Η Ελλάδα, αυτή η μικρή αλλά σπουδαία χώρα, κατά καιρούς σώζεται από τη θεία πρόνοια ή από λιγοστά άξια τέκνα της.
Σε όλη την Ιστορία της, ακόμα και στις περιόδους της μεγάλης ακμής, τη διαφορά έκαναν τα πρόσωπα: Άλλοτε οι φωτισμένοι πνευματικοί άνθρωποι και ηγέτες, και συχνά οι ευεργέτες, που έβαζαν την πατρίδα πάνω από το συμφέρον τους και πρόσφεραν αυτά που αδυνατούσε να δημιουργήσει το κράτος.
Ακόμα και η Επανάσταση του 1821, της οποίας τα 200 χρόνια γιορτάζουμε, ήταν μια συνεργασία προσώπων με τέτοια χαρακτηριστικά. Πνευματικές προσωπικότητες, λόγιοι και πλούσιοι έμποροι ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους οπλαρχηγούς και πέτυχαν το θαύμα! Η σπίθα που άναψαν και τα μέσα που πρόσφεραν στον Αγώνα κινητοποίησαν τον υποδουλωμένο λαό να σπάσει τα δεσμά του και να αγωνιστεί για την ελευθερία με όποιο κόστος.
Η χώρα μας έχει μεγάλη παράδοση τέτοιων ευεργετών. Στηρίχτηκε στα πόδια της από αγνούς πατριώτες, που δώρισαν νοσοκομεία, σχολεία, στρατιωτικές σχολές, υποδομές, εκκλησίες, φαγητό για τους φτωχούς. Βοήθησαν με υποτροφίες, πρόσφεραν εργασία, δημιούργησαν χώρους πολιτισμού.
Τις τελευταίες δεκαετίες της δήθεν… ευμάρειας οι ευεργέτες εξαφανίστηκαν! Σε αυτή την παράξενη εποχή, αν και ακούμε και διαβάζουμε για πολλούς πάμπλουτους Έλληνες (αρκετοί εκ των οποίων, μάλιστα, φροντίζουν με κάθε τρόπο να επιδεικνύουν τη χλιδή τους), αναζητούμε την προσφορά τους με… μεγεθυντικό φακό. Ακόμα αναφερόμαστε στον Ωνάση και τον Νιάρχο. Μείναμε στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, λες και δεν υπήρξαν τα μεταγενέστερα χρόνια άλλοι Έλληνες με βαριά πορτοφόλια.
Οι όποιες αγαθοεργίες εξαντλούνται σε κοντέινερ για σεισμοπαθείς, πανεπιστημιακές έδρες για προσωπική προβολή, τρόφιμα, ή… χορηγίες αμφιλεγόμενων έργων. Πουθενά κάτι εμβληματικό, μια προσφορά που θα κάνει τη διαφορά και θα μνημονεύεται για χρόνια.
Οι πλούσιοι Έλληνες και κυρίως ο εφοπλιστικός κόσμος, που (δικαίως) καμαρώνει ότι έχει τα παγκόσμια πρωτεία, λάμπουν διά της απουσίας τους, αν και οι Έλληνες καταστρέφονται σταδιακά από την εποχή των Μνημονίων, το κράτος ασφυκτιά και τα λαμπρότερα μυαλά της πατρίδας μεταναστεύουν για να βρουν μια καλύτερη τύχη.
Αυτό το σκηνικό θλίψης ανέτρεψε ο Ιάκωβος Τσούνης. Ο υπερήλικας, που μας θύμισε τι σημαίνει πατρίδα, προσφορά, αυταπάρνηση, αγάπη, ταπεινότητα. Ο αυτοδημιούργητος μεγιστάνας, που συνειδητοποίησε έγκαιρα τη ματαιότητα της παρούσας ζωής και ήθελε να πεθάνει όπως ήρθε στη ζωή: ξυπόλητος!
Τον ευχαριστούμε για τις αξίες που ξύπνησε μέσα μας. Για το παράδειγμά του, που μπορεί να επηρεάσει και άλλους. Κυρίως, όμως, γιατί μας πρόσφερε απλόχερα την ελπίδα ότι υπάρχουν ακόμα πραγματικοί άνθρωποι, που δεν βάζουν πάνω από όλα το χρήμα! Και ας μη τους γνωρίζουμε…
