Από την εποχή που ο μεγάλος δάσκαλος και οραματιστής Δημήτρης Ροντήρης μετέφερε το ελληνικό δράμα στον φυσικό του χώρο, λειτουργώντας ξανά ύστερα από αιώνες το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, ως τη σημερινή με τα ευτράπελα και τις τραγωδίες που σε κάνουν να γελάς και τις κωμωδίες που σε κάνουν να κλαις, πολλά έχουν αλλάξει.
Η εποχή της Μαρίας Κάλλας, της Μελίνας Μερκούρη, του Καρόλου Κουν, της Ειρήνης Παπά, του Οδυσσέα Ελύτη, του Μινωτή και της Παξινού -των ιερών τεράτων- έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά ευτυχώς το φεστιβάλ έχει ζήσει και έχει να θυμάται ιστορικές παραστάσεις και στιγμές. Πρόσφατα από μεσιτικούς κύκλους της περιοχής κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο καταξιωμένος σκηνογράφος και ενδυματολόγος Διονύσης Φωτόπουλος, ο θεατράνθρωπος με τις παραστάσεις του στο Εθνικό, μόνιμος συνεργάτης για πολλά χρόνια του αξέχαστου Κουν, που έχει γράψει τη δική του ιστορία στο αρχαίο θέατρο, πούλησε το σπίτι του στην Επίδαυρο. Ενα ιστορικό σπίτι από το οποίο έχουν περάσει και έχουν φιλοξενηθεί ονόματα μύθοι της τέχνης και του πολιτισμού, όπως ο Αλαν Μπέιτς, ο Πίτερ Χολ, ο Πέτερ Στάιν, ο Ρονκόνι, ο Μπερτολούτσι, ο Χάινερ Μίλερ, ο Χάρολντ Πίντερ, ο Τόνι Χάρισον, ο Βασίλιεφ, πάρα πολλοί Ελληνες, ηθοποιοί και σκηνοθέτες, και φυσικά ο αείμνηστος αδερφός του Βασίλης Φωτόπουλος, που το 1964 κέρδισε το Οσκαρ Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης για την ταινία «Αλέξης Ζορμπάς».
Σύμφωνα με την Espresso, το σπίτι-ησυχαστήριο, με τη μοναδική θέα ως την Αίγινα και τις χιλιάδες αναμνήσεις, φημολογείται ότι ο Διονύσης Φωτόπουλος δεν το πούλησε για οικονομικούς λόγους αλλά για πρακτικούς, καθώς πλέον ήταν δύσκολη η πρόσβασή του με τα πολλά σκαλοπάτια και το επισκεπτόταν μόνο κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Εκτός από το θέατρο, την περιοχή της Επιδαύρου με τα σπίτια έκανε διάσημη η Μελίνα Μερκούρη με τον Ντασσέν, όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’60 έχτισαν τον δικό τους παράδεισο στα ιερά χώματα. Σιγά σιγά άρχισαν και άλλοι άνθρωποι της τέχνης, αλλά και αρχιτέκτονες, συγγραφείς, να αποκτούν σπίτια στην περιοχή, όπως έπραξε και ο Διονύσης Φωτόπουλος, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί στην Επίδαυρο και στο Λυγουριό μια συνοικία-πυρήνας πολιτισμού, με ορμητήριο για εξόδους, συζητήσεις, γέλια, τσακωμούς και ομηρικούς καβγάδες στην ιστορική ταβέρνα του «Λεωνίδα» με τις κληματαριές, τα περίφημα ντολμαδάκια της κυρίας Κάκιας και after χορούς στην ντισκοτέκ «Καπάκι», με τις λεμονιές και τις νεραντζιές.
Σε παλαιότερες συνεντεύξεις του στη Μυρτώ Λοβέρδου ο Διονύσης Φωτόπουλος είχε δηλώσει: «Το πρώτο σπίτι που πήρα στην Επίδαυρο ήταν ανάμεσα σε κάτι σχεδόν εγκαταλελειμμένα μπανγκαλόου, στην περιοχή Παναγίτσα, στου Πιτίδη που λέγαμε, από το όνομα του μηχανικού. Ενας χωματόδρομος φοβερός και με λακκούβες, που κατέστρεφαν τα αυτοκίνητα, έφτανε εκεί. Από τους πρώτους που πήραν σπίτια σε αυτή την περιοχή ήταν και η Μελίνα, οπότε φτιάχτηκε και ο δρόμος κι έτσι σωθήκαμε. Πιο κάτω, μετά του Πιτίδη, ξεχώριζαν τα δύο τελευταία σπίτια που τα είχαν φτιάξει αλλοδαποί μουσικοί, τη δεκαετία του ’50. Το ένα ήταν του Ασκενάζι του πιανίστα, χτισμένο μπροστά σε έναν μικρό κολπίσκο, απομονωμένο, πάνω από το εκκλησάκι της Παναγίτσας. Λίγο πριν ήταν του Μπέκερσον, ενός Σκοτσέζου βιολοντσελίστα. Δύο σπίτια σε απόσταση 30 μέτρων από τη θάλασσα, πάνω στα βράχια, εντελώς μόνα τους. Ονειρευόμουν να πάρω ένα από αυτά. Αργότερα πήρα του Σκοτσέζου, από την κόρη του. Η Μελίνα με έβριζε που έφυγα από δίπλα της, λέγοντάς μου ότι το έκανα για να την αποφύγω».
