Η απόφαση είχε παρθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Το Βελιγράδι τον Απρίλιο του 1999 θύμιζε… Κίεβο του 2022. Για πρώτη φορά μετά το 1974 (Κύπρος) μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα βομβαρδιζόταν ανηλεώς. Κι αν το 1974 ήταν οι Τούρκοι, το 1999 οι βόμβες ήταν Νατοϊκές. .
Τα πιο σύγχρονα αμερικανικά αεροπλάνα έφευγαν από τις νατοϊκές βάσεις στην Ιταλία, έριχναν τις βόμβες τους στο Βελιγράδι και επέστρεφαν στη βάση τους σίγουροι ότι εκπλήρωσαν την αποστολή τους.
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, στην καλύτερη περίπτωση, τηρούσαν «αυστηρή ουδετερότητα» στην απροκάλυπτη απόφαση να διαμελιστεί μια χώρα. Κάποιες άλλες, όπως η Γερμανία, υποδαύλιζαν τη σύγκρουση.
Στις 6 Απριλίου ένα ετερόκλητο πλήθος αναχωρούσε από την Αθήνα με προορισμό το εμπόλεμο Βελιγράδι. Ήταν τρία γκρουπ. Η ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΚ, δημοσιογράφοι και επίσημοι προσκεκλημένοι που ήθελαν να συμπαρασταθούν στον λαό της Γιουγκοσλαβίας. Ανάμεσά τους ξεχώριζε ο Μανώλης Γλέζος. Από το 1941 που είχε κατεβάσει τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη δεν έπαψε να παλεύει για τις ιδέες του. Ακόμα και τότε, μεγάλος πια ηλικία, είχε το ίδιο νεανικό σφρίγος.
Η ΑΕΚ, την επόμενη, Μεγάλη Τετάρτη, θα έδινε φιλικό αγώνα με την Παρτιζάν, τη μια από τις δύο μεγάλες ομάδες της χώρας, θα μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά το σημαντικότερο ήθελε να δώσει κουράγιο στους κατοίκους μιας χώρα που υπέφερε. Η ιδέα ήταν του Δημήτρη Μελισσανίδη, την αποδέχτηκε αμέσως ο αρχηγός της ομάδας Ντέμης Νικολαίδης κι ενώ η παρουσία των ποδοσφαιριστών ήταν προαιρετική, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν στη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα, όχι μόνο όλοι δήλωσαν «παρών», αλλά ενισχύθηκαν και από τον τερματοφύλακα του Απόλλωνα Νίκο Κουρκούνα.
Το γήπεδο κατακλύστηκε από κόσμο. Μέσα στο γήπεδο δεν υπήρχαν αντίπαλοι. Αντίπαλος ήταν ο παραλογισμός του πολέμου. Όσο για το ματς κι ενώ το σκορ ήταν 1-1 διακόπηκε λίγο πριν το τέλος, όχι λόγω επεισοδίων, αλλά για να διευκολύνουν την αποστολή της ομάδας να απομακρυνθεί από το Βελιγράδι πριν πέσει η νύχτα που άρχιζαν οι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί.
Όσοι πήραν μέρος σε εκείνο το ταξίδι έχουν να θυμούνται την αγάπη των απλών ανθρώπων για την έμπρακτη συμπαράσταση από μια χώρα που στο κάτω κάτω ήταν μέλος της συμμαχίας που τους έστελνε κάθε βράδυ τον θάνατο από τον ουρανό!
Κι επειδή η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια, προπονητής της Ένωσης ήταν ένας Ουκρανός: Ο Όλεγκ Μπλαχίν που μιλούσε για τον παράλογο πόλεμο που γινόταν στη χώρα αυτή.
Σήμερα οι χώρες που ευθύνονται για τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τα όσα γίνονται στο Κίεβο, τη Μαριούπολη και τις άλλες πόλεις της Ουκρανίας.
