ κέφι, χιούμορ και χαρά κάθε Παρασκευή, στις 23.15, στο Open, μιλά για όσα τον ευχαριστούν, τον δυσαρεστούν, αλλά και τον κάνουν συνεχώς να θυμάται και να μην ξεχνά.
- Από την Μαρία Ανδρέου
Στο πλαίσιο αυτό, ως γέννημα θρέμμα του Πόντου, θα πάρει μέρος στο επετειακό αφιέρωμα του Open για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, στις 19 Μαΐου. Και η αναζήτηση στις χαμένες πατρίδες δεν σταματά εδώ… Ο δημιουργικός Ιεροκλής Μιχαηλίδης θα πρωταγωνιστήσει στη μαγική θεατρική παράσταση του καλοκαιριού «Κάποτε στον Βόσπορο», η οποία θα μας θυμίσει τα Σεπτεμβριανά και τον ξεριζωμό των τελευταίων Ελλήνων της Πόλης.
Κύριε Μιχαηλίδη, το «ENJOY» μιλάει μαζί σας ενώ είμαστε «ελεύθεροι» όλοι πια, στην πρώτη συνέντευξή μας στη μετά lockdown εποχή. Χωρίς sms, με μετακινήσεις από νομό σε νομό, με τα θέατρα και σχεδόν όλες τις άλλες δραστηριότητες έως τα τέλη Μαΐου ανοιχτές. Τι μάθημα σας έδωσε η πολύμηνη καραντίνα λόγω της πανδημίας;
Να ευχηθώ, καταρχάς, καλή λευτεριά σε όλους μας. Οι ασθενείς μας να αναρρώσουν γρήγορα και να μειωθούν τα κρούσματα της πανδημίας του Covid-19. Πιστεύω πως αυτό που όλοι είχαμε και στις δύο καραντίνες να διαχειριστούμε ήταν ο άπλετος χρόνος. Τι σημαίνει αυτό; Οτι όλοι μας συνομιλήσαμε ουσιαστικά με τον εαυτό μας, τον καλό και τον άσχημο, που πολλές φορές είναι και ο χειρότερος εχθρός μας. Το μάθημα -για μένα, τουλάχιστον- ήταν η περισυλλογή και ο επαναπροσδιορισμός, όπως το να δώσουμε την αξία που πρέπει στα καθημερινά και απλά πράγματα. Αν και ως συμπέρασμα θα σας έλεγα ότι η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει ούτε με πανδημίες ούτε με καταστροφές και πολέμους. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, δεν αλλάζουν. Το παρηγορητικό στην πρώτη καραντίνα, είτε από φόβο είτε γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας μια πανδημία, θεωρώ πως ήταν η αλληλεγγύη που δείξαμε στις μεγαλύτερες ηλικίες. Βγάλαμε μια τρυφερότητα. Στη δεύτερη καραντίνα ήρθε και η κούραση και είδαμε άλλες συμπεριφορές. Η μεγάλη μου παρηγοριά ήταν όταν έβγαινα με δυο φίλους να περπατήσω στον δρόμο και να συνδιαλλαγώ μαζί τους. Το μεγάλο διακύβευμα αυτής της πανδημίας ήταν η απομόνωση. Ο Covid-19 έπληξε τις κοινωνικές μας σχέσεις και ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Η αποξένωση μας πήγε πολλά βήματα πίσω στην ψυχολογία μας και τα αποτελέσματα αυτής της ιδρυματοποίησης στο σπίτι, γιατί όλα είναι συνήθεια, θα φανούν και σε μικρούς και σε μεγάλους. Κλεισμένοι επί οκτώ μήνες μέσα; Πολύς χρόνος, δύσκολη καραντίνα…
Βλέπετε ήδη περίεργες συμπεριφορές;
Ναι, αντανακλαστικές. Το ότι δεν αγκαλιαζόμαστε, δεν φιλιόμαστε, δεν χαιρετιόμαστε είναι η προστασία μας από τον κορωνοϊό. Οταν βρισκόμαστε με έναν άνθρωπο και τον κρατάμε σε μεγάλη απόσταση, για να ελέγξουμε την κατάσταση, αν και φοράμε μάσκα, αυτό βγαίνει σχεδόν αυθόρμητα. Αυτό το μάγκωμα στην επαφή έχει άσχημη επίδραση στα παιδιά και βαριές συνέπειες στους εφήβους, που προτιμούν τη μοναξιά τους και έχουν συνηθίσει την κλεισούρα του σπιτιού, αγκαλιά με ένα λάπτοπ, από το να πάνε σε ένα γήπεδο και να παίξουν μπάσκετ. Δεν φταίνε και τα παιδιά… Τηλεργασία, τηλεαγορές, τηλεψυχαγωγία, τηλεθέατρο… Συγγνώμη, αλλά θέατρο μέσα από μια οθόνη απλώς δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει, πώς να το πω… Το θέατρο είναι μόνο live, που λένε και οι πιτσιρικάδες. Μόνο ζωντανό. Το θέατρο θέλει τον ηθοποιό και τον θεατή σε άμεση αλληλεπίδραση, είναι ενέργεια, είναι γοητεία, επιφώνημα και χειροκρότημα. Ηταν πολύ άδικο που έκλεισαν τα θέατρα. Θα μπορούσαν να λειτουργήσουν με αποστάσεις, με κενά καθίσματα, με θερμομέτρηση και μάσκες. Το θέατρο είναι στατικό. Ευτυχώς που αποφασίστηκε να ανοίξουν το καλοκαίρι και οι ηθοποιοί να κάνουμε τις θεατρικές μας περιοδείες και ο κόσμος, μέσα από το θέατρο, να γελάσει, να ξεχαστεί, να ταξιδέψει. Το θέατρο είναι η τροφή της ψυχής και για τον Έλληνα είναι μεγάλη πηγή ψυχαγωγίας. Τα κλειστά θέατρα -και από πλευράς οικονομικής- στέρησαν το ψωμί χιλιάδων οικογενειών, πέρα από το ότι η αποχή από το θέατρο δημιούργησε ακόμα μία αγέλαστη, βαριά και μελαγχολική ατμόσφαιρα. Το θέατρο είναι φυγή στο όνειρο και παρηγοριά για τον κοινωνικό ιστό.
Είπατε ότι πολλοί συνάδελφοί σας στερήθηκαν το ψωμί τους.
Δεν είναι ψέμα. Το επίδομα δεν τους έφτασε για ενοίκιο, ρεύμα και τηλέφωνο. Δεν είναι μυστικό στον χώρο μας ότι οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες δανείστηκαν για να καταφέρουν να ζήσουν. Αυτό μπορεί να ακούγεται τρομακτικό, αλλά είναι αυτονόητο. Και πόσο να σου δανείσουν ο μπακάλης και ο μανάβης της γειτονιάς, που σε ξέρουν; Ευτυχώς που θα αρχίσουν οι θεατρικές περιοδείες, για να αρχίσουν και οι καλλιτέχνες να ξεχρεώνουν αυτούς που τους βοήθησαν και να νιώσουν ξανά δημιουργικοί, αναγκαίοι και αξιοπρεπείς.
Ετσι, λοιπόν… Μια γροθιά θα γίνουν οι Ελληνες ηθοποιοί. Αυτό είναι πολύ όμορφο για το κοινωνικό σύνολο, σε πείσμα της πανδημίας. Πάντως, και εσείς, όπως πληροφορηθήκαμε, με σύμμαχο τον καλοκαιρινό καιρό, θα τολμήσετε φέτος την πρώτη θερινή θεατρική περιοδεία με «άρωμα» από Βόσπορο…
Ναι, με τίτλο «Κάποτε στον Βόσπορο», θα ανεβάσουμε μια νοσταλγική θεατρική παράσταση για την ιστορία των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης. Μια παράσταση που δεν κατάφερε λόγω κορωνοϊού να ανέβει στο θέατρο Βεάκη τον περασμένο χειμώνα, αλλά τώρα ετοιμάζεται για μια καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την ελληνική περιφέρεια. Συγκεντρωθήκαμε μια πλειάδα λαμπρών ηθοποιών, όπως ο Δάνης Κατρανίδης, ο Δημήτρης Πιατάς, η Ευαγγελία Μουμούρη, η Παρθένα Χοροζίδου, η Χλόη Μάντζαρη, ο Ντίνος Σπυρόπουλος, η Θεοφανία Παπαθωμά, η Ελένη Καρακάση, η Νεφέλη Κουλούρη. Η παράσταση «Κάποτε στον Βόσπορο», του Ακη Δήμου, σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου, μουσική Νίκου Κυπουργού και παραγωγή των επιχειρήσεων Τάγαρη, θα ταξιδέψει και θα παρουσιαστεί σε 40 επιλεγμένες πόλεις, ίσως και σε περισσότερες, σε θέατρα της Ελλάδας. Οταν μου πρότειναν να πάρω μέρος στο συγκεκριμένο έργο, πήδηξα από τη χαρά μου, γιατί αγαπώ όλες τις χαμένες πατρίδες. Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό ιστορικό κείμενο, το οποίο αφηγείται τον μύθο και τον ρομαντισμό της Πόλης, με αφορμή τα γεγονότα που συνέβησαν το 1955, τα Σεπτεμβριανά. Οι Τούρκοι έσπασαν τα μαγαζιά των Ελλήνων έπειτα από μια προβοκάτσια. Οι ήρωες του έργου έρχονται αντιμέτωποι με το παρελθόν και το παρόν τους, κάτω από τις απειλές του τουρκικού κράτους, οι οποίες θα οδηγήσουν στα τραγικά γεγονότα του ξεριζωμού και στον αφανισμό των Ελλήνων της Πόλης. Η ιστορία έχει οικογενειακά δράματα και πολιτικά παιχνίδια, μυστικά και ψέματα, αντιπαλότητες και χωρισμούς, έρωτες και φιλοδοξίες, γέλια και δάκρυα, στο φόντο μιας από τις πλέον τραγικές σελίδες της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Στο έργο θα υποδυθώ έναν πλούσιο ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου στην Πόλη, ο οποίος ζει και εκείνος όλες αυτές τις θηριωδίες. Η παράσταση θα έχει και ζωντανή ορχήστρα.
Θα έλεγε κανείς ότι η Πόλη σάς κυνηγάει. Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής ταινίας «Πολίτικη κουζίνα» και τώρα η παράσταση «Κάποτε στον Βόσπορο»… Είναι η μοίρα σας;
Σχεδόν απέφευγα μετά την «Πολίτικη κουζίνα» να παίζω σε σειρές, φιλμ και θεατρικά έργα που είχαν ως βάση τους τη ζωή των Ελλήνων της Πόλης, για να μη θεωρηθεί ότι πάω να εκμεταλλευτώ την επιτυχία της «Πολίτικης κουζίνας» ή πως πάω να ταυτιστώ με συγκεκριμένους ρόλους. Η «Πολίτικη κουζίνα» βγήκε στη μεγάλη οθόνη το 2003. Εχουν περάσει πια 18 χρόνια! Πιστεύω ότι πλέον δεν υπάρχει πρόβλημα να παίξω σε ένα θεατρικό έργο με βάση τον τελευταίο ξεριζωμό των Ελλήνων από τα σπίτια, τα μαγαζιά και τις ρίζες τους από την αγαπημένη τους Κωνσταντινούπολη.
Η καταγωγή σας από πού είναι;
Από τη Σμύρνη και από την Τραπεζούντα του Πόντου. Οι παππούδες μου και από τις δύο πλευρές ήταν ξεριζωμένοι. Και από τη γενοκτονία που επιχειρήθηκε στον Πόντο και από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τον Πόντο ωστόσο τον έχω επισκεφθεί τρεις φορές, τη Σμύρνη όχι.
Στις 19 Μαΐου το Open ετοιμάζει μια εκπομπή αφιερωμένη στη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Θα δώσετε το «παρών»;
Ναι, και θα το κάνω με μεγάλη χαρά. Πολλοί απόγονοι των ανθρώπων που βίωσαν εκείνες τις στιγμές ζουν σήμερα στην Ελλάδα και έχουν ακούσει τις συγκλονιστικές ιστορίες των επιζώντων της γενοκτονίας.
Αυτές τις ιστορίες, εν όψει και της ημέρας μνήμης, αποφάσισε να συγκεντρώσει το Open, και μπράβο του. Το κανάλι του Ιβάν Σαββίδη θέλει να τιμήσει τις ζωές και τις ιστορίες των ανθρώπων αυτών, γι’ αυτό θα κάνει ένα μεγάλο αφιέρωμα στη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου ανήμερα αυτού του «ολοκαυτώματος».
Μάλιστα, το Open καλεί όλους όσοι έχουν μια ιστορία, μια μαρτυρία ή φωτογραφία των προγόνων τους να τη μοιραστούν και να τη στείλουν στο κανάλι με βίντεο.
Σπουδαία πρωτοβουλία σε πολύ δύσκολες εποχές, κυρίως για τα εθνικά μας ζητήματα. Πιο επίκαιρη από ποτέ, καθώς η προκλητικότητα των Τούρκων έχει χτυπήσει «κόκκινο»…
Εχει γίνει πολύ αξιόλογη έρευνα από τη μεριά σπουδαίων ιστορικών. Ηθελα να πάρω μέρος σε αυτό το αφιέρωμα από προσωπικό ενδιαφέρον. Το να αναγνωριστεί η Γενοκτονία των Ποντίων, όπως έγινε και με τη Γενοκτονία των Αρμενίων, είναι ένα μεγάλο πολιτικό και ιστορικό γεγονός, μια δικαίωση. Είναι όπως το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζί, είναι ιστορική μνήμη και η Ιστορία που ξεχνιέται, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται. Αυτά που συνέβησαν στους Ελληνες της Πόλης το 1955, η καταστροφή των καταστημάτων και των σπιτιών τους, είναι σύγχρονη ιστορία. Μην ξεγελιέστε. Είναι 65 χρόνια πριν. Υπάρχουν γιαγιάδες και παππούδες που ζουν με αυτό τον σωματικό και τον ψυχικό βιασμό του ξεριζωμού και είναι εν ζωή. Οι Τούρκοι συστηματικά εξόντωναν τους Έλληνες από το 1942, με αβάσταχτη φορολογία, με σκοπό να τους εξαφανίσουν. Και το κατάφεραν με τα τραγικά γεγονότα και τις λεηλασίες, τις δολοφονίες, τους βιασμούς του 1955. Ξέρετε κάτι; Πριν από 40 χρόνια στην Πόλη ζούσαν 150.000 Ελληνες και τώρα έχουν απομείνει στην Κωνσταντινούπολη 1.000 ελληνικές ψυχές… Ετσι εξοντώθηκαν οι Έλληνες και στην Ιμβρο και την Τένεδο. Η Ελλάδα, με όσα κάνει ο Ερντογάν, δεν πρέπει να κάνει βήμα πίσω όσον αφορά τις ιστορικές συνθήκες. Ο Ερντογάν παίζει ένα σκληρό πολιτικό παιχνίδι, πολύ σοβαρό, επιδιώκει τη σύγκρουση, με στόχο την αλλαγή ιστορικών συνθηκών. Δεν θα του περάσει. Βαρούσε τα σύνορά μας μέσα στην πανδημία. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Τα εθνικά θέματα είναι πολύ βαθιά υπαρξιακά θέματα και επηρεάζουν πολύ τους ανθρώπους και τους λαούς.
Στο Open όμως κάνατε και την πρεμιέρα σας. Στις 14 Μαΐου μια γιαγιά άλλο πράγμα μάς έφτιαξε το κέφι! Πώς έγινε αυτή η παραγωγή;
Η «Δε Γκρανμάδερ» είναι μια σοφή και τσαχπίνα γιαγιά, που κάθε Παρασκευή, στις 23.15, στο Open θα έχει μόνο έναν σκοπό: το γέλιο. Πρόκειται για μια ολόφρεσκη εκπομπή, με πολύ κέφι. Αυτό ήθελα εγώ για να νιώσω καλά, αυτό ήθελε το κανάλι, αυτό ήθελαν και οι τηλεθεατές. Παρέα σε αυτό το τοκ σόου συνεντεύξεων με αγαπημένους καλλιτέχνες έχω αυτή τη γιαγιά, που έχει αγαπηθεί πολύ εδώ και 30 χρόνια, ως βασική ηρωίδα του θεατρικού θιάσου Αγαμοι Θύται. Δεν είναι τυχαίο που ο τίτλος της ανήκει στην TV, αφού όσα χρόνια «ζει» έχει κερδίσει φανατικούς θαυμαστές. Η γιαγιά αρχίζει την τηλεοπτική καριέρα της με το να με καθοδηγεί, να με συμβουλεύει, να με σκηνοθετεί! Στο καινούργιο μεταμεσονύκτιο τοκ σόου του Οpen, με τον τίτλο «Δε Γκρανμάδερ», θα έχει καλεσμένους που θέλουν να περάσουν καλά. Η γιαγιά φλερτάρει με όλους, τα βάζει με όλους. Μέσα από αυτή την εκπομπή παρηγοριέμαι πρώτα απ’ όλα εγώ για όλα αυτά που ζούμε. Να ξεφύγω από το κλίμα της θλίψης και από αυτή τη σκιά του θανάτου. Τη γιαγιά μού τη ζητούσαν χρόνια πολλά κανάλια, και μάλιστα και προ πανδημίας.
Πρώτος καλεσμένος, ο κολλητός φίλος σας, ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Και αυτή η επιλογή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ, καθώς αποχαιρετά την εκπομπή «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» έπειτα από 17 χρόνια και πάει γι’ άλλα…
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος για μένα είναι πάνω απ’ όλα φίλος. Εχουμε 17 χρόνια μια φιλία δυνατή, μια σχέση αγάπης. Πραγματικά, όταν του πήρα τη συνέντευξη -ο Σπύρος είναι γνωστό ότι δεν δίνει συνεντεύξεις-, δεν ήξερα ότι θα παραιτούνταν από το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά». Οτι θα κλείσει τον κύκλο, ότι θα ρίξει την αυλαία… Στενοχωριέμαι πολύ που θα τελειώσει αυτή η εκπομπή. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν θα υπάρχει στη μικρή μας οθόνη. Αυτή η παραγωγή έγραψε τηλεοπτική ιστορία. Βασικά, κατέγραψε μέσα σε 17 χρόνια όλη τη μουσική ιστορία της χώρας και δημιούργησε ψηφιακό αρχείο για το ελληνικό πεντάγραμμο. Ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια, που δεν είχαμε όλη αυτή την πληροφόρηση από το διαδίκτυο, η εκπομπή ήταν μια παρακαταθήκη για τις νέες γενιές.
Ο εμβολιασμός είναι η μόνη λύση;
Μακάρι να ήταν το φάρμακο και να βρεθεί γρήγορα. Αλλά ο εμβολιασμός είναι η μόνη λύση. Μακάρι να χαρούμε και οι εμβολιασμένοι Ελληνες τη χώρα μας το καλοκαίρι, όπως και οι εμβολιασμένοι ξένοι τουρίστες, και να μην επικρατήσει ο παραλογισμός. Το εμβόλιο είναι μονόδρομος. Εχουμε καμιά άλλη λύση και δεν την ξέρουμε; Ολα τα άλλα σενάρια είναι υπερβολές και μας οδηγούν στον Μεσαίωνα. Πιστεύω στην επιστήμη. Εδώ έχουμε έναν πόλεμο. Περάσαμε μία δεκαετία μια ανελέητη οικονομική κρίση και τώρα ξεσπάει η πανδημία. Είναι ο πόλεμος της δικής μας γενιάς. Δεν έχει οβίδες, βόμβες, πείνα ή μαχαίρι και όπλο, όπως έζησαν οι παππούδες μας τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή τον Εμφύλιο. Εχει όμως μια άλλη μάχη, την ψυχολογική. Το να αρρωσταίνεις και να «φεύγεις» μόνος σου σε ένα νοσοκομείο είναι τρομακτικό και απάνθρωπο. Ο πόλεμος της μοναξιάς.
Το θέατρο, ενώ τα φώτα του ήταν κλειστά και οι κουρτίνες του κατεβασμένες, συγκλονίστηκε από διάφορες αποκαλύψεις σωματικής, λεκτικής και ψυχολογικής βίας.
Ναι. Και, φυσικά, το αυτονόητο είναι ότι είμαστε μαζί με αυτούς που υπέστησαν αυτή τη βία. Από εκεί και πέρα δεν θα καταδικάσω κανέναν συνάδελφο, γιατί το όλο ζήτημα το ερευνά η Δικαιοσύνη. Ωστόσο θα καταδικάσω τις βίαιες συμπεριφορές συνολικά, για να μπορούν να προστατευτούν οι νέες γενιές. Να μην υπάρξουν άλλα τέτοια περιστατικά στο μέλλον. Δεν αντιμετωπίζω αυτή την υπόθεση σκανδαλοθηρικά. Η τηλεόραση κάποια στιγμή, για λόγους τηλεθέασης, για ιδιοτελείς σκοπούς, τράβηξε πολύ το θέμα. Ας κρατήσουμε μια απόσταση από το κουτσομπολιό και ας σταθούμε στη κατάχρηση εξουσίας, στην άσκηση βίας. Δεν είναι προβληματικός μόνο ο δικός μας χώρος. Απλώς αυτός έχει τα φώτα, τα δημόσια πρόσωπα και τράβηξε το ενδιαφέρον. Τι γίνεται στα άλλα επαγγέλματα; Στα γραφεία, στα μαγαζιά; Εμένα θα με απασχολούσε το ίδιο. Και, φυσικά, έχω μεγάλη ευαισθησία απέναντι στις γυναίκες, γιατί αυτές γίνονται συνήθως τα θύματα σε πολλά επίπεδα. Ας επεκταθεί η έρευνα και σε άλλα επαγγέλματα, το θέμα ανακίνησε το #ΜeΤoo, αλλά ας πάμε και στην πολιτική, στα δικηγορικά γραφεία, στα ιατρεία, στα καταστήματα. Παντού. Το θέμα μας είναι να μη δικαιολογήσουμε ανάρμοστες συμπεριφορές και όχι να ξεκατινιαστούμε στα παράθυρα. Γιατί έτσι υποβαθμίζουμε το γεγονός. Επίσης, μην ξεχνάμε την ενδοοικογενειακή βία. Τι γίνεται μέσα στα σπίτια, πέρα από τον εργασιακό χώρο; Θα πρέπει να την αποτρέψουμε νομικά και τα θύματα να έχουν ψυχολογική και ψυχιατρική υποστήριξη. Επίσης, τι γίνεται με την παιδοφιλία, την παιδεραστία στα σπίτια, στα σχολεία, στον αθλητισμό; Καταγγέλλονται από τα παιδιά και από τους γονείς τους αυτές οι πράξεις; Για μένα η παιδεραστία είναι κτηνωδία! Να ασελγείς στην παιδική αθωότητα… Πρέπει όλη η κοινωνία να έχει τα μάτια της δεκατέσσερα σχετικά με τα παιδιά.
Το θέατρο είναι δύσκολο «σπορ» και χρειάζεται αυστηρούς δασκάλους;
Ποιος το λέει αυτό; Αλλο οι δημιουργικές συγκρούσεις πάνω στη σκηνή και άλλο η βία με την πρόφαση της μάθησης. Το θέατρο απαιτεί ισοτιμία. Το θέατρο δεν είναι κυριαρχία, δεν είναι κάτι βάναυσο. Δεν δικαιολογεί καμία νοσηρή συμπεριφορά. Το θέατρο απαιτεί συλλογικότητα, ομαδικότητα , πολλή αγάπη, δημιουργική αντίθεση και, πάνω απ’ όλα, ισοτιμία. Δεν πρέπει να ξεπερνά κανείς τα όριά του.
Από πού να αντλήσουμε δύναμη για να προχωρήσουμε τη ζωή μας; Η μάχη με την πανδημία δεν τελείωσε…
Από την πίστη μας στον Θεό, να πιστεύουμε σε Αυτόν, από την ψυχική αντοχή του εαυτού μας, από τους φίλους μας, που είναι καταφύγιο, από τη ζεστασιά της οικογένειάς μας, από το μεγαλείο της ελληνικής φύσης, από τα δώρα της -τον μοναδικό μας ήλιο και τις θάλασσές μας, τα πράσινα βουνά μας-, από τον πολιτισμό μας. Οι συνάνθρωποί μας είναι το φάρμακο και, αν δεν μπορούμε να λύσουμε μεγάλα προβλήματα, όπως η κατάθλιψη, ας απευθυνθούμε στους ειδικούς.
Η τέχνη μέσα από την τηλεόραση είναι μεγάλη παρηγοριά…
Φέτος έγιναν πολύ καλές ελληνικές σειρές μυθοπλασίας, πολλές και με μεγάλο ενδιαφέρον. Το «Ετερος εγώ» θα έμπαινε στο Netflix. Είχε υψηλές προδιαγραφές, ποιότητα, επενδύθηκαν χρήματα, χρόνος, τεχνολογία. Φοβερό ήταν το καστ, το σενάριο, η σκηνοθεσία. Χρειάζεται ώθηση, γιατί έχουμε πολύ καλό έμψυχο υλικό. Μάλιστα, αυτή την περίοδο μιλάω για μια σειρά που μπορεί να μπει στο Netflix.
Μαζί με την ελληνική μυθοπλασία, και πολύ ριάλιτι. Κακό αυτό…
Τα ριάλιτι, μας αρέσουν δεν μας αρέσουν, υπάρχουν στην τηλεόραση, είναι μια πραγματικότητα, καλώς ή κακώς. Εμένα προσωπικά δεν μου αρέσουν και δεν τα βλέπω. Δεν συμφωνώ με όλη αυτή την κλειδαρότρυπα και την ίντριγκα. Αλλά δεν είναι το θέμα αν συμφωνώ εγώ ή διαφωνώ. Ο κόσμος τα βλέπει, ΟΚ. Αλλά τα κανάλια τα δίνουν σε μεγάλες δόσεις. Αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Κορεσμός… Ντρέπομαι για τη γυναικεία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για τον έρωτα – και είμαι υπέρ του έρωτα και του φλερτ. Ντρέπομαι όμως να βλέπω ένα χυδαίο πρόγραμμα, χαμηλής αισθητικής, στο οποίο 20 κοπέλες σφάζονται για έναν άνδρα. Τη γυναίκα την έχω πολύ ψηλά. Είναι θέμα ιδεολογίας. Τι μορφή παίρνει ο έρωτας; Πολύ άσχημη. Ας μπει ένα όριο στο γούστο!
