Κατά τη διάρκεια της Επταετίας, ως γνωστόν, όλοι οι Ελληνες, μα όλοι οι Ελληνες, και, άμα θέλετε, ρωτήστε τους, υφίσταντο βασανιστήρια καθημερινώς, πλην Σαββάτου, Κυριακής και επίσημων αργιών. Εκτός αυτού, είχαμε και στυγνή λογοκρισία. Δεν περνούσε τίποτα, αν προηγουμένως δεν το είχε εγκρίνει ο Παττακός. Και μετά ήρθε η Μεταπολίτευση και αναπνεύσαμε όλοι ελεύθερα και νομίζαμε ότι είχαμε δημοκρατία. Αυτά μέχρι προχθές, όταν φιλικό μου μπλογκ δημοσίευσε σημείωμά μου που αναφερόταν στους ΛΟΑΤΚΙ.
Σε λίγο ο φίλος ιδιοκτήτης του μπλογκ μού έστειλε e-mail με το οποίο με ενημέρωνε ότι αόρατες μεν, πολύ γνωστές δε δυνάμεις έκοψαν το άρθρο, διότι, όπως ανέφεραν, είχε ξεπεράσει τα όρια τα οποία αυτοί είχαν καθορίσει. Ετσι, φλου και αόριστα. Θα μπορούσαν να γράψουν «διότι έτσι μας γούσταρε», αλλά θέλησαν να το εξωραΐσουν. Συνεπώς, ζούμε σε μια εποχή ελευθέρας διακινήσεως ιδεών χωρίς κανέναν περιορισμό, αρκεί οι ιδέες να συμφωνούν με τις ιδέες των παντοκρατόρων, όπου παντοκράτορες οι ιδιοκτήτες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Διότι ποιος είσαι εσύ, κύριε, που τολμάς να αναφέρεσαι στους ΛΟΑΤΚΙ χωρίς προηγουμένως να πλένεις το στόμα σου; Στο ερώτημα αυτό απάντηση δεν υπάρχει. Στην ανάλογη ερώτηση «και ποιος είσαι εσύ, κύριε, που τόλμησες και με λογοκρίνεις;», δεν θέλεις να ξέρεις την απάντηση.
