Το διασημότερο μουσικό παραμύθι όλων των εποχών, «Ο Πέτρος και ο λύκος» του Σεργκέι Προκόφιεφ, αρχίζει το ταξίδι του από την Τετάρτη 16 Ιουνίου στο Θέατρο Πέτρας, στην Πετρούπολη, και έπειτα θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα. Η απόδοση και η σκηνοθεσία είναι του Χρήστου Τριπόδη, με τον Ρένο Χαραλαμπίδη στον ρόλο της ζωής του, ενώ πέντε μουσικοί με επτά μουσικά όργανα ζωντανά επί σκηνής θα στοχεύουν στην καρδιά των πιο δύσκολων θεατών, των παιδιών! Το «ENJOY» της «κυριακάτικης δημοκρατίας» βρέθηκε στις πρόβες του θιάσου και ταξίδεψε στο όνειρο…
- Από την Μαρία Ανδρέου
Κύριε Χαραλαμπίδη, τι μάθημα μας έχει δώσει και συνεχίζει να μας δίνει η πανδημία του Covid-19 εδώ και έναν χρόνο;
Πιστεύω ότι είχαμε μάθει από τη δεκαετία του ΄70 και έπειτα σε έναν κόσμο που άλλαζε και άλλαζε συνεχώς προς το καλύτερο στην οικονομία, στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στην ψυχαγωγία. Ο πρώτος κλυδωνισμός ήρθε με την παγκόσμια οικονομική κρίση, που έπληξε τη χώρα μας πάνω από μια δεκαετία, με αλλεπάλληλα Μνημόνια και λιτότητα. Ποιος θα περίμενε ότι μετά τους θεσμούς και την τρόικα θα βρισκόμασταν ξανά στη δίνη του κυκλώνα της Ιστορίας, με μια πανδημία που μας έδειξε πόσο μικροί και ελάχιστοι είμαστε απέναντι στη φύση…
Πώς βιώσατε την πρώτη καραντίνα, πέρσι τον Μάρτιο, και το lockdown του 2021;
Η πρώτη καραντίνα, εκεί που κλειστήκαμε όλοι για δυόμισι μήνες στα σπίτια μας, θα έλεγα ότι ήταν για μένα μια περίοδος μεγάλης εσωτερικής ανασκόπησης. Είχα να μείνω τόσο καιρό κλεισμένος στο σπίτι μου από το 1988, όταν έδινα πανελλήνιες εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, και θυμάμαι ότι τόσο καιρό ήμουν μέσα και διάβαζα συνεχώς. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να έχω μείνει τόσο πολύ στο σπίτι, καθώς είμαι πάντα σε γυρίσματα ή πάνω σε μια θεατρική σκηνή. Κάθισα στο σπίτι μου, λοιπόν, και έκανα μια ανασκόπηση της ζωής μου, αρχειοθετώντας συρτάρια, άλμπουμ, βιβλιοθήκες, στικάκια. Εβαλα σε τάξη όλες μου τις φωτογραφίες, σε φακέλους τα σκορπισμένα μου κινηματογραφικά σενάρια, βρήκα όλες μου τις συνεντεύξεις, τοποθέτησα τα βιβλία μου σε καινούργια ράφια και πέταξα πολλά πράγματα που τα κρατούσα χωρίς λόγο. Η δεύτερη καραντίνα, που κράτησε πάρα μα πάρα πολύ, ήταν πολύ βαριά για μένα. Γιατί ήθελα να δημιουργήσω και όλο αυτό το «μπες μέσα, βγες έξω» μου δημιούργησε μια μεγάλη σύγχυση και με μπέρδεψε. Θα έλεγα ότι τον χειμώνα του 2021 και έως το Πάσχα άρχισα να χάνω την ψυχραιμία μου. Δεν μου έγιναν συνήθεια η κλεισούρα και η απομόνωση, είχα και τα τηλεοπτικά γυρίσματα της σειράς «Τα καλύτερά μας χρόνια», που συνεχίζουν να «τρέχουν» και τώρα. Αλλά ήμουν δουλειά – σπίτι και με πολλή προσοχή, για να μην αρρωστήσω και πάω πίσω το γύρισμα. Αυτό το άγχος το περάσαμε όλοι οι ηθοποιοί. Θα έλεγα ότι στο 2021 οφείλω κάτι πολύ σημαντικό: εξασκήθηκα στην ψυχραιμία. Πλέον είμαι πιο δυνατός και ψύχραιμος. Πιστεύω πως όλοι μας πλέον ζούμε μια ειδική συνθήκη που την παλεύεις με τον χρόνο.
Τι σας δίνει αισιοδοξία σε αυτή τη μάχη;
Το εμβόλιο. Είναι το μοναδικό μας όπλο. Είμαι φανατικός οπαδός της επιστήμης και του εμβολιασμού. Βρέθηκε η ανθρωπότητα μπροστά σε μια πανδημία, χωρίς να έχει ο κόσμος ανάλογη εμπειρία. Είχε να «χτυπήσει» τη Γη μια πανδημία από την ισπανική γρίπη του 1918 και ακόμη παλιότερα, από την πανώλη του Ιουστινιανού. Αρα ό,τι ξέρουμε για μάσκες και απομόνωση είναι από τα βιβλία και από κάποιες ταινίες, ακόμη και επιστημονικής φαντασίας, στον κινηματογράφο. Ηρθε, λοιπόν, σήμερα η επιστήμη να μας δώσει λύση. Και η λύση είναι το εμβόλιο. Το να πεθάνεις από το εμβόλιο είναι σπάνιο. Για μένα ένα τσιγάρο μπορεί να σε σκοτώσει, το κάπνισμα κάνει πολύ κακό, αλλά και η νευρική οδήγηση μπορεί να σε οδηγήσει σε τροχαίο ή, ακόμη χειρότερα, το να πιεις δύο ποτήρια αλκοόλ και να πάρεις έπειτα το τιμόνι.
Ενα οικονομικό τσουνάμι έπληξε τον κλάδο σας…
Ο κλάδος μας δοκιμάστηκε πάρα πολύ. Και δεν τελείωσε, τουλάχιστον για τους καλλιτέχνες, αυτό το τσουνάμι. Μπορεί κάποιος να προβλέψει αν θα λειτουργήσουν τα κλειστά θέατρα τον χειμώνα και πώς; Αλλά δεν ήταν μόνο οι κλειστές θεατρικές και μουσικές σκηνές, με τους χιλιάδες εργαζόμενους άνεργους και τα επιδόματα τα οποία πήραμε έπειτα από αγώνα, γιατί ξεχαστήκαμε από την Πολιτεία… Μας βρήκε μεγάλος ηθικός σεισμός. Στην επιφάνεια βγήκαν φαινόμενα σωματικής, ψυχικής, λεκτικής βίας, καταγγελίες για βιασμούς, που έφεραν φυλακίσεις. Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο χτύπημα, το τελειωτικό. Στην αρχή, όταν έσκαγαν σαν βόμβα οι καταγγελίες για τους βιασμούς, υπήρξε μια μεγάλη απαξίωση από το κοινωνικό σύνολο για το θέατρο. Και το ηθικό χτύπημα για μένα είναι πιο μεγάλο από το οικονομικό. Ο άνθρωπος, όταν έχει δουλειά και τρέχει, ξεχνάει πάθη, λάθη, αδικίες. Ο άνθρωπος όμως που κάθεται και δεν εργάζεται έχει ώρα να σκεφτεί όσα συνέβησαν στη ζωή του και τον βαραίνουν, και έφτασε ίσως το πλήρωμα του χρόνου για να τα βγάλει προς τα έξω, για να ξελαφρώσει και να προχωρήσει. Με ρωτούν πολλοί: «Μα τώρα το θυμήθηκαν οι παθόντες;» Ναι, τώρα. Γιατί, όταν είσαι για πάνω από έναν χρόνο στο σπίτι σου και δεν ψάχνεις για μεροκάματο, δεν έχεις τον φόβο ότι θα συναντήσεις αυτόν που σου έκανε κακό ή πως θα γίνεις η αιτία για να βγει ένα σκάνδαλο στον αέρα και θα σταματήσεις έτσι τη θεατρική παράσταση που παίζεις στη μέση, ενώ θα χάσουν το ψωμί τους και τόσες άλλες οικογένειες. Νομίζω έτσι έγιναν αυτές οι καταγγελίες. Μέσα στην παύση που έγινε και χωρίς τον φόβο του μεροκάματου μίλησαν.
Μήπως το θέατρο απαιτεί σκληρότητα και πειθαρχία, και πάνω στη σκηνή ο σκηνοθέτης γίνεται πιο αυστηρός με τους ηθοποιούς, για να επιτευχθεί το τέλειο;
Θα σας το πω αλλιώς. Ακόμη και υδραυλικός στη δουλειά του, όταν αναλαμβάνει ένα κτίριο, ένα σπίτι, θέλει να κάνει τις τέλειες υδραυλικές εγκαταστάσεις. Αυτό όμως είναι ουτοπία. Γιατί κανείς δεν είναι τέλειος και τίποτε δεν είναι τέλειο. Το ίδιο συμβαίνει και στο θέατρο. Δεν υπάρχει η τέλεια θεατρική παράσταση, είναι μια ουτοπία, όπως οι τέλειες υδραυλικές εγκαταστάσεις. Και θα σας το πω πολύ απλά: Δεν μπορεί ο πυρήνας του πολιτισμού, που είναι το θέατρο, να δέχεται και να ανέχεται την έλλειψη πολιτισμού. Αλλο η υποκριτική στο θέατρο και άλλο η υποκρισία. Οι μέτριοι καλλιτέχνες κρύβονται πίσω από τέτοιες θεωρίες και μπερδεύουν το μυαλό των νέων ανθρώπων. Δηλαδή τι μου λέτε; Να ανεχτώ έναν παλιάνθρωπο στο θέατρο, γιατί είναι μεγάλος καλλιτέχνης και γι’ αυτό έχει ιδιαιτερότητες και ειδικές συμπεριφορές; Για μένα δεν υπάρχουν θεόσταλτοι δημιουργοί, θεόπνευστοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, για να κάθεται κάποιος και να ανέχεται τα κόμπλεξ τους, τις ανασφάλειές τους και τον ναρκισσισμό τους. Μόνοι τους ανακηρύχθηκαν άριστοι, μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους είχαν. Ποτέ δεν ξέφυγαν από τη μετριότητά τους. Αυτοί πίστεψαν ότι ήταν γίγαντες και, όπου τους δόθηκε η εξουσία, έκαναν πολύ κακή χρήση της. Δεν θέλω να ασχοληθώ και μου είναι παγερά αδιάφορο, και έτσι έπραξα σε όλη μου την καλλιτεχνική καριέρα. Να χειροκροτώ τον ναρκισσισμό ή τα κόμπλεξ αυτών των ανθρώπων μού φαίνεται νοσηρό, πολύ άρρωστο…
Πώς μπλέξατε με το παιδικό θέατρο; Σας είδα στην παράσταση «Ολιβερ Τουίστ» και θα έλεγα ότι έγινα ξανά και εγώ παιδί. Οσο για τα πιτσιρίκια, ξετρελάθηκαν… Δύσκολοι θεατές οι λιλιπούτειοι φίλοι σας;
Το παιδικό θέατρο για μένα, πέρα από τις κινηματογραφικές ταινίες και τα τηλεοπτικά γυρίσματα, ήταν πάντα ένας καλλιτεχνικός στόχος. Γιατί αυτό το κοινό, το παιδικό, δεν έχει savoir vivre. Δεν με γνωρίζει καν ως ηθοποιό, άρα εκφράζομαι πρώτη φορά μπροστά του, δεν με έχει δει στο σινεμά, στην τηλεόραση, άρα αρχίζω καλλιτεχνικά από το μηδέν και πρέπει να το μαγέψω. Το παιδικό θέατρο είναι το θέατρο της δικαιοσύνης. Ετσι το λέω εγώ. Πρέπει να κερδίσω το ενδιαφέρον των παιδιών, την ψυχούλα τους, να τα συγκινήσω, να βάλω φωτιά στη φαντασία τους, να δημιουργήσω κοινές αναμνήσεις για εκείνα και τους γονείς τους. Σε μια παιδική παράσταση δεν είναι στόχος μόνο το παιδί αλλά και ο γονιός. Θέλω να ξυπνήσω στον γονιό το παιδί που κοιμάται μέσα του και να δει την παράσταση σαν ήταν η κόρη ή ο γιος του.
Ποιο είναι το μήνυμα του παραμυθιού «Ο Πέτρος και ο λύκος»;
Αυτό το παραμύθι το έχουν παίξει κατά καιρούς σπουδαίοι ηθοποιοί και στην Ελλάδα ο Δημήτρης Χορν. Είναι ένα κλασικό αριστούργημα και είναι μια μεγάλη πρόκληση για όλους τους ηθοποιούς, γιατί πρέπει να κάνουν τις φωνές τους μουσικά όργανα. Το νόημα του έργου είναι το θάρρος. Οχι το τυφλό θάρρος, που είναι επικίνδυνο. Μιλάει όχι για το «πάμε και βλέπουμε», αλλά για το «πάμε να αντιμετωπίσουμε το κακό με σχέδιο και γενναιότητα, με ακρίβεια». Ο Πέτρος δεν φοβάται τους λύκους, κι ας λέει ο παππούς ότι είναι επικίνδυνοι… Ο παππούς όμως είχε δει λύκους εκεί τριγύρω, ενώ το αγόρι όχι. Εως τη μέρα, βέβαια, που άφησε ανοιχτή την πόρτα του φράχτη και βγήκε έξω από το κτήμα τους. Η συντροφιά που απέκτησε ήταν παράξενη! Το μικρό πουλί που τσακώνεται με τη στρουμπουλή πάπια στη λίμνη, η πονηρή γάτα που παραμονεύει να τους φάει και κάπου πιο πέρα κρυμμένος ο λύκος! Ομως, όταν αποφασίσει να επιτεθεί, ο Πέτρος, ο γενναίος, θα φανεί πιο έξυπνος από τον λύκο και θα του στήσει παγίδα. Θα σώσει άραγε ο Πέτρος τους μικρούς φίλους του; Και ο λύκος; Ποια θα είναι η μοίρα του τώρα που έφτασαν οι κυνηγοί;
Αυτό το παραμύθι συνδυάζει τη μουσική και το θέατρο. Είναι παγκόσμια γλώσσα η μουσική;
Ναι, και την καταλαβαίνουν όλοι. Το 1936 ο Προκόφιεφ αποδέχεται την πρόταση της διευθύντριας του παιδικού θεάτρου της Μόσχας να συνθέσει ένα μουσικό παραμύθι. Το έργο θα πρέπει να βοηθήσει τα παιδιά να καταλάβουν και να αγαπήσουν τη μουσική. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να βρεθεί μια κοινή μουσική γλώσσα. Ετσι, λοιπόν, ο Προκόφιεφ δεν διστάζει να θέσει τη μουσική του εξ ολοκλήρου στην υπηρεσία του κειμένου, ώστε να προκαλέσει τους κατάλληλους συνειρμούς στο παιδικό του ακροατήριο. Κάθε όργανο της ορχήστρας αντιστοιχεί σε έναν χαρακτήρα του παραμυθιού. Επιδίωξη του συνθέτη είναι να δημιουργήσει μια πραγματική απλή και κατανοητή μουσική, που οπωσδήποτε δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά, διατηρώντας ταυτόχρονα όλα τα χαρακτηριστικά του μουσικού ύφους του. Η τεράστια δημοτικότητα του έργου, σε συνδυασμό με τις μεταφράσεις του παραμυθιού σε πολλές γλώσσες -το κείμενο του οποίου γράφτηκε από τον ίδιο τον συνθέτη-, σύντομα καθιέρωσε το έργο στην παγκόσμια μουσική φιλολογία.
Ποιο μέρος του έργου σάς συγκινεί βαθύτατα;
Ο αγώνας του Πέτρου να προστατεύσει και να σώσει τους φίλους του από τον λύκο. Για μένα η έννοια της φιλίας είναι πιο ψηλά και από αυτήν του έρωτα. Οι οικογενειακοί δεσμοί και η φιλία είναι ανώτεροι του έρωτα. Και επειδή το έχω φιλοσοφήσει το θέμα, αν σε ένα ερωτικό ζευγάρι δεν αναπτυχθεί πρώτα απ’ όλα η φιλία, τότε μιλάμε μόνο για εραστές με έντονο σεξουαλικό πάθος, που, όταν αυτό ξεθυμάνει, θα λήξει και η σχέση τους. Οταν όμως το ζευγάρι έχει αναπτύξει μεταξύ του και φιλικό δεσμό, αυτό είναι πολύ δημιουργικό, βγάζει πολύ όμορφα συναισθήματα και μεγάλη δύναμη. Για μένα οι παιδικές φιλίες είναι πολύ συγκινητικές. Οταν ακούς ότι κάποιοι παρέμειναν φίλοι από συμμαθητές, από τον αθλητισμό, από την ίδια γειτονιά, λες: «Μα πόση αγνότητα και αθωότητα θα υπάρχει σε αυτές τις σχέσεις;» Αυτή η φιλία έχει ένα ατού. Εχει δοκιμαστεί στο χρόνο. Η παιδική φιλία έχει κάτι άγουρο στην αρχή της. Πρωτόγονο. Είναι μια ξεκάθαρη συνάντηση χωρίς συμφέρον.
Πραγματικά, έχετε γράψει ιστορία με την τηλεοπτική σειρά «Κάτι τρέχει με τους δίπλα», ως Καλημέρης… Τόσο παρανοϊκός τύπος και παράλογος από αυτόν δύσκολα θα υπάρξει… Τον βάζω στην ίδια γραμμή με τον τηλεοπτικό Ακάλυπτο από το σίριαλ «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή»…
Ο Καλημέρης είναι κομφορμίστας. Πηγαίνει όπου πηγαίνει ο άνεμος. Φυσάει έτσι; Θα προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος. Πάει αλλιώς; Θα αλλάξει πορεία. Η ελληνική κοινωνία βρίθει από κομφορμίστες. Ο κομφορμίστας τι λέει; «Θα κάνω τα πάντα για να τη βγάλω καθαρή. Πάνω απ’ όλα, το τομάρι μου. Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει. Πουλάει η Δεξιά; Θα γίνω δεξιός. Πουλάει η Αριστερά; Θα γίνω αριστερός. Το θέμα είναι ένα: να τη βγάλω καθαρή με λαμογιές εδώ και τώρα». Στη σειρά «Τα καλύτερά μας χρόνια», όπου υποδύομαι τον ρόλο του Παπαδόπουλου, ενός επιχειρηματία που ελίσσεται με όλες τις πολιτικές καταστάσεις, δανείστηκα από την ευελιξία του Καλημέρη, όσον αφορά τα ψέματα. Θα δείτε τον Παπαδόπουλο, λοιπόν, πώς θα βγει στον αφρό κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και ευελεπιστώ να τον δω και στη δεκαετία του ’80, τον καιρό του Ανδρέα Παπανδρέου. Η σειρά ήταν μια έκπληξη και για εμάς τους ηθοποιούς και για το κοινό και χαρήκαμε όταν μας είπε η ΕΡΤ ότι τα «Καλύτερά μας χρόνια» συνεχίζονται για δεύτερη τηλεοπτική σεζόν.
Πώς σας έγινε η πρόταση για τον συγκεκριμένο ρόλο;
Οι σεναριογράφοι της σειράς, η Κατερίνα Μπέη και ο Νίκος Απειρανθίτης, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι γράφουν έναν ρόλο για τη σειρά «Τα καλύτερά μας χρόνια» και το γράφουν πάνω σ’ εμένα. Δηλαδή ήμουν στο μυαλό τους όταν έγραφαν τον επιχειρηματία Παπαδόπουλο. Εως το καλοκαίρι η οικογένεια Αντωνοπούλου και οι ήρωες της σειράς ζουν μέσα στη χούντα. Τη δεύτερη σεζόν θα περάσουμε στη Μεταπολίτευση και μια άλλη εποχή θα ζωντανέψει. Πλησιάζει η εποχή που θα δείτε τον Παπαδόπουλο… με το ΠΑΣΟΚ, δίπλα στον Ανδρέα. (γέλια) Για μένα αυτή η τηλεοπτική σειρά γυρίζεται με κινηματογραφικούς όρους και είναι ένα διαμάντι μέσα στα φετινά τηλεοπτικά προγράμματα.
Ποια είναι τα δικά σας καλύτερα χρόνια;
Τα καλύτερά μου χρόνια είναι αυτά που ζω τώρα. Αυτή είναι η θεωρία μου. Δεν μου αρέσει να νοσταλγώ το παρελθόν. Θέλω να ζω το τώρα. Αυτό είναι το «κλειδί», πιστεύω, που σε κρατά δημιουργικό, ζωντανό και χαρούμενο.
Ασχοληθήκατε με την πολιτική, βρεθήκατε στον κεντροδεξιό χώρο. Τι σας άφησε η ενασχόλησή σας με την πολιτική;
Επειδή είμαι ένας ευαίσθητος άνθρωπος, μια μεγάλη πληγή. Πιστεύω ότι τον κόσμο τον αλλάζει μόνο η πολιτική πράξη. Θέλησα να ασχοληθώ με τα κοινά και πιστεύω ότι κατά βάθος δικαιώθηκα ή ότι πήρα μια βαθιά ηθική ικανοποίηση, γιατί η αρχική μου σκέψη, ότι όλα είναι πολιτική, δεν ήταν λαθεμένη. Ομως η πολιτική έχει και πολύ καβγά και πολύ αίμα, πέρα από πολιτικές αποφάσεις, που αλλάζουν τις ζωές των ανθρώπων. Πραγματικά, δεν θέλω πια στη ζωή μου να κουβαλήσω κάποια ταμπέλα, γιατί αυτό που έζησα ήταν μια εμφυλιακή κατάσταση που δεν μου άρεσε καθόλου. Αυτό που θέλω την επόμενη δεκαετία είναι να απασχοληθώ με τον κινηματογράφο, από αυτό που ξεκίνησα. Μου κάνει εντύπωση που υπάρχουν πιτσιρικάδες σήμερα που έχουν δει τις ταινίες μου, όπως τα «Φτηνά τσιγάρα», ένας ύμνος σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, από το YouTube. Η ταινία αυτή παίζεται ακόμη σε θερινά σινεμά. Αυτό κάτι λέει. Oτι έσπασα τον κώδικα επικοινωνίας με τη νέα γενιά. Μεγάλη έκπληξη έπαθα και με τη σειρά «Κάτι τρέχει με τους δίπλα». Είναι δυνατόν οι νέοι του 2021 να ξέρουν τον ρόλο του Καλημέρη από το ΥouΤube; Και όμως αυτός ο παράλογος τύπος τούς είναι γνώριμος. Η Ελλάδα του Καλημέρη μάς έφερε στην οικονομική κρίση και στα Μνημόνια.
Πώς άρχισε η καριέρα σας;
Είμαι αυτοδίδακτος σκηνοθέτης και ηθοποιός από τον Εβρο, έτσι συνηθίζω να λέω. Ως σκηνοθέτης, εμφανίστηκα το 1997 με το «No budget story», μια ασπρόμαυρη ρομαντική ταινία που σημάδεψε τη δεκαετία του ’90 και εγκαινίασε μια ολόκληρη σχολή γύρω στον κινηματογράφο. Ακολούθησε το 2000 η ταινία «Φθηνά τσιγάρα», μια ταινία που στιγμάτισε τη γενιά του τέλους της δεκαετίας του ’90. Γυρισμένη ώστε να θυμίζει τζαζ αυτοσχεδιασμό, η ταινία μοιάζει πλέον με ένα αποχαιρετιστήριο άσμα σε μια Αθήνα που δεν υπάρχει πια. Το 2005, βασισμένος στο ομότιτλο βιβλίο του Πέτρου Τατσόπουλου, σκηνοθέτησα την ταινία «Η καρδιά του κτήνους». Τα «4 μαύρα κουστούμια» είναι η τέταρτη σκηνοθετική μου δουλειά, με την οποία καθιέρωσα το στιλ μου, δίνοντας ξεκάθαρα πια το προσωπικό μου στίγμα στο ελληνικό σινεμά. Απέσπασα τότε βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (Κρατικό Βραβείο Ποιότητας Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Βραβείο Β΄ Ανδρικού Ρόλου για τον Γιώργο Βουλτζάτη, Ειδική Μνεία από την Ενωση Ελλήνων Κριτικών), αλλά και στο Φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης (Βραβείο FIPRESCI). Τα «4 μαύρα κουστούμια» είναι ένα έργο το οποίο παίζουν ακόμη οι κινηματογράφοι.
Σε όλες τις ταινίες σας παίζει σημαντικό ρόλο ο έρωτας…
Για μένα ο έρωτας είναι πολύ σημαντικό πράγμα, γι’ αυτό και δεν έχω παντρευτεί ακόμη. (γέλια) Οι γονείς μου μού λένε να βάλω χρήματα στην άκρη για ένα γηροκομείο, γιατί ξέρουν πια τις απόψεις μου. Ο έρωτας στις ταινίες μου μένει πάντα σε ένα ανέφικτο επίπεδο. Οι ήρωες ποθούν τον έρωτα, αλλά δεν τον ζουν. Δεν τους συμβαίνει ο έρωτας, δεν μπορεί να τους συμβεί. Τον περιμένουν έως τα γεράματα, αλλά αυτός δεν ολοκληρώνεται, γιατί υπάρχουν πάντα εμπόδια. Ο ανέφικτος έρωτας έχει για μένα ένα νόημα. Ο έρωτας, για να υπάρχει, χρειάζεται τη μυθολογία του άλλου. Οταν η μυθολογία γίνει πραγματικότητα και ιστορία, παύει και ο έρωτας. Γιατί ο έρωτας συντηρείται με τον μύθο.
Πρόσφατα αποκαλύψατε ότι η μητέρα σας, που δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδιά, σας έταξε στην Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου και έπειτα από πολλή προσευχή, νηστεία, μια επίπονη διαδικασία, γεννηθήκατε ως θαύμα… Πιστεύετε;
Η ιστορία αυτή είναι αληθινή και αποφάσισα ότι θέλω να τη λέω. Ως ώριμος άνδρας, έχω το θάρρος να την πω για όσα με αφοσίωση έκαναν ο πατέρας μου, η μάνα μου για να με αποκτήσουν, με πολλή πίστη στον Θεό. Αρά πιστεύω πολύ, κανονικά, σύμφωνα με το δόγμα, με τις Γραφές, με όσα λέει η θρησκεία μας και, πάνω απ’ όλα, βάζω στη ζωή μου την αγάπη.
Αρα πιστεύετε πάντα στην ελπίδα και σε καλύτερες μέρες;
Ναι. Ακόμη και αυτή η πανδημία του κορωνοϊού δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα πέρασαν οι παλιότερες γενιές. Σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνω τον Covid-19 με τον εμφύλιο πόλεμο, αδελφός να σκοτώνει αδερφό, με τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, με την Κατοχή, τις οβίδες, τους ομαδικούς τάφους, τις εκτελέσεις, την πείνα, τα βασανιστήρια. Ακόμη και η πανδημία, αυτό που ζει τώρα η γενιά μας, δεν έχει να κάνει με τη σκληρότητα ενός φρικτού πολέμου. Να αισιοδοξούμε, λοιπόν, γιατί είμαστε ευλογημένοι. Ναι, έχει η εποχή μας ανεργία, προβλήματα, αλλά ας σκεφτούμε τι πέρασαν στη Μικρασιατική Καταστροφή οι πρόγονοί μας, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο μέτωπο, στα χαρακώματα… Μην είμαστε αγνώμονες. Ζούμε στην πιο ωραία χώρα του πλανήτη. Με τη βέσπα μου από την Ομόνοια είμαι σε 15 λεπτά σε μια γαλάζια θάλασσα, στο Φάληρο, και κάνω μπάνιο. Μα τι υπέροχος κόσμος!
