Διάβασα προ ημερών για τον -μακαρίτη πια- Ελληνα «Πεταλούδα» Βαγγέλη Ρωχάμη: «Ηταν μία εμβληματική φιγούρα της παρανομίας του ’80 και του ’90, και έμεινε στην Ιστορία για τις πολλές αποδράσεις του από τις ελληνικές φυλακές, πότε μεταμφιεσμένος σε γυναίκα και πότε σαν κύριος από την μπροστινή πύλη του Κορυδαλλού, χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς».
Δεν έχω διαβάσει πιο πετυχημένη τοποθέτηση.
Πράγματι, η εμπειρία της ελληνικής πραγματικότητας έχει αποδείξει ότι από τους κυρίους που μας περιβάλλουν και που μερικοί απ’ αυτούς καθορίζουν και τη ζωή μας, το μεγαλύτερο ποσοστό έχουν «ντυθεί κύριοι». Για σκεφθείτε πόσοι καλοί, αξιοπρεπείς και υπεράνω κάθε υποψίας κύριοι μάς προκύπτουν απατεώνες, καταχραστές, παιδόφιλοι και πολλές φορές δολοφόνοι. Ο Ρωχάμης το ήξερε αυτό και μία από τις προσφιλείς μεταμφιέσεις του -και ήταν πάρα πολλές- ήταν αυτή του «κυρίου», χάρη στην οποία όχι μόνο κατόρθωνε να αποδράσει αλλά και να διαβιοί ανενόχλητος για πολύ καιρό στην κοινωνία.
Ηξερε, λοιπόν, πολύ καλά ο Ρωχάμης, σε αντίθεση με το τι πιστεύεται, ότι τα ράσα κάνουν τον παπά και το αξιοποίησε πλήρως.
