Το ημερολόγιο γράφει 8 Φεβρουαρίου 1981. Οι δείκτες των ρολογιών «κολλημένοι» στις 16.58. Ο Ολυμπιακός έχει μόλις επικρατήσει της ΑΕΚ με το επιβλητικό 6-0 και πλήθος οπαδών των Πειραιωτών από τη Θύρα 7 σπεύδει να μεταβεί στη Θύρα 1, απ’ όπου θα έβγαιναν οι ποδοσφαιριστές για να πανηγυρίσουν όλοι μαζί τη σπουδαία αυτή νίκη.
Η μοίρα όμως τους επεφύλασσε άλλη κατάληξη αφού πολύ σύντομα τα συνθήματα στα χείλη τους, θα μετατρέπονταν σε κραυγές αγωνίας και τρόμου. Κάτι παραπάνω από επτά χιλιάδες οπαδοί επιχειρούν να βγουν από τη θύρα 7. Για κακή τους τύχη η πόρτα της εξόδου ήταν μισάνοικτη ενώ μπροστά από αυτή υπήρχαν τα δύο τουρνικέ, το ένα εκ των οποίων έπρεπε να είχε ήδη μετακινηθεί. Κάποιοι από αυτούς που προπορεύονταν, γλιστρούν και ακολουθεί το χάος. Οι πρώτοι, άτυχοι οπαδοί βρίσκονται ποδοπατημένοι ενώ όσοι ακολουθούν αδυνατούν να καταλάβουν τι έχει συμβεί. Οι κραυγές των ήδη χτυπημένων, «πνίγονταν» από τις φωνές και τους πανηγυρισμούς των υπόλοιπων φιλάθλων.
Δείτε επίσης: Η Άννα Κορακάκη θα είναι η πρώτη γυναίκα που θα ξεκινήσει την λαμπαδηδρομία
Πέντε λεπτά αργότερα και ενώ δύο αστυνομικοί είχαν ξεριζώσει το ένα από τα δύο τουρνικέ, τα πρώτα κορμιά απεγκλωβίζονται σε τραγική κατάσταση. Ασθενοφόρα, περιπολικά, ΙΧ ακόμα και ταξί μεταφέρουν τους τραυματίες στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά και το Γενικό Κρατικό Νίκαιας. Για κάποιους όμως είναι ήδη αργά.
Η τεράστια ανταπόκριση του κόσμου για προσφορά αίματος δεν αρκούσε για να σωθούν όσοι είχαν ήδη τραυματιστεί βαριά. Λίγα λεπτά πριν από τις οκτώ το βράδυ αναγνωρίζονται τα τρία πρώτα πτώματα. Πρόκειται για τους Γιάννη Διαλυνά, Γιάννη Κανελλόπουλο και Βασίλη Μάχο. Επικρατούν σκηνές αλλοφροσύνης. Τα δύο νοσοκομεία γεμίζουν με συγγενείς που αναζητούν τους δικούς τους ανθρώπους. Ουρλιαχτά, κλάμα, φρίκη.
«Ήταν περασμένες 18:00 και ο Πάνος δεν είχε επιστρέψει στο σπίτι. Είχαμε ακούσει στο ραδιόφωνο ότι έπεσε η θύρα 7. Κατάλαβα πως το παιδί μου δεν ήταν ζωντανό.
Ξεκίνησα με τους θείους του να πάμε στο νοσοκομείο. Δεν άντεξα. Γονάτισα στο πεζοδρόμιο. Στο Τζάνειο δεν πήγα ποτέ. Τον αναγνώρισαν οι θείοι του» τονίζει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της η μητέρα του νεότερου απ’ όσους έχασαν τη ζωή τους, Πάνου Τουμανίδη.
Ο Πάνος ήταν μόλις 14 ετών. Και δεν θα έβλεπε ξανά τη μητέρα του. Κι αυτό γιατί θέλησε να δει από κοντά την ομάδα του και τους αγαπημένους του παίκτες.
Οι ώρες περνούν και η λίστα των νεκρών αυξάνεται δραματικά. Ο τραγικός απολογισμός φτάνει στους 20 νεκρούς το ίδιο βράδυ ενώ μήνες αργότερα ο τελευταίος καταλήγει στο νοσοκομείο δίχως να έχει συνέλθει ποτέ από το κώμα. Η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί αποσβολωμένη την τραγική κατάληξη των νεαρών αυτών παιδιών, με τις εικόνες φρίκης από τα νοσοκομεία να δημοσιεύονται στις εφημερίδες της εποχής και να προκαλούν πανελλήνια συγκίνηση για το θρήνο στον οποίο βυθίστηκε ο Πειραιάς.
Τα θύματα της Θύρας 7
- Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
- Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
- Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
- Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)
- Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
- Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
- Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
- Νίκος Φίλος (19 ετών)
- Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
- Βασίλης Μάχας (20 ετών)
- Ευστράτιος Λούπος (20 ετών)
- Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
- Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
- Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
- Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
- Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
- Κώστας Μπίλας (28 ετών)
- Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
- Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
- Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
- Δημήτριος Αδαμόπουλος (41 ετών)
Διαβάστε περισσότερα στο debut.gr
