Όλοι μας είχαμε κάποτε ένα τηλέφωνο Nokia. Ήταν μόδα, ήταν εξέλιξη, ήταν το μέλλον στην παλάμη μας. Η Nokia ήταν εκείνη που έφερε τις εναλλάξιμες θήκες που άλλαζαν χρώμα, την πρώτη λευκή αντί πράσινη οθόνη, το τηλέφωνο χωρίς την προεξέχουσα κεραία. Ήταν η εταιρεία που μας χάρισε τα εμβληματικά ringtones, τα παιχνίδια που μας κράτησαν ώρες μπροστά από μια μικρή οθόνη, ποιος δεν θυμάται το φιδάκι; – αλλά και το ραδιόφωνο που έκανε το κινητό κάτι παραπάνω από μέσο επικοινωνίας.
Η Nokia δεν ήταν απλώς ένα brand. Ήταν κομμάτι μιας ολόκληρης εποχής. Μιας εποχής όπου το κινητό ήταν ανθεκτικό σαν τούβλο, κρατούσε μέρες ολόκληρες χωρίς φόρτιση, και μπορούσε να πέσει κάτω δέκα φορές χωρίς να πάθει το παραμικρό. Ήταν μια εποχή αθωότητας, όπου η τεχνολογία μας φαινόταν παιχνίδι, όχι βάρος.
Κι όμως, αυτή η εταιρεία κολοσσός, που κάποτε κρατούσε το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς, βρέθηκε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Η έλευση των smartphones, με οθόνες αφής και λειτουργικά συστήματα που έμοιαζαν με μικρούς υπολογιστές, βρήκε τη Nokia απροετοίμαστη.
Σήμερα, η Nokia υπάρχει μόνο σαν ανάμνηση. Μια ανάμνηση γλυκιά, που κουβαλάει μαζί της εικόνες μιας δεκαετίας όπου το κινητό δεν ήταν φυλακή ειδοποιήσεων αλλά μια μικρή συσκευή που μας έδινε χαρά. Το Snake, οι πολύχρωμες θήκες, τα ανθεκτικά τηλέφωνα∙ όλα αυτά έχουν περάσει στη σφαίρα της νοσταλγίας.
Η Nokia ήταν ο γίγαντας που δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στη νέα εποχή. Κι αν σήμερα τα smartphones μας μοιάζουν όλα ίδια, η Nokia θα μείνει για πάντα στο μυαλό μας ως η εταιρεία που έκανε το κινητό «δικό μας». Ένα κομμάτι τεχνολογικής ιστορίας που χάθηκε, αλλά άφησε πίσω του την πιο ανθρώπινη πλευρά της τεχνολογίας.
Τι ανάμνηση;;; smartphone δεν έχω. Το τηλ μου είναι ένα Nokia 6310i του 2004 και δεν έχει πέσει κάτω μόνο 10 φορές….