Η έλλειψη αιτιολογίας στην απόρριψη αιτημάτων αποφυλάκισης κατηγορουμένων, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του δικαιώματος στην προσωπική ελευθερία και ασφάλεια, αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση της απαγόρευσης αιτήματος αποφυλάκισης για δύο μήνες, σύμφωνα με το ΕΔΔΑ, το οποίο απασχόλησε προσφυγή τριών Βούλγαρων αστυνομικών και ενός επιχειρηματία, οποίοι συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν κατηγορούμενοι για το αδίκημα της εκβίασης, ενώ απερρίφθησαν χωρίς αιτιολογικό τα αλλεπάλληλα αιτήματα αποφυλάκισης τους, και είδαν την έξοδο των φυλακών μόνον μετά την λήξη του ανωτάτου ορίου προφυλάκισης.
Σύμφωνα με την απόφαση του Στρασβούργου σε έναν εκ των τεσσάρων προσφευγόντων, επιδικάσθηκε αποζημίωση ποσού 5.000 ευρώ για ηθική βλάβη καθώς και 1.955,65 ευρώ για έξοδα και δαπάνες (ποσά που θα του καταβάλει το Βουλγαρικό δημόσιο), λόγω έλλειψης αποτελεσματικού ελέγχου από τα εθνικά δικαστήρια της νομιμότητας και αναγκαιότητας της κράτησης του, επειδή ένα από τα αιτήματά του για αποφυλάκιση το Μάρτιο 2010 δεν είχε εξεταστεί εγκαίρως και επειδή δεν του είχε επιτραπεί να υποβάλει περαιτέρω αιτήσεις για αποφυλάκιση για περίοδο δύο μηνών.
Δεν αιτιολόγησαν τη νομιμότητα και αναγκαιότητα
Για τον τέταρτο προσφεύγοντα το ΕΔΔΑ έκρινε ότι, δύο αποφάσεις που ελήφθησαν από το Εφετείο, δεν αιτιολόγησαν τη νομιμότητα και αναγκαιότητα της συνεχιζόμενης προσωρινής κράτησης. Η απουσία σχετικής αιτιολογίας είχε ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της έκτασης της εποπτείας που ασκούν τα δικαστήρια σχετικά με τη νομιμότητα της προσωρινής κράτησης και την αποτελεσματικότητα της (παραβίαση του άρθρου 5§4 για έλλειψη αιτιολογίας).
Αντιστοίχως, το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι το αίτημα του 4ου προσφεύγοντος για αποφυλάκιση εξετάστηκε μετά από αρκετές ημέρες και ότι τα εγχώρια Δικαστήρια επέβαλαν προσωρινή κράτηση για τη μέγιστη περίοδο που προβλέπεται από την εθνική νομοθεσία, χωρίς να αιτιολογηθεί η ανάγκη για αυτό το μέτρο.
Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι οι διωκτικές αρχές είναι υπεύθυνες για την ταχεία εκδίκαση τέτοιων αιτημάτων και ότι η απαγόρευση στον 4ο προσφεύγοντα για άσκηση νέων αιτημάτων αποφυλάκισης ήταν αβάσιμη (παραβίαση του άρθρου 5§4 λόγω καθυστέρησης στην εκδίκαση του αιτήματος, και απαγόρευσης άσκησης νέας προσφυγής για αποφυλάκιση).
Πηγή: echrcaselaw.com
